Prison Planet

Kontynuacja artykułu Anglo- Amerykański establishment. #4

Działania Grupy Milnera obejmowały również “problem” Palestyny. Alfred Milner pracował nad
Deklaracją Balfoura z 1917 r (Uznającą po raz pierwszy Palestynę jako ziemię narodu żydowskiego). W książce C. Quigleya “The Anglo American Establishment” możemy przeczytać:

TAAE 169. Deklaracja ta, która jest znana jako deklaracja Balfoura, powinna być raczej nazywaną "Deklaracją Milnera”, ponieważ Milner był rzeczywistym jej twórcą i głównym zwolennikiem w gabinecie wojny. Fakt ten nie został upubliczniony aż do 21 lipca 1937. W tym czasie Ormsby-Gore, przemawiając w imieniu rządu powiedział: "Projekt pierwotnie przedstawiony przez lorda Balfoura nie był ostatecznym projektem zatwierdzonym przez Gabinet Wojenny.”

170 Generalne nastawienie Grupy Milnera nie było ani pro-arabskie, ani pro-syjonistyczne, choć z tendencją, jeśli w ogóle, w kierunku drugiej niż pierwszej grupy.

172 ...Palestyna wymaga stałego mandatu i pod tym warunkiem może stać się narodowym domem dla żydów, i może przyjąć tyle żydowskich imigrantów ile kraj może ekonomicznie udźwignąć, ale "nigdy nie może stać się żydowskim państwem". Był to punkt widzenia Grupy Milnera i pozostał punktem widzenia rządu brytyjskiego do 1939 roku.”


Kolejną istotną instytucją powołaną przez Grupę Milnera był Instytut Stosunków Rejonu Pacyfiku (ang. Institute of Pacific Relations, IPR):
191. Ściśle związane z Instytutami Spraw Międzynarodowych były różne odgałęzienia Instytutu Stosunków Pacyfiku. Był on pierwotnie założony w Atlantic City we wrześniu 1924 r. jako organizacja prywatna, do badania problemów w basenie Pacyfiku. Zawierał przedstawicieli ośmiu krajów posiadających swoje interesy w regionie. Przedstawiciele z Wielkiej Brytanii, oraz trzech dominiów brytyjskich byli ściśle związani z Grupą Milnera. Pierwotnie każdy kraj miał swoje krajowe przedstawicielstwa, ale w 1939 r., w czterech obszarach Wielkiej Brytanii, lokalne Instytuty Stosunków Rejonu Pacyfiku zostały przyłączone do lokalnych Instytutów Spraw Międzynarodowych...W Stanach Zjednoczonych, Instytut Stosunków Pacyfiku nigdy nie połączył się z Council on Foreign Relations CFR, ale wpływ współpracowników JP Morgan i innych międzynarodowych bankierów pozostał silny w obydwu instytucjach.

Liga Narodów była tworem Okrągłego Stołu pod kontrolą Grupy Milnera i była pierwszą próbą powołania rządu światowego. Po raz pierwszy została ona zaproponowana w grudniowym artykule “The Round Table” 1918 pod tytułem The League of Nations: A Practical Suggestion, napisanym przez Edwarda Mandell Housea (Mandell House był główną osobą w administracji Woodrow Wilsona i F.D. Rooswelta (główny doradca), i miał bardzo duży wpływ na niego, zwłaszcza w sprawach dotyczących polityki zagranicznej. W 1918 House był odpowiedzialny za opracowanie paktu Ligi Narodów. Pracował dla Komisji Ligi Narodów ds mandatów wraz z Lordem Milnerem i Lordem Robertem Cecilem z Wielkiej Brytanii, M. Simonem z Francji, Guglielmo Marconim z Włoch, i George Louisem Beerem. Był współzałożycielem CFR. W dniu 30 maja 1919 House wziął udział w spotkaniu w Paryżu, które było wstępem do utworzenia Rady ds. Stosunków Zagranicznych (CFR). W 1919 roku House wezwał W. Wilsona do współpracy z senatorem Henrym Cabot Lodgem przy ratyfikacji traktatu wersalskiego. Był nieformalnie współtwórcą w 1913 aktu formułującego FED (w trakcie kandydatury W. Wilsona)) i Lionela Curtisa, członka Grupy Milnera. W 1919 po konferencji Paryskiej Liga narodów została utworzona. Mimo iż w 1920 roku Liga Narodów została odrzucona jako instytucja przez amerykański Senat a bez ameryki była dysfunkcjonalnym tworem, Grupa Milnera szybko ekspandowała do ameryki poprzez nieformalne organizacje takie jak CFR założone w 1921r.



191... W Lidze Narodów, gdzie wpływ Grupy Milnera były bardzo duży, Królewski Instytut Spraw Międzynarodowych RIIA był w stanie rozszerzyć swoje wpływ na kraje spoza Wspólnoty. Zostało to zrobione, na przykład poprzez Organizację Współpracy Intelektualnej przy Lidze Narodów. Organizacja ta składała się z dwóch głównych części: (a) Międzynarodowej Komisji Współpracy Intelektualnej, organ doradczy, oraz (b) Międzynarodowego Instytutu Współpracy Intelektualnej, organ wykonawczy z siedzibą w Paryżu.
...Od 1928 w Berlinie, profesor Zimmern (należał do RIIA od 1919 i do Londyńskiej Grupy Okrągłego Stołu) organizował coroczne spotkania dyskusyjne przy okrągłym stole pod auspicjami Międzynarodowego Instytutu Współpracy Intelektualnej. Spotkania te miały nazwę Konferencje Studiów Międzynarodowych (ang. International Studies Conferences) i poświęcone były wysiłkom mającym na celu uzyskanie różnych narodowych punktów widzenia na temat międzynarodowych problemów. 25 organizacji brało czynny udział w tych spotkaniach. Dwadzieścia z nich było Komitetami Koordynacyjnymi stworzonymi w różnych krajach. Pozostałe pięć to następujące organizacje międzynarodowe: Akademii Prawa Międzynarodowego w Hadze; Europejskie Centrum Carnegie Endowment for International Peace, Geneva School of International Studies, Graduate Institute of International Studies w Genewie, Instytut Stosunków Pacyfiku . W dwóch z tych pięciu, wpływ Grupy Milnera i jej sojuszników był przeważający.


Porządek europejski po pierwszej wojnie światowej był daleki od ideału według Grupy Milnera. Przede wszystkim nie gwarantował przewagi strategicznej dla Wielkiej Brytanii. Rosja jak i Francja były problemem przeciwko, którym Grupa postanowiła wzmocnić Niemcy.

234. W podobny sposób, Grupa Milnera wiedziała, że przemysłowcy, Junkers, policja i sędziowie  współpracowali z reakcjonistami, aby usunąć wszelkie elementy oświecone i demokratyczne w Niemczech niosąc pomoc wszystkim siłom "despotyzmu"i"grzechu " (używając słów Curtisa)... Wśród nich istniało przekonanie, że "zamieszki" i niepokoje społeczne mogą być zatrzymane tylko wtedy, gdy dobrobyt zostanie szybko przywrócony na terytoria Niemiec.
...Zgodnie ze starym systemem (równowagi sił), który funkcjonował w Wielkiej Brytanii od 1500 roku, Wielka Brytania powinna wspierać drugie najmocniejsze państwo na kontynencie w kontrze do najsilniejszego rywala, aby powstrzymać tego ostatniego przed uzyskaniem przewagi na kontynencie. Na jeden krótki moment w 1918 roku, Grupa rozpatrywała ideę porzucenia tradycyjnej polityki. Na jeden krótki moment poczuli, że jeśli Europa będzie miała daną możliwość samostanowienia i rządów parlamentarnych, to Wielka Brytania mogła by pozwolić na jakąś formę federacji kontynentu lub przynajmniej współpracy bez zagrożenia dla Wielkiej Brytanii. Ten moment wkrótce odszedł w niepamięć. Jak tylko Grupa powróciła do swojego przekonania o równowadze sił Liga Narodów, która została uznana przez Grupę za miejsce skąd nasiona zjednoczonej Europy mogą wzrosnąć, stała się niczym więcej niż machiną propagandową.

236. ...Grupa zaczęła myśleć, że wpływ, jaki był przez nią organizowany przeciw despotyzmowi pruskiemu od 1907 roku najlepiej może zostać wykorzystany, teraz gdy Prusy już nie istnieją, przeciwko francuskiemu militaryzmowi i bolszewizmowi. A gdzie można znaleźć lepszego sojusznika przeciwko obydwu wrogom na Zachodzie i na Wschodzie jak nie w nowo ochrzczonych Niemczech? Tak więc, prawie nieświadomie, Grupa wpadła z powrotem w stary schemat balansu sił w Europie. Ich cel miał dwa aspekty, pierwszy polegał na utrzymaniu Niemców w zagrodzie odkupionych grzeszników poprzez ustępstwa/koncesje i po drugie wykorzystanie wskrzeszonych i oczyszczonych Niemiec przeciwko Rosji i Francji.
Po trzecie, Grupa w 1918 roku rozpatrywała ideę zintegrowanej Europy, ponieważ w 1918 roku, wierzyła, że stały system współpracy pomiędzy Wielką Brytanią a Stanami Zjednoczonymi był możliwy jako rezultat wojny.

240. Cel Grupy Milnera przez okres 1920/38 był taki sam: utrzymanie równowagi sił w Europie poprzez budowanie Niemiec przeciwko Francji i Rosji, zwiększenie siły Wielkiej Brytanii w tej równowadze poprzez sprzymierzenie ze sobą swoich dominiów i Stanów Zjednoczonych  oraz poprzez rezygnację z jakichkolwiek zobowiązań (w szczególności wszelkich zobowiązania poprzez Ligę Narodów, a przede wszystkim wszelkich zobowiązań do pomocy Francji) niż te istniejące w 1919 roku; poprzez zachowanie Brytyjskiej swobody działania, do kierowania Niemcami na wschód przeciwko Rosji, jeżeli jedno lub obydwa z tych mocarstw staną się zagrożeniem dla pokoju w Europie Zachodniej.



Aby zrozumieć jakie firmy, osoby i instytucje sponsorowały dojście do władzy Hitlera, i pomagały w zbudowaniu jego machiny wojennej proponujemy czytelnikowi przeczytać serię artykułów znajdujących się na naszej stronie:
Wall Street i dojście do władzy Hitlera. #1
Wall Street i dojście do władzy Hitlera. #2
Wall Street i dojście do władzy Hitlera. #3
Film: Wojna na sprzedaż. Wywiad z A.C. Suttonem.

Możemy tutaj wspomnieć, że były to głównie firmy amerykańskie tj:
Banki i instytucje finansowe: FED, JPMorgan, Dillon, Read & Co., Harris, Forbes&Co.,
National City Co., Spyer & Co., Lee, Higginson&Co., Guaranty Co. of NY, Kuhn, Loeb & Co.
Equitable Trust Co., Rockefeller Chase Bank, Warburg Manhattan, Bank of Manhattan
Firmy: General Motors, Ford, General Electric, DuPont, Standard Oil, International Telephone and Telegraph I.T.T. i inne

Hitler był od początku wspierany przez Grupę Milnera oraz powiązane z nią instytucje finansowe, prasowe, i przemysłowe. Głównymi ludźmi w Niemczech należącymi do Grupy byli Helmuth James von Moltke i Adam von Trott zu Solz.

241. Główny wpływ na obydwa plany mające rozwiązać problem reparacji, Plan Dawesa z 1924 r. i Plan Younga z 1929 r., miał JP Morgan and Company (współpracujący z Grupą przez CFR), ale Grupa Milnera miała połowę delegacji brytyjskiej w komisji. Brytyjskimi członkami w Komisji Dawesa  byli: Sir Robert Molesworth (Lord) Kindersley i Sir Josiah (później Lord) Stamp. Pierwszy był przewodniczącym rady dyrektorów Lazard Brothers and Company. W tej firmie, Brand był partnerem i dyrektorem zarządzającym przez wiele lat. Namawianie do utworzenia tej komisji wyszło głównie z sejmowej działalności H.A.L. Fishera i Johna Simona w pierwszych miesiącach 1923 roku.

303. Grupa Milnera odegrała ważną rolę w II wojnie światowej. Nie była ona rozproszona po różnych agencjach związanych z wielką wojną, ale była skoncentrowana w czterech lub pięciu głównych agendach rządowych. Wśród nich były: (1) Badania i Wywiad Departamentu Ministerstwa Spraw Zagranicznych, (2) ambasada brytyjska w Waszyngtonie, (3) Ministerstwo Informacji i (4) agencje zajmujące się aktywizacją ekonomiczną i odbudową gospodarczą...
...Wydział Prasowy Chatham House został wcielony do Działu Badań i Wywiadu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, najpierw nieoficjalnie, a następnie oficjalnie.


Przez okres międzywojenny i zaciśnianie więzi pomiędzy Wielką Brytanią i Amerykańskimi elitami punkt ciężkości w ekspansji polityki Imperialnej Wielkiej Brytanii został przeniesiony na USA. Elity Brytyjskie i Amerykańskie scalone przez nieformalne więzi (m.in. stypendia Rhodesa funkcjonujące do dnia dzisiejszego) postanowiły wspólnie kontynuować ekspansję Imperium mając za cel wspólne marzenie- Rząd Światowy a wraz z nim Nowy Porządek Świata.

Dziś większość świata znajduje się pod okupacją tych elit. Nieformalny rząd światowy cały czas ekspanduje wcielając coraz to nowe terytoria pod swój dyktat. Grupa ta nigdy się nie zatrzyma w realizacji swoich planów, stworzenia pierwszego światowego imperium. Będą podbijać jeden kraj za drugim aż w końcu zrealizują swą utopię, chyba że wyedukowane masy ludzi przeciwstawią się im i zatrzymają ich przed zniszczeniem świata jaki znamy.

Kończąc ten artykuł pozostaje nam zacytować Pana C. Quigleya, który ostrzegł wszystkich przed tą grupą tymi słowami:
“Żaden kraj, który ceni sobie swoje wartości i swoje bezpieczeństwo nie powinien sobie pozwolić na to, co Grupa Milnera dokonała w Wielkiej Brytanii, to znaczy, że niewielka liczba ludzi jest w stanie sprawować taką władzę w administracji i polityce, ma przekazaną niemal pełną kontrolę nad publikacją dokumentów dotyczących własnego działania, ma możliwość korzystania z wpływowych wydawnictw informacyjnych, kreujących opinię publiczną oraz jest w stanie zmonopolizować w pełni nauczanie i publikacje historyczne własnego okresu.”

KONIEC


Dziękujemy za wsparcie przy opracowaniu tego artykułu Alanowi Wattowi. www.cuttingthroughthematrix.com