Prison Planet

Kontynuacja artykułu: Wall Street i dojście do władzy Hitlera. #1

"W przededniu wybuchu II wojny światowej spółka IG Farben (Wspólnota Interesów Przemysłu Farbiarskiego) była największym koncernem chemicznym na świecie, z wyjątkową polityczną i ekonomiczną pozycją oraz szczególnymi wpływami w Trzeciej Rzeszy. Najlepszy dowód, że bywa określana jako „państwo w państwie”.

"Powstała w 1925 roku, kiedy Hermann Schmitz – prawdziwy geniusz organizacyjny – (dzięki kredytom zaciągniętym na Wall Street) stworzył gigantyczny koncern chemiczny z połączenia sześciu dużych przedsiębiorstw branży chemicznej: Badishe Anilin, Bayer, Agfa, Hoechst, Weiler-ter-Meer i Griesheim-Elektron. Utworzoną w ten sposób spółkę akcyjną nazwano Internationale Gesellschaft Farbenindustrie AG – w skrócie IG Farben. Dwadzieścia lat później ten sam Hermann Schmitz znalazł się na ławie oskarżonych w Norymberdze za zbrodnie wojenne popełnione przez IG Farben. Obok niego na ławie oskarżonych znaleźli się pozostali dyrektorzy i zarząd spółki – wszyscy poza amerykańskimi kooperantami i Amerykanami zatrudnionymi w firmie; ich udział został przemilczany, a prawda została pogrzebana w przepastnych archiwach."

"Jednak nas będą interesowały przede wszystkim amerykańskie wątki tej historii. Bez kapitału z Wall Street z pewnością nie byłoby IG Farben, a zapewne i Adolfa Hitlera i II wojny światowej.
“Jednym z niemieckich bankierów z rady nadzorczej Farben (Aufsichsrat)1 był finansista z Hamburga, Max Warburg, którego rodzony brat Paul Warburg, naturalizowany obywatel amerykański, był jednym z czołowych twórców Systemu Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych (amerykańskiego banku centralnego). Nieprzypadkowo Paul Warburg znalazł się później w radzie nadzorczej amerykańskiej filii IG Farben (American IG Chemical Company). Poza wymienionymi już Maxem Warburgiem i Hermannem Schmitzem (mózgiem stojącym za operacją połączenia przedsiębiorstw) w zarządzie Farben (Vorstand) zasiadali Carl Bosh, Fritz ter Meer, Kurt Oppenheim i George von Schnitzler2. Wszyscy poza Maxem Warburgiem po II wojnie światowej byli sądzeni przed Trybunałem Norymberskim jako zbrodniarze wojenni.”

“W 1928 roku spółki wchodzące w skład amerykańskiego holdingu powiązanego z IG Farben (Bayer Company, General Aniline Works, Agfa Ansco i Winthrop Chemical Company) w wyniku fuzji stworzyły jedną zarejestrowaną w Szwajcarii korporację IG Chemie (Internationale Gesellschaft fur Chemische Unternehmungen AG), której pakiet kontrolny należał do IG Farben w Niemczech. Spółka IG Chemie przekształciła się następnie w American IG Chemical Corporation, przemianowaną później na General Aniline & Film. Hermann Schmitz, założyciel IG Farben, został prominentnym nazistą i stronnikiem Hitlera, co nie przeszkodziło mu piastować funkcji prezesa szwajcarskiej IG Chemie i American IG. Imperium przemysłowe stworzone przez Farben zarówno w Niemczech jak w Stanach Zjednoczonych zaczęło odgrywać istotną rolę w formowaniu i funkcjonowaniu nazistowskiego aparatu państwowego, łącznie z Wehrmachtem i SS.”

“Kompetentni komentatorzy twierdzą, że bez IG Farben Niemcy nie rozpętałyby wojny w 1939 roku. W ciągu dwunastu lat koncern powiększył się dwukrotnie, w znacznej mierze dzięki finansowej i technologicznej współpracy z Amerykanami – wystarczy tu przypomnieć emisję akcji przeprowadzoną przez National City Bank, która przyniosła 30 milionów dolarów wpływu. W 1939 roku IG miała udziały i kontrolowała 380 niemieckich spółek i ponad 500 zagranicznych. Farben to było imperium przemysłowe, w skład którego wchodziły kopalnie węgla, elektrownie, huty i stalownie, banki, instytuty badawcze i dziesiątki spółek handlowych. IG zawarła ponad 2000 umów kartelowych z zagranicznymi przedsiębiorstwami – w tym Standard Oil z New Jersey, DuPont, Alcoa, Dow Chemical i inne firmy amerykańskie.”

“Proces produkcji tetraetyloołowiu, ważnego składnika paliwa lotniczego, jaki stosowano w zakładach IG Farben, został opracowany w Stanach Zjednoczonych. W 1939 roku Standard Oil sprzedał niemieckiemu koncernowi wysokooktanową benzynę lotniczą za 20 milionów dolarów. Jeszcze zanim Niemcy zaczęli sami produkować tetraetyloołów dzięki wdrożeniu amerykańskiej technologii, udało im się „pożyczyć” 500 ton tej substancji z Ethyl Corporation. Ta pożyczka nie została zwrócona, a IG straciła kaucję wysokości miliona dolarów. IG zamówiła także w Dow Chemical duże dostawy magnezu do bomb zapalających i zgromadziła ogromne zapasy środków wybuchowych, fosforu, stabilizatorów i cyjanków, kupując je na całym świecie.”

“ Berlińska siedziba IG Farben była prawdziwym centrum operacji szpiegowskich prowadzonych w Ameryce. Dyrektorem biura był tu Max Ilgner, siostrzeniec prezesa koncernu Hermanna Schmitza. Obaj – Ilgner i Schmitz – zasiadali też w radzie nadzorczej amerykańskiej filii IG, obok takich amerykańskich biznesmenów jak Henry Ford z Ford Motor Company, Paul Warburg z Bank of Manhattan i Charles E. Mitchell z Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku. Tak zwany departament statystyczny berlińskiego biura Farben (znany jako VOWI) powstał w 1929 roku i wkrótce przerodził się w komórkę ekonomicznego wywiadu Wehrmachtu.”

“W przededniu wybuchu wojny w 1939 roku pracownicy departamentu zostali zmobilizowani, ale w rzeczywistości jako żołnierze i oficerowie Wehrmachtu kontynuowali pracę wykonywaną wcześniej dla IG Farben. Jednym z pracowników berlińskiego Farben był przed wojną książę Bernhard of Lippe-Biesterfeld (niemiecki arystokrata, w przyszłości mąż królowej Holandii, Juliany), który trafił tu na początku lat 30., zaraz po zakończeniu służby wojskowej w SS.3”(3 Kongres Stanów Zjednoczonych, Izba Reprezentantów, Komisja do Badania Działalności Antyamerykańskiej, Investigation of Nazi Propaganda Activities and Investigation of Certain other Propaganda Activities, (Washington: Government Printing Office, 1934), tom VIII, s. 7323. 
Bernhard of Lippe-Biesterfeld, holenderski książę małżonek, po II wojnie znany jako organizator Klubu Bilderberg – poufnych spotkań wpływowych międzynarodowych polityków.)

Uzależnienie Wehrmachtu od produkcji zakładów IG Farben w 1943 roku:


“W przedwojennych Niemczech IG Farben była spółką przynoszącą skarbowi państwa największe wpływy walutowe, a waluty obce umożliwiały Niemcom gromadzenie zapasów strategicznych surowców, kupowanie uzbrojenia i nowoczesnych technologii, a także finansowanie akcji wywiadowczych w różnych częściach świata, prowadzenie propagandy na arenie międzynarodowej i podejmowanie różnych militarnych i politycznych działań. IG Farben prowadziła interesy na całym świecie w interesie Trzeciej Rzeszy i w porozumieniu z nazistowskim reżimem i Wehrmachtem. Dla ułatwienia komunikacji między koncernem a niemieckim Ministerstwem Wojny, powołano biuro łącznikowe, Vermittlungsstelle W.”

“ W rezultacie, w latach 30. IG Farben zrobiła wiele ponad zwykłe stosowanie się do poleceń faszystowskiej władzy. Inicjowała i realizowała działania, które miały ułatwić Niemcom podbój świata. Farben była laboratorium badawczym i centrum wywiadowczym niemieckiej armii i dobrowolnie partycypowała w wykonywaniu planów Wehrmachtu. Faktem jest, że armia z rzadka zwracała się do Farben z konkretnymi zleceniami; ocenia się, że 40-50% projektów wojskowych zrealizowano z inicjatywy samej spółki. Tak mówi o tym dr von Schnitzler:”
Kim byli ci znani i poważani finansiści z Wall Street, którzy zarządzali American IG, amerykańską spółką należącą do IG Farben i sponsorującą nazistowską propagandę?
Znajdziemy wśród nich postacie z elity Wall Street. Wkrótce po I wojnie światowej Niemcy ponownie pojawili się na amerykańskim rynku; IG z powodzeniem poradziła sobie z utrudnieniami, które miały powstrzymać jej ekspansję: ani przejęcie niemieckich patentów, ani utworzenie Chemical Foundation, ani zaporowe cła nie stanowiły tu większego problemu."

"W 1925 roku wyłącznym przedstawicielem handlowym zakładów farbiarskich Grasselli Dyestuff (od 1929 roku, po zmianie właściciela na IG Farben, przemianowanych na General Aniline Works) została nowo powołana spółka General Dyestuff Corporation, która miała prócz tego prawa do sprzedaży na rynku amerykańskim produktów niemieckiego przemysłu chemicznego. W 1929 roku akcje General Aniline Works zostały przetransferowane do American IG Chemical Corporation, a w 1939 roku zakończył się proces fuzji obu przedsiębiorstw: z American IG i General Aniline Works powstała spółka General Aniline & Film. American IG a następnie General Aniline & Film to były kluczowe dla kontrolowania przez IG Farben wszystkich swoich przedsięwzięć biznesowych na terenie Stanów Zjednoczonych. Kapitał akcyjny American IG składał się z 3 milionów akcji zwykłych typu A i 3 milionów akcji zwykłych typu B. W zamian za akcje General Aniline Works i Agfa Ansco Corporation niemiecka spółka IG Farben otrzymała wszystkie akcje typu B i 400 tysięcy akcji typu A. Akcje wartości 30 milionów dolarów zostały wyemitowane i sprzedane na amerykańskiej giełdzie, a pełne gwarancje dała niemiecka IG Farben w zamian za opcje na dodatkowy milion akcji typu A.”

Dyrektorzy American IG w 1930 roku.

Dyrektor American IG	Obywatelstwo	Inne powiązania biznesowe
Carl Bosch	Niemieckie	Ford Motor Co A-G
Edsel B. Ford	Amerykańskie	Ford Motor Co Detroit
Max Ilgner	Niemieckie	Szef berlińskiego biura IG Farben (wywiad). Skazany przez Trybunał Norymberski za zbrodnie wojenne
Fritz ter Meer	Niemieckie	Skazany przez Trybunał Norymberski za zbrodnie wojenne
Hermann A. Metz	Amerykańskie	Dyrektor w IG Farben w Niemczech; Bank of Manhattan (USA)
Charles E. Mitchell	Amerykańskie	Dyrektor Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku i National City Bank
Hermann Schmitz (prezes)	Niemieckie	Zarząd IG Farben (Niemcy), Deutsche Bank (Niemcy) i Banku Rozrachunków Międzynarodowych. Skazany przez Trybunał Norymberski za zbrodnie wojenne
Walter Teagle	Amerykańskie	Dyrektor Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku i Standard Oil of New Jersey
W.H. von Rath	Amerykańskie (naturalizacja)	Dyrektor German General Electric (AEG)
Paul M. Warburg	Amerykańskie	Bank Rezerw Federalnych w Nowym Jorku i Bank of Manhattan
W.E. Weiss	Amerykańskie	Sterling Products

Źródło: Moody’s Manual of Investments, 1930, s. 2149
Uwaga: Walter Duisberg (Amerykanin), W. Grief (Amerykanin) i Adolf Kuttroff (Amerykanin) także byli w tym czasie dyrektorami American IG

Podsumowując, zarząd American IG stanowili ludzie nie tylko dobrze znani na Wall Street i w amerykańskich kręgach industrialnych, ale – co ważniejsze – powiązani z bardzo wpływowymi bankami i przedsiębiorstwami (co widać na poniższym schemacie).




Czytaj dalej: Wall Street i dojście do władzy Hitlera. #3 >>>


| Film: Wojna na sprzedaż. Wywiad z A.C. Suttonem.  | Wojna na sprzedaż. Załącznik nr.1 Rosja 1920-1930  | Wojna na sprzedaż. Załącznik nr.2 Rosja 1929-1945  | Wojna na sprzedaż. Załącznik nr.3 Rosja 1945-1965  |  Wall Street i Rewolucja Bolszewicka.  |