Prison Planet

Transkrypt wywiadu przeprowadzonego przez Dr. Stanleya Monteitha z Antonym C. Suttonem (1925-2002).
Antony C. Sutton był Brytyjskim ekonomistą, historykiem i pisarzem. Od 1968 do 1973 roku był pracownikiem naukowym w instytucie Hoowera / Uniwersytet Stanforda. Tam opublikował książkę “Zachodnia technologia a rozwój ekonomiczny Rosji”, w której opisał rozwój i budowę potęgi industrialno-militarnej komunistycznej Rosji, przez amerykańskie firmy. Po wydaniu serii książek został zmuszony do opuszczenia uniwersytetu.

Napisał 25 książek o tematyce historycznej, między innymi:
“Wall Street and the Bolshevik Revolution”
“Wall Street and the Rise of Hitler“
”Wall Street and FDR”
“Western Technology and Soviet Economic Development:
1917-1930 (1968), 1930-1945 (1971), 1945-1965 (1973) “
”The Best Enemy Money Can Buy”
“National Suicide: Military Aid to the Soviet Union”

Książki odnosiły się w dużej części do zaangażowania Stanów Zjednoczonych w budowanie i rozwój
reżimów oficjalnie wrogich względem zachodniej cywilizacji.
 
Początek transkryptu:
Ten wywiad został nagrany latem 1980 roku. Od tamtego czasu prof. Sutton nie występował publicznie.

MATERIAŁ OMÓWIONY W WYWIADZIE JEST NIEZWYKLE WAŻNY W OBECNYM CZASIE, W KTÓRYM OBSERWUJEMY CORAZ WIĘKSZĄ EKSPANSJĘ MILITARNĄ AMERYKI ORAZ BUDOWĘ i TRANSFER NAJNOWSZYCH TECHNOLOGII DO KOMUNISTYCZNYCH CHIN.

I – Wywiad, który zaraz państwo obejrzycie, jest bardzo ważnym nagraniem. Zrobiłem go w 1980, w czerwcu 1980 roku, z Anthony Suttonem, który pracował dla Instytutu Hoovera przez wiele lat. W tym czasie napisał trzy tomy „Western Technology and Soviet Economic Development”, jak również „National Suicide”. Książki te opisują fakt wspierania Związku Radzieckiego (od jego powstania) przez Stany Zjednoczone, jak również fakt wspierania Związku Radzieckiego przez Stany w trakcie wojny w Wietnamie. Związek Radziecki wspierał Północny Wietnam,  a jego wojska zabijały naszych chłopców w Południowym Wietnamie. Oczywiście próbowano zrobić wszystko, aby nie dopuścić do publikacji trzeciego tomu „Western Technology and Soviet Economic Development”,” czy „National Suicide”. Bardzo duży nacisk wywarto na wydawcę, by nie dopuścić do publikacji „National Suicide” i, w konsekwencji, by amerykańskie społeczeństwo nie dowiedziało się, że podczas wojny w Wietnamie, wspieraliśmy pośrednio Północny Wietnam.
Pozwólcie państwo, że przestawię kilka książek, które napisał dr. Sutton. Mowa tu oczywiście o „Western Technology and Soviet Economic Development”, „Wall Street and Bolshevik Revolution”, „Wall Street and FDR”, “Wall Street and the rise of Hitler” i oczywiście “National Suicide”. Najprawdopodobniej napisał jeszcze około 10 książek, w tym “Federal Reserve Conspiracy”, „Trialiterals over Washington vol I & II”, pisywał na takie tematy jak stowarzyszenie Scull and Bones, problem złota i diamentów. Z pewnością można stwierdzić, że A.S. jest jednym z najlepszych pisarzy, jakich mamy w kręgach konserwatywnych.  
Przez ostatnie 20 lat nie udzielił żadnego wywiadu. Wielokrotnie kontaktowałem się z nim w celu nagrania audycji radiowej, ale jest nieosiągalny.  Mam nadzieję, że dzięki temu wywiadowi, dowiecie się państwo, kto finansował Adolfa Hitlera i tym samym umożliwił mu wszczęcie wojny z Zachodem, kto sfinansował Bolszewików oraz organizacje, które doszły do władzy w 1917 i trwały aż do upadku Muru Berlińskiego w 1989, dowiecie się Państwo o Komisji Trójstronnej oraz,  kto kontroluje media w Stanach, kto jest w końcu ‘niewidzialną ręką’ sprawującą rządy  i co jest ostatecznym celem tych rządów. I dlaczego ten ‘niewidzialny’ rząd sfinansował dojście do władzy Adolfa Hitlera, dlaczego finansuje i finansował komunistów od ich powstania. A teraz oddaję głos Antony Suttonowi.
....
I – Panie doktorze, napisał pan trzyczęściową książkę podczas pracy dla Instytutu Hoovera.  Czy mógłby pan zarysować nieco treść tej serii?
AS – Tak, książki które napisałem podczas pracy dla Instytutu Hoovera na Uniwersytecie Stanford dotyczyły transferu zachodniej technologii do Związku Radzieckiego. W istocie na serię składają się trzy niezależne książki, a każda z nich opisuje pewien dany okres czasu od roku 1917.
I – A potem napisał pan kolejną serię dotyczącą Wall Street...
AS – Tak, to były książki „na sprzedaż”, to nie były książki akademickie, były przeznaczone dla szerszego grona odbiorców.  Dotyczyły budowy socjalizmu, trzech rodzajów socjalizmu: bolszewickiego w Rosji; tego, co moglibyśmy nazwać  socjalizmem “opieki społecznej” w Stanach oraz narodowego socjalizmu czasów Hitlera. Każda książka analizuje finansowanie oraz wsparcie ze strony Wall Street i międzynarodowych bankierów, dla rozwoju danej formy socjalizmu.  
I – Czy w trakcie pana analiz i prób przekazania społeczeństwu, co się dzieje, doświadczył pan jakiś zabiegów mających na celu zniechęcenie pana lub prób uniemożliwienia, w ogóle pokazania podstaw zaangażowania Stanów w finansowanie komunizmu na świecie?
AS – Tak, z całą pewnością. Na przykład, kiedy byłem w Instytucie Hoovera, w 1972 wystąpiłem w Miami Beach jako świadek przed Komitetem Narodowym. Mimo że moje zeznania zostały wydrukowane i dostarczone kongresmenom, nie pozwolono na opublikowanie ich w mediach. Wróciły do Instytutu Hoovera w Kalifornii. Następnie wezwano mnie bym stawił się w gabinecie dyrektorskim, gdzie powiedziano mi, że pod żadnym pozorem nie powinienem wygłaszać takich przemówień i tego typu informacje nie powinny być upubliczniane.
I – Czy chodziło o informacje na temat wsparcia technologicznego udzielanego Związkowi Radzieckiemu, by ten mógł rozwijać swój potencjał wojenny?
AS – Tak, w tym czasie byliśmy w Wietnamie i jak pan wie Związek Radziecki zaopatrywał w broń Północny Wietnam...
I – …To było w 1972...
AS – Tak, w 1972. I na przykład wiedziałem, że fabryka Gorkiego, zbudowana przez Ford Motor Co, produkuje samochody marki GAZ. Gazy były widziane na szlaku Ho Chi Minh (Sajgon). My natomiast dostarczaliśmy wyposażenie do fabryki Gorkiego w samym środku wojny wietnamskiej. Ciężarówki z kolei przewoziły amunicję służącą do zabijania Amerykanów. Uważałem to za moralnie złe i tak też powiedziałem podczas moich wykładów w Miami Beach  i w Instytucie Hoovera. Tego rodzaju informacje ukrywano.
I – Co się w takim razie zdarzyło potem jeśli chodzi o pana pracę w Instytucie Hoovera?
AS – No cóż, nie przywiązywałem dużej wagi do ostrzeżeń, następnego roku  opublikowałem swoją książkę „National Suicide”. Podsumowywała ona informacje na temat naszej pomocy dla Sowietów. A kiedy książka ta pojawiła się, ponownie próbowano znieść ją z rynku, poprzez wywieranie nacisków na wydawcę i na mnie osobiście. Ostatecznie postanowiłem zrezygnować z pracy w Instytucie Hoovera. Od 1975 pozostaję niezależnym pisarzem, bez żadnych powiązań.
I – Przejdźmy do tematu wspierania niemieckiej maszyny wojennej, z którą walczyliśmy w latach 1941-1945.  Czy moglibyśmy zacząć od tematu finansowania Hitlera w latach 1922 – 1923, kiedy starał się on zdobyć władzę w Niemczech?
AS- Finansowanie Hitlera w latach 1922 – 1923 pochodziło tylko częściowo z Niemiec. Jednym z najbardziej znanych Amerykanów sponsorujących Hitlera był Henry Ford. Dostał on nawet medal w 1938 za udział we wspieraniu partii nazistowskiej. W 1923 po nieudanym puczu Hitler trafił do więzienia, a od 1933 rozpoczął się nowy etap w dochodzeniu Hitlera do władzy.
I –rozpoczęło to nowy etap w dochodzeniu Hitlera do władzy.
A co w sprawie finansowania kampanii wyborczej Hitlera w 1933?
AS – Tą sprawą zająłem się bardzo wnikliwie. Wśród wielu zaświadczeń o przelewach bankowych znalazłem kilka, które skierowane były na konto Rudolfa Hessa w banku w Berlinie. To były pieniądze przeznaczone na finansowanie dojścia Hitlera do władzy w marcu 1933. I wśród tych transferów pojawiły się nazwy takich firm jak IG Farben, której zaangażowanie jest dobrze znane, ale również German General Electric, pozostająca pod kontrolą General Electric w Stanach oraz OSRAM.
I – Jakie było powiązanie pomiędzy OSRAM a GE?
AS-  International GE w Stanach miało udziały w GE w Niemczech i kontrolowało udziały OSRAM w Niemczech.
I – Czy jakieś inne amerykańskie korporacje wspierały Hitlera  w dojściu do władzy?
AS – Ależ oczywiście. Standard Oil, miała techniczne powiązania z IG Farben. Niemcy nie mogliby przystąpić do wojny w 1939 bez tetraetylu, niezbędnego do podniesienia oktanowości paliwa używanego w lotnictwie. Niemcy nie mieli technologii na jego wyprodukowanie. Był on produkowany w Stanach i przesyłany do Niemiec. Standard Oil wyszedł z pomysłem hydrogenacji paliwa, która okazała się niezbędna dla Niemiec w latach 30-ych, - czyli podniesienia jakości benzyny – tego rodzaju wiedza była przekazana Nazistom. ITT, na przykład, było bardzo blisko związane z nazistami prze osobę dr. Schroedera, który był szefem ITT w Niemczech. ITT kontrolowało fabryki nie tylko produkujące komponenty elektryczne, ale także fabrykę produkującą samoloty bojowe.

koniec cz 1



Część 2. Początek transkryptu:
I – Czyli sugeruje Pan, ze amerykańskie firmy wspierały finansowo zbrojenia Niemiec przed II wojna światową?
AS – Amerykańskie korporacje, tylko kilka z nich, nie dużo, wspomagało finansowo Adolfa Hitlera, udzielało technologicznego wsparcia, dostarczało materiały, na przykład tetraetyl, zanim Niemcy podpisali umowę ze Stanami Zjednoczonymi na jego produkcję. Standard Oil wspierała finansowo rozwój przemysłu paliwowego w 1933, a paliwo było  niezbędne do walki podczas II wojny światowej.
I – To bardzo interesujące, czy mógłby pan przybliżyć nam okoliczności, skąd Niemcy brali paliwo do walk podczas wojny, bo przecież Niemcy nie mają złóż ropy.
AS -  Niemcy nie mają złóż ropy, to prawda. Używali syntetycznego paliwa, wytwarzanego z węgla. I podstawowy proces technologiczny obróbki węgla na paliwa przyszedł ze Stanów Zjednoczonych, przede wszystkim od Standard Oil, które miało porozumienie o wsparciu z IG Farben. A IG Farben zapewniało ok. 60% zapotrzebowania Wermahtu na ładunki wybuchowe i dostarczało około 40%/ 50% zapotrzebowania Wermahtu i Luftwaffe na paliwo.
I – Na czym polegała współpraca pomiędzy IG Farben a Standard Oil?
AS – Współpraca przebiegała na poziomie technicznym i polegała na wymianie patentów, według porozumienia o wsparciu technicznym ze strony Stanów Zjednoczonych. Standard Oil wspierało finansowo i technologiczne IG Farben.
I – Czy istnieją dowody na to, że członkowie zarządu Standard Oil byli również członkami zarządu amerykańskiego IG Farben?
AS – Tak, Walther Teagle, jako jeden, potem, Mitchell. Ogólnie było kilku dyrektorów.
I – Czy IG Farben było powiązane z Ford Motor?
AS – Nie, nie ma na to dowodów.
I – Czyli to co tutaj widzimy, to fakt, że amerykański przemysł pomagał zapewniać technologię, odpowiednie materiały oraz  wsparcie finansowe, co pozwoliło Hitlerowi na zbudowanie machiny wojennej?
AS – Tak, zgadza się.
I – W Pana książce „Wall Street and the rise of Hitler” (Wall Street i dojście Hitlera do władzy”) wspominał Pan o sposobach prowadzenia nalotów bombowych i o fakcie, że niektóre fabryki zostały nietknięte podczas gdy większość uległo całkowitemu zniszczeniu podczas nalotów.
AS – W czasie II wojny światowej przemysł elektryczny powinien stanowić jeden z głównych celów dla nalotów bombowych sił sprzymierzonych. Jednak w praktyce fabryki German General Electric nie zostały zbombardowane. Spośród dziesięciu najważniejszych, ani jedna nie została zniszczona. Następne 6 doświadczyło niewielkich zniszczeń w postaci wybitych okien i tym podobne. Podsumowując mamy tutaj bardzo interesującą sprawę dotyczącą faktu, że te fabryki powinny być zupełnie zniszczone, a tak się nie stało. W świetle  powiązań rynkowych, łatwo zgadnąć czemu nie zostały zbombardowane.
I – Czy inne znane niemieckie fabryki elektryczne były bombardowane?
AS - Sprawdziłem to. Owszem były bombardowane. Fabryki Siemensa były bombardowane. Nie ma co do tego wątpliwości.  Jednak przemysł jako taki ogólnie nie był celem militarnym. Na przykład fabryka Siemens została zniszczona owszem, ale nie tak bardzo jak np. fabryki produkujące czołgi albo samoloty bojowe.
I – Wspomniał Pan o fabryce Forda w Kolonii, czy nie była ona jednym z głównych celów militarnych?
AS – Fabryka Forda w Kolonii powinna była być głównym celem militarnym. Tak na przykład Air France zbombardowało fabrykę Forda w Poissy, we Francji. Ale fabryka Forda w Kolonii, jedna z największych w Niemczech, nie została zniszczona.
I – Czy była zaznaczona jako cel w wytycznych do bombardowań?
AS – Sprawdzałem wytyczne dla fabryki w Koloni. Wiedziano, że produkuje się tam wyposażenie dla Wermahtu. Fabryka była celem ale nigdy nie została zbombardowana.
I – Czyli gdzieś w międzyczasie już na etapie planów nazwa fabryki Forda w Kolonii została skrzętnie usunięta, mimo że samo miasto zostało praktycznie zrównane z ziemią.
AS –Miasto zostało zniszczone, podobnie z resztą jak wiele innych miast w Niemczech. Gdzieś w międzyczasie coś się zdarzyło. W każdym razie bez żadnych wątpliwość zostały wydane rozkazy by nie bombardować pewnych obiektów mimo, iż były one głównymi celami militarnymi.
I – To z kolei przypomina sprawę pewnych rozkazów wydawanych podczas wojny z Koreą czy z Wietnamem, dotyczących konkretnych celów, które faktycznie zostały pominięte podczas bombardowań.
AS – Przypuszczam, że tak było, ale nie badałem tej sprawy osobiście.
I – W Pana książce „Wall Street ant the rise of Hitler” pojawia się jedna bardzo interesująca sekcja o specjalnej fundacji Heinricha Himmlera, która funkcjonowała dzięki finansowemu wsparciu ze strony  niemieckich firm aż do lat 1943/44. Wiele z tych firm miało silne powiązania z firmami amerykańskimi. Czy mógłby pan nam opowiedzieć o Fundacji Kepplera?
AS – Fundacja Kepplera była również znana jako KONTO S FUND. To była fundacja na realizację osobistych projektów Himmlera. To, co mnie zdumiało, to to, że zarówno w 1943, jak i w 1944, w tych latach badałem akta, połowa finansowania przyszła od amerykańskich firm na przykład w 1943 ITT, Standard Oil, General Electric i prawdopodobnie OSRAM były dawcami. Nawet w 1944, w środku (dla Amerykanów) II wojny światowej, ITT przekazywało pieniądze Himmlerowi przez osobę Schroedera, który był szefem ITT na Niemcy.  A to wszystko w samym środku II wojny światowej.
I – Czy te fakty kiedykolwiek wyszły na jaw w trakcie przesłuchań podczas Procesu Norymberskiego?
AS – Nie, nie zostały one nigdy ogłoszone, czy opublikowane. Jednak dowody w postaci dokumentów istnieją w aktach.
I – A Pan miał dostęp do tych danych?
AS- Tak, około 400 ton akt. Wiele z tych akt opuściło Instytut Hoovera ale zostały kopie. Dzięki temu miałem dostęp do tych danych.
I – Uważam to wielką szkodę, że amerykańskie społeczeństwo nie może dowiedzieć się o powiązaniach amerykańskich firm z finansowaniem ruchów nazistowskich. Teraz chciałbym porozmawiać chwilę na temat Procesu Norymberskiego, podczas którego zatrzymano i postawiono w stan oskarżenia nazistowskich generałów, zbrodniarzy. Czy jakikolwiek Amerykanin został oskarżony czy aresztowany za finansowe wspieranie nazizmu?
AS – Nie. Sprawdziłem kryteria, jakimi oznaczano przestępstwo wojenne według Norymberskiego Trybunału. I bez wątpienia, pewni Amerykanie doskonale wpisywali się w te kryteria. Ale żadnego nigdy nie pociągnięto do odpowiedzialności.
I – Czy były jakieś próby zatajenia tych faktów podczas procesu i przed amerykańska opinia publiczną?
AS – Owszem. Ci biznesmeni składali zeznania, że nie mieli świadomości co robił Hitler, a jednocześnie byli powiązani z budowaniem jego potęgi. Podejrzewam, że nie zostało to opublikowane od razu, ale niestety nigdy tego nie sprawdziłem. Ogólnie sprawa wspierania Hitlera przez amerykańskich biznesmenów nigdy nie została opublikowana.
I – A co jeśli chodzi o pożyczki od wielkich amerykańskich i brytyjskich banków dla Hitlera w latach 1933 and 1939 kiedy Hitler się zbroił?
AS – Aby o tym rozmawiać musimy cofnąć się jeszcze trochę wstecz, do tego co nazywało się pożyczką Younga, która to sprawa jest moim zdaniem bardzo ważna, gdyż doprowadziła do upadku gospodarczego kraju. Dotyczyło to fabryki Younga, szefa General Electric, który pożyczył pieniądze, jako przedstawiciel rządu amerykańskiego  i doprowadził do upadku władzy w 1933 i tym samym do przystąpienia Hitlera  do władzy. Następnie w 1933 przekazano serię pożyczek, dobrym przykładem jest Standard Oil które pożyczyło kilka milionów dolarów na budowę fabryk produkujących paliwo do samolotów.



I – Teraz chciałbym z kolei przejść do finansowania bolszewizmu. Wróćmy do czasów II rewolucji, w październiku i listopadzie 1917 roku. Wsparcie finansowe Lenina jak miało się do amerykańskich korporacji. Czy były jakieś powiązania w latach 1917/18, kiedy bolszewizm dopiero zaczynał na dobre rozprzestrzeniać się w Rosji?
AS – Tak,  było kilka zdarzeń. Najważniejsze dotyczy pułkownika Thomsona, który był największym współwłaścicielem (posiadał najwięcej akcji banku) Chase Manhattan Bank. Chase Manhattan Bank. Opublikowałem w swoich książkach kopię telegramu, który pokazuje przelew z Nowego Jorku do Pietrogradu (Petersburga) w grudniu 1917, na milion dolarów. A pułkownik Thomson przyznał, że ten milion został przekazany Bolszewikom, aby wspomóc ich w przejmowaniu władzy, którzy wówczas przejęli jedynie Moskwę i Pietrograd (Petersburg). Milion dolarów wysłanych przez Amerykanów, przez Wall Street dla Bolszewików.
I – Czy opublikował Pan tą dokumentację w swojej książce „Wall Steet and the rise of Bolshevism” (‘Wall Street a powstanie Bolszewizmu”)?
AS- Jedno to kopia telegramu, a drugie to protokół z zeznania pułkownika Thomsona, że dokonał on tego przelewu.
I – Dlaczego amerykańscy kapitaliści, amerykańska finansjera miałaby wspierać bolszewizm?
AS – Jedyna odpowiedź na to pytanie, które nurtowało mnie latami, bo przecież jesteśmy w opozycji, to to, że Stany nie chciały drugich Stanów na świecie. Proszę spojrzeć na Rosję, która jest dwa razy taka jak Stany i teraz miała by być konkurencją dla Stanów.  To czego chciały Stany, lub Wall Street to swoisty rynek reglamentowany. A w socjalizmie właśnie taki funkcjonuje. Moje wczesne badania na ten temat na Uniwersytecie  Stanford wykazały, że w systemie socjalistyczny nie środków na wytwarzanie nowych technologii. Muszą one być importowane z zachodu. I dlatego sądzę, że głównym celem stojącym za tymi działaniami było wspomaganie rozwoju idei marksizmu, oraz innych rodzajów socjalizmu. Dało to bowiem bankierom z Wall Street kontrolę nad rynkiem światowym.
I – Pod koniec I Wojny Światowej Rosja była wyniszczona przez ogromny głód. Ameryka wysłała misje ratownicze zwane Misją Hoovera. Czy zna pan zaplecze działań Komisji Hoovera?
AS – No cóż, nie ma wątpliwości co do tego, że w roku1922/23 Rosja była wyniszczona. Zysk z przemysłu stanowił 8/10% dochodu narodowego. Setki tysięcy ludzi cierpiało głód. Misja Hoovera miała na celu niesienie pomocy Rosji. Jednak największe wsparcie otrzymali Bolszewicy, którzy wówczas okupowali jedynie niewielką część Rosji. Tylko nieznaczna pomoc dotarła do Białych (Mieńszewików)  i  na daleki wschód kraju.
I – Po latach 1922/23 Lenin wprowadził nową strategię w ekonomii polegającą na planach 5 letnich. Czy mógłby pan nam o tym powiedzieć? Czy wielkie amerykańskie korporacje miały wpływ na budowanie Związku Radzieckiego?
AS – Były dwie fazy „wsparcia”. Lenin wprowadził nową politykę
ekonomiczną w 1923.. Opublikowałem to w mojej pierwszej książce w Stanford. A mianowicie, że każda rosyjska fabryka została odbudowana i uruchomiona ponownie przez zagraniczne korporacje, a przede wszystkim: niemieckie, brytyjskie, francuskie i amerykańskie. Do 1928 Rosja wróciła do liczb z obrotu przemysłowego z lat 1913. Od tego momentu zaczęto myśleć o tych wspaniałych planach pięcioletnich. W 1928 Gosplan (Russian Governemental Planning Commission) rozpoczął pracę nad planem pięcioletnim. Były to jedynie początki, które okazały się nieadekwatne. I wówczas wkroczyły amerykańskie korporacje. W istocie zarówno pierwszy jak i drugi plan pięcioletni został zaprojektowany w Stanach przez amerykańskie korporacje.

Czytaj dalej wywiad >> 

Załącznik nr 1- Rosja 1920-30. |  Załącznik nr 2- Rosja 1929-45. | Załącznik nr.3 Rosja 1945-1965  | Film: Wojna na sprzedaż. Wywiad z A.C. Suttonem.  |  Wall Street i Rewolucja Bolszewicka.  |