Prison Planet

Neokonserwatysta Robert Kagan napisał w Weekly Standard (1997) dość wnikliwy artykuł pod tytułem "Co wiedzą Chiny, czego my nie wiemy: Sprawa nowej strategii powstrzymywania.", gdzie omawia perspektywy skutecznej strategii hamowania/trzymania w zamknięciu Chin w połączeniu z zanęcaniem haka wabiącego je na ich miejsce w "ładzie międzynarodowym". Cały ten artykuł jest spektaklem, w którym Kagan, i najwyraźniej publiczność dla której pisze uważają, że Ameryka ma prawo do manipulacji, kontrolowania i organizowania narodów świata na rzecz "ładu międzynarodowego".

Kagan, w odniesieniu do "ładu międzynarodowego" pisze: "obecny porządek świata służy potrzebom Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników, którzy są jego twórcami. Jest on słabo dostosowany do potrzeb chińskiej dyktatury starającej się utrzymać władzę w kraju, zwiększając jednocześnie swoją siłę za granicą. Chińscy przywódcy irytują się ograniczeniami nakładanymi na nich i martwią się, że muszą zmienić zasady międzynarodowego systemu zanim międzynarodowy system zmieni ich. “

Dalej w swoim artykule Kagan przyznaje, że celem Zachodu jest upadek Chińskiego rządu. Pisze on: "Niektóre nowe osoby w Chinach zgadzają się, że chiński reżim jest podatny na ataki i wierzą, że zwiększenie więzi przyspieszy dzień, kiedy polityczna liberalizacja w końcu dogoni liberalizację gospodarczą. Obejmując Chiny, poprzez eksport naszych zachodnich towarów i zachodniego sposobu życia, doprowadzimy do ich upadku. Pomagając im rozwinąć ich gospodarkę, będziemy zaostrzyć sprzeczności "autorytarnego kapitalizmu", wymuszając rozwiązania na rzecz bardziej demokratycznej formy rządzenia."

Kagan kontynuuje: "Nie ma sprzeczności w tym argumencie, który sugeruje że nowe osoby w Chinach są albo naiwne, albo nieszczere. W jaki sposób polityka hamowania, której wyraźnym celem jest ewentualny upadek reżimu przemawia do chińskich przywódców? Czy Stany Zjednoczone mogą zdobyć ich przyjaźń, mówiąc: "Współdziałajcie z nami, abyśmy mogli was zniszczyć?" Chińscy przywódcy są bardziej świadomi niż ktokolwiek, że istnieją sprzeczności w ich systemie i nie będą zadowoleni wiedząc, że polityka "zaangażowania" Stanów Zjednoczonych zawiera wizję, ich upadku na fali niekontrolowanych liberalizacji."

Otwarta pozytywna gra jaką prowadzi Zachód wobec Chin wypełnia strony ich dokumentów politycznych, ich wypowiedzi i oświadczeń publicznych w takim stopniu, że istnieje realna możliwość, że wielu w Chinach naprawdę wierzy, że są wybrańcami "ładu międzynarodowego". Istnieje również bardzo realne niebezpieczeństwo, że sieci i wpływy jakie budują Chiny w zakresie regionalnym i globalnym mogą być obalone i przejęte przez tajne destabilizacje podobne do tych dziejących się obecnie na całym Bliskim Wschodzie.

Najbardziej uderzającym komentarzem, w długim artykule Kagana są oceny wojskowych przywódców Chin. Kagan wyjaśnia, "nowe osoby w Chinach twierdzą, że Stany Zjednoczone muszą wyjaśnić Chińczykom, że celem jest jedynie, jak pisze Zoellick, aby uniknąć "zdominowania Azji Wschodniej przez rządy lub grupy rządów wrogich wobec Stanów Zjednoczonych." Nasze umowy z Japonią, Koreą Południową, Filipinami, Tajlandią i Australią, i nasza marynarka wojenna i siły zbrojne w regionie, mają na celu jedynie stabilności w regionie, a nie działania agresywnego okrążenia."

Jednak Chińczycy rozumieją interesy USA doskonale, być może lepiej niż my. Mimo, że z zadowoleniem witają obecność USA kontrolującą Japonię, kraju którego boją się najbardziej, to jednak widzą wyraźnie, że wojskowe i dyplomatyczne wysiłki Ameryki w regionie poważnie ograniczają ich zdolność do przekształcenia się w hegemona regionu. Według Thomasa J. Christensena, który spędził kilka miesięcy rozmawiając z chińskimi wojskowymi i cywilnymi analitykami rządowymi, chińscy przywódcy obawiają się, że będą "grać rolę Gullivera w stosunku do liliputów południowo-wschodniej Azji, ze Stanami Zjednoczonymi dostarczającymi paliki i liny."

Mając to na uwadze, należy rozważyć bardziej aktualne plany zawarte w "String of Pearls: Meeting the Challenge of China’s Rising Power across the Asian Littoral", wydane przez Instytut Studiów Strategicznych ISS (Raport SSI "String of Pearls" (2006) dotyczący strategii hamowania Chin, który jest ewolucją artykułu Kagana.) W tej publikacji, podobnie jak w raporcie Kagana, i komentarzach Roberta Zoellicka dotyczących integracji Chin z globalnym systemem, te informacje krótko są powtórzone przed określeniem szczegółowego planu hamowania/ograniczania ekspansji Chin. Raport "String of Pearls" odnosi się do Chińskich logistycznych tras łączących ich z Bliskim Wschodem, skąd otrzymują większość ropy poprzez własne porty Morza Południowochińskiego. Opisuje również wszystkie inne narody, w których Chiny mogą starać się rozszerzyć swoje wpływy.

Od 2006 r. gdy raport został sporządzony, Chiny poczyniły znaczne postępy w rozbudowie swoich wpływów, które USA starało się hamować, a jednocześnie duża część wpływów Zachodu na peryferiach Chin zniknęła. Z rosnącymi wpływami Chin w regionie Azji Południowo-Wschodniej, ukończonym portem marynarki w Pakistanie, i rosnącym wpływem zarówno na Bliskim Wschodzie i Afryce wydaje się Chiny wywinęły się z “haka” zarzuconego przez globalistów. Wydaje się również, że o wiele bardziej agresywna próba cofnięcia ostatnich ekspansji Chin ma obecnie miejsce.

Stworzona przez USA "Arabska Wiosna" obalająca obecny porządek w Afryce poprzez wojny i rewolucje ma na celu wywieranie nacisku na Chiny poprzez ich zależność od importu ropy naftowej. Jednocześnie, Pakistan stoi w obliczu wzrostu agresji ze strony amerykańskiego wywiadu i sił zbrojnych z planowanymi ruchami doprowadzenia do rozpadu narodu poprzez Baludzów i powstanie Pasztunów. To grozi odcięciem Chin od portu w Gwadar w Beludżystanie i zaburzenia sieci logistycznej jaką Chiny starają się zbudować w północnym Pakistanie. Podobnie, wysiłki zmierzające do destabilizacji Chińskich sąsiadów Azji Południowo-Wschodniej trwają. Tajlandia i Myanmaru w szczególności ucierpiały najbardziej.

Kiedy Kagan pisał swój artykuł w 1997 roku, Ameryka nadal prowadziła politykę "wiązania Chin" z Azją Południowo-Wschodnią. Dzisiaj ta polityka w dużym stopniu przeleciała im przez palce. Wraz z obaleniem globalistycznej marionetki Thaksin Shinawatra w Tajlandii w 2006 roku, i wieloma nieudanymi kolorowymi rewolucjami zarówno w Birmie jak i Tajlandii, Ameryka poniosła zauważalne straty w zakresie wpływu na cały region. Wydaje się, że największą nadzieją Zachodu jest stworzenie wystarczającej ilości chaosu w całym regionie i na całym świecie aby zakłócić wzrost gospodarczy w Chinach, przy jednoczesnych próbach destabilizacji Pekinu przez sponsorowanie buntów. Chiny otwarcie oskarżyły Zachód o podżeganie do niepokojów zarówno za granicą jak i wewnątrz własnych granic co oznacza, że polityka przynęty i powstrzymywania została przeniesiona na grunt konfrontacji krajów zależnych.

Wydaje się, że plany opisane przez Kagana i inne zbieżne z taką szkołą myśli politycznej nie powstrzymały ekspansji Chin, w zadowalający sposób. Wydaje się również, że zachód gorączkowo próbuje odzyskać stracony teren poprzez destabilizacje i wojny na całym Bliskim Wschodzie, plan, który wydaje się tracić na sile. Kagan niedawno podpisał się pod listem, wraz z wieloma innymi Neokonserwatystami w służbie wielkiego biznesu, proszącego Izbę reprezentantów aby wsparli ich ulubiony projekt w Libii. Jeżeli Kagan i jego banda despotycznych prostaków nie zrealizują swoich ambicji, możemy jeszcze zobaczyć trzecią opcję dotyczącą Chin - poszanowanie ich suwerenności i ochronę własnych granic dokładnie tak jak to konstytucja i Ojcowie Założyciele nam przeznaczyli.

Mieszkańcy Chin i Ameryki powinni wykazać się rozsądkiem i przeczytać słowa Kagana napisane w 1997 roku, wraz z raportem Instytutu Studiów Strategicznych z 2006 r. "Strings of Pearls" by uświadomić sobie, że globalne elity próbują nałożyć na nas wszystkich despotyczny system globalnego rządu. Rządu opartego na arbitralnych prawach stworzonych przez elity, uzurpujących sobie prawo do zarówno amerykańskiej jak i Chińskiej suwerenności i egzystencji obu naszych narodów. Kagan sam przyznaje, że "zachodnie towary" są kanałem, przez który te nowoczesne imperium rozszerza swój zasięg, więc logiczny bojkot i zastąpienie ich "lokalnymi towarami" i rozwiązaniami jest rozsądną odpowiedzią na atak.


Link do oryginalnego artykułu: LINK


| Wielka destabilizacja: Pakistan, Rosja, Chiny. | Libia - Waszyngton - NATO i kolejna wielka wojna. | USA na skraju otwartej wojny z Pakistanem. #1 | Destabilizacja. Szeroka perspektywa. #1  | Polityka Z. Brzezinskiego dla Bliskiego Wschodu i Euroazji. | Film: Geostrategia USA. Wywiad z Websterem G. Tarpleyem.