Prison Planet

I – Jakie konkretnie korporacje były w to zaangażowane?
AS – Pierwszy plan pięcioletni został zaprojektowany przez korporację prawdopodobnie nieznaną większości amerykanów, a mianowicie przez korporacje Alberta Kahna. Był on jednym ze słynniejszych architektów obiektów przemysłowych w Stanach. I to on sporządził podstawy planu pięcioletniego. Następnie widzimy te same korporacje zajmujące się budowaniem fabryk. International General Electric. DuPont. Ford Motor. Hercules Motor. Tredis Wrigt. Kraft Engines. A nawet takie korporacje, o których dziś już nikt nie pamięta, takie jak WALL T. i Champs Bot, które były wówczas fabrykami lotniczymi. A więc amerykańskie korporacje stworzyły i wprowadziły pierwszy plan pięcioletni. Ale co było istotne to fakt, że Rosjanie skopiowali te plany, co przełożyło się na zwiększenie
produkcji w całej Rosji. Rosjanie następnie powielili ten system w setkach.
I – Czy firma Ford Motor była zaangażowana w budowanie imperium sowieckiego?
AS- Jak najbardziej. Ford zbudował fabrykę Gorkiego. A ta produkuje samochody marki GAZ – ciężarówki i samochody.  I od wczesnych lat 1930 wiadomo było, że ma on potencjał militarny. I Ford o tym wiedział, kiedy wszedł do Rosji, budując te fabryki. Znajduje się to również w dokumentach w aktach rządowych.
I – Czasami słyszy się nazwisko Arnold Harriman Czy on tez miał wkład w budowanie imperium?
AS – Jak najbardziej. Arnold Harriman skorzystał jeszcze na tym finansowo. W ramach koncesji, we wczesnych latach
dwudziestych przejął gruzińską kopalnię magnezu Potem wrócił ze Związku Radzieckiego. Magnez stał się jednym z głównych towarów eksportowych dla Rosjan. W zamian mogli kupić towary, które wspomagały rozwój przemysłu. Potem wykupiono Harrimana w 1929. Zyskał milion dolarów więcej niż zainwestował.
I – A co jeśli chodzi o Occidental Petroleum i Armanda Hammera?
AS –  A. Hammer jest bardzo ciekawym przypadkiem. Dostał pierwszą koncesję w 1922, w wydobyciu azbestu na Uralu. Prowadził później wiele innych rosyjskich przedsiębiorstw. Jednak jego postać jest interesująca również dlatego, że jego ojciec, mimo iż dzisiaj AH jest szefem Occidental Petroleum Corporation, to jego ojciec, Julius Harriman,  był w 1919 szefem partii komunistycznej USA. Potwierdza to założenia przedstawione w moich książkach. A mianowicie, że na górnych szczeblach nie ma różnicy między komunistami a kapitalistami. Armand Hammer jest szefem Occidental Petroleum, a jego ojciec był szefem komunistycznej partii w Stanach w 1919.
I – A więc jest to scentralizowanie władzy.
AS – Tak, na skalę międzynarodową.
I – Podczas II Wojny Światowej Rosja po raz kolejny była mocno zniszczona przez niemieckie wojska. Jaki wpływ miała pomoc aliancka w odbudowaniu zdolności przemysłowej Rosji po II Wojnie Światowej?
AS – No cóż program lend lease odbudował i zmodernizował przemysł podczas II wojny światowej. Trwał on aż do lat 1948/1949. Po land lease wprowadzono program, który miał być ograniczony tylko do racji żywnościowych i materiałów przemysłowych. W istocie jednak, według moich danych, podczas II wojny światowej jak również po jej zakończeniu, w sprzeczności z kongresem, jak podejrzewam, na masową skalę odbywał się eksport najnowszych towarów przemysłowych do Rosji w ramach tego programu.
I – W 1948 wyszła fascynująca książka napisana przez Majora Jordana. Mówi ona o wspieraniu przez Amerykanów rozwoju broni nuklearnej. Czy miał pan kiedykolwiek okazję zweryfikować fakt, że wysyłaliśmy ciężką wodę i dawaliśmy Rosjanom podstawy do stworzenia broni nuklearnej w ogóle?
AS – W ramach części badań w Stanford, przeprowadziłem śledztwo sprawdzając dokumenty wysyłkowe dotyczące programu lend lease. A więc przestudiowałem je w kontekście Major Jordan. I miał on rację w 75%. Wniósł oskarżenie, że wysyłaliśmy Rosjanom w latach 1944/1945. komponenty atomowe. I to się zgadza. Nie ma co do tego wątpliwości.  Wysyłaliśmy ciężką wodę, podstawowy komponent. Ale wysyłaliśmy również inne artykuły, być możne nie tak oczywiste dla laika. Np. tuby aluminiowe, niezbędne przy budowie broni atomowej. Wysyłaliśmy grafit, który jest kolejnym podstawowym komponentem. A więc, ogólnie rzecz ujmując, po sprawdzeniu dokumentów rządowych dotyczących land lease, Major Jordan miał rację.
I – Z roku na rok rosło zagrożenie nuklearne ze strony Rosji. Rosjanie posiadają obecnie pociski typu MIRV (multiple independently targetable reentry vehicle).  Czy może nam pan trochę powiedzieć jak Rosjanie byli w stanie, pomimo braku odpowiednich technologii, stworzyć pociski typu MIRV, zagrażające naszym miastom dzisiaj?
AS – Trzeba by się było cofnąć do momentu kiedy Rosjanie byli w stanie zbudować rakietę, rozwinąć technologię kosmiczną. Po II wojnie światowej amerykańskie wojska na pewien czas wycofały się podczas gdy Rosjanie okupowali Niemcy. Wykradli najnowsze informacje na temat budowy rakiet (V2), które stały się podstawą rosyjskiej technologii kosmicznej. Przeskakując kilkanaście lat, w początkach lat 70-tych Rosjanie nie mieli zdolności do stworzenia pocisków typu MIRV. Przede wszystkim brakowało im umiejętności stworzenia mikro łożysk kulkowych do systemu kontroli. Była tylko jedna firma na świecie, Bryant Chucking Grinder Company, która produkowała komponent niezbędny do wyprodukowania pocisku typu MIRV. Można stworzyć jeden pocisk, ale nie wiele. Bryant Chucking Grinder Company dostała pozwolenie na wysłanie do Rosji ok. 45 takich komponentów, kiedy my w Stanach posiadaliśmy ich jedynie 33.
I – Czy były jakieś sprzeciwy?
AS – Ja wystosowałem sprzeciw w 1972, inni również, ale zostały one zdławione. Administracja rządowa o tym wiedziała. Ale informacje na ten temat zostały wyciszone.
I – Po raz kolejny widzimy jak Ameryka wspomaga rozwój nuklearny zagrożenie ze strony Związku radzieckiego.
AS – Kiedy mówi się o produkcji pocisków typu MIRV trzeba powiedzieć, że jest  to ogromny krok do przodu w rozwoju technologii militarnej. Nie znam się na tym najlepiej ale umiejętność stworzenia takiego działa to potężna sprawa. My natomiast umożliwiliśmy im to. Zrobiliśmy to w sposób świadomy i celowy.
I – Podczas wojny w Wietnamie Związek Radzicki oraz wschodnioeuropejskie kraje dostarczali sprzęt militarny dla Północnego Wietnamu, gdzie nasi chłopcy byli zabijani . Czy mógłby pan to skomentować? Nasz udział w pomocy oraz handlu ze Związkiem Radzieckim i państwami satelitami w tym czasie?
AS – Nie ma wątpliwości, co do tego, że Sowieci byli głównymi dostawcami broni dla Północnego Wietnamu. Proszę pozwolić podać mi przykład. W trakcie lotów nad szlakiem Ho Chi Minh widziano ciężarówki i uznano je za ciężarówki amerykańskie. W istocie były to amerykańskie ciężarówki, ponieważ pochodziły z fabryki Gorkiego, a ta została zbudowana przez Henry’ego Forda. Więc tak naprawdę zaopatrywaliśmy obie strony podczas wojny z Wietnamem.
I – Czy dostawali jakieś materiały ze Stanów do produkcji tych samochodów?
AS –Tak, na początku lat 70-tych. Znam szczegóły dostaw amerykańskich dla fabryki Gorkiego w samym środku trwania wojny. Miały one na celu wsparcie przy produkcji samochodów wojennych używanych później przez Północny Wietnam.
I – A co jeśli chodzi o pożyczki, czy Stany Zjednoczone udzielały w tamtym czasie pożyczek dla Rosji?
AS – Tak, na początku lat 70-ych i potem w 1978 było to 40 miliardów dolarów. A były one spożytkowane przez Związek Radziecki na zakup materiałów przemysłowych ze Stanów. Które to potem przyczyniły się do stworzenia broni, używanej przeciwko nam w Wietnamie.
I – A co jeśli chodzi o dostarczanie towarów przez Rosyjskie statki dla Wietnamu?
AS – Spedycja to bardzo ciekawy przykład. Rosjanie posiadali wówczas 6,000 statków. Przeanalizowałem dane dotyczące ich technologii oraz silników, silników morskich typu Diesel. 60% statków było zbudowanych zagranicą, a 40% w Rosji według zachodnich projektów. Jeśli chodzi o silniki do statków typu diesel, 80% zostało wyprodukowanych na zachodzie, przez Burmeister & Wain w Kopenhadze i Szwajcarii, Fiata we Włoszech. A pozostałe 20% zostało zbudowane zgodnie z zachodnią technologią na licencji z zachodnimi korporacjami. Nie byłoby floty morskiej Związku Radzieckiego, gdyby nie pomoc z zachodu.
I – A co jeśli chodzi o budowę fabryki wodnej Kama?
AS – Została ona wybudowana w późnych latach 60-tych, początku 70-tych. Zaprojektowanie jej zlecono włoskiej firmie Fiat, której przewodniczący Giovanni Agnelli jest jednocześnie doradcą międzynarodowym Chase Manhattan Bank. To co przykuło moja uwagę, to to, że Fiat nie produkował komponentów do budowy samochodów. Wszystkie fabryki Fiata posiadają amerykańskie wyposażenie, które zostało sprowadzone w  liczbie  ok. 60/70% od głównych amerykańskich firm samochodowych. Być może Fiat był jedynie przykrywką do faktu, że pomagaliśmy Rosjanom budować największą na świecie fabrykę, ok. 66 mil kwadratowych, w trakcie wojny Wietnamskiej. Budowaliśmy dla Rosjan przy użyciu amerykańskiego wyposażenia największą fabrykę na świecie pod przykrywką Fiata.
I – A więc budowaliśmy ciężarówki, wojskowe samochody transportowe na potrzeby Południowego Wietnamu.
AS – Wiedzieliśmy, że fabryka Kamaz ma potencjał militarny.  W 1972 powiedziałem o tym w „National Suicide” i w Miami Beach. Ta fabryka ma potencjał militarny. Wiedzieliśmy o tym. A dziś widzimy ciężarówki Kamaz w Afganistanie, zbudowane w fabryce Kamaz przez włoskie i amerykańskie firmy.
I – Czy po opublikowaniu tych wiadomości, odczuł pan jakieś naciski by wycofać książkę „National Suicide” i inne pana badania?
AS – Tak. Ponieważ mówiłem o potencjale militarnym fabryki Kamaz; o wprowadzeniu technologii MIRVdzięki komponentom Bryant Chucking Grinder, jak i wielu innych faktach z tym powiązanych.
I – Jakiego rodzaju działania spotkały pana i pana wydawcę w związku z książką „National Suicide”?
AS – Był wywierany wpływ na wydawcę, aby zaprzestał publikacji. On jednak nie poddał się presji. Jeśli chodzi o mnie to najpierw chciano abym wycofał się z publikacji. A potem, zamiast działań zwodniczych, stwierdzono w Instytucie Hoovera, że dopuściłem się plagiatu w III tomie „Western Technology”, które zostało opublikowane przez Uniwersytet Stanford. Oczywiście poprosiłem o wskazanie miejsc plagiatu i nikt nie był w stanie wskazać dwóch zdań, które byłyby plagiatem. Po czym wyjaśniłem, że przecież nie mogę dopuścić się plagiatu względem moich własnych książek. A potem w ciągu kolejnych lat okazało się, że kierunek moich badań nie był do końca zgodny z tym, co było by tam mile widziane. I w związku z tym w 1975 opuściłem Instytut Hoovera i stałem się niezależnym pisarzem. Mogę teraz publikować, to co chcę.
I – Czy wie pan o jakiś działaniach wywieranych na Instytut Hoovera, które miałyby powstrzymać wypuszczenie na rynek niewygodnych publikacji?
AS – Mogę podać jeden przykład. Chodzi o książkę Julius Epsteina „Operation Keelhoul”. Bardzo ważna pozycja. Dotyczyła traktowania rosyjskich więźniów wojennych w Niemczech po II Wojnie Światowej. Ta książka pozostawała w rękopisie przez wiele lat, a autor nie dostał pozwolenia na jej opublikowanie. Wiem o tym z pierwszej ręki od Juliusa.
I – Ale w końcu została wydana.
AS – Tak. Innym przykładem jest moja książka „Western Technology”, tom III, który przeleżał rok przed wydaniem. A to z kolei kosztuje ogromne pieniądze, żeby wstrzymać książkę przed wypuszczeniem na rynek. Bo chodzi o to, aby jak najszybciej dopuścić publikacje do sprzedaży, aby zaczęły zwracać się zainwestowane pieniądze. A moja książka przeleżała rok, z powodu swojej ówczesnej niepoprawności politycznej.



I – Przeprowadził pan bardzo ciekawa badania na temat Komisji Trójstronnej. Czy mógłby pan coś na temat powiedzieć?
AS – Komisja Trójstronna jest prywatną organizacją założoną przez Davida Rockefellera w 1973. Była finansowana głównie przez Fundacje Rockefellera, Kepplera, Forda, która była jedną z ważniejszych dawców. Jej głównym celem jest zachęcanie do rozmów w trzech regionach.  Pośród trzystu członków jedna trzecia pochodzi ze Stanów, 1/3 z Japonii i 1/3 z Europy. To co udało mi się odkryć, to to, że działania Komisji są skoncentrowane wokół międzynarodowego komitetu bankowego w Nowym Jorku.
I - A jeśli chodzi o wpływ Komisji Trójstronnej na rząd Stanów Zjednoczonych? Wygląda na to, że w gabinecie i dziale administracyjnym  Jimmiego Cartera jest wielu członków Komisji Trójstronnej.
AS – Wielu, to za mało powiedziane. Na 200 milionów ludzi w Stanach, jedynie 77 osób należy do Komisji. Naliczyłem osiemnaście osób w gabinecie. Okazuje się więc, że 1/3 amerykańskich członków Komisji Trójstronnej znajduje się w gabinecie Cartera. Pan Carter, Mendel, Brown, Bloomenthal, wszyscy są członkami. Zajmują wszystkie wyższe stanowiska, także w departamentach obrony. Podsumowując mamy tutaj 77 członków wybranych przez jedną osobę - Davida Rockefellera, szefa głównego General Chase Manhattan Bank, którzy zajmują kluczowe stanowiska w Waszyngtonie, w trakcie rządów Cartera.
I – Czy sugeruje pan, że tak naprawdę nie wybieramy rządu, że jest on wybierany przez tych „zza sceny”?
AS –No cóż, wystarczy spojrzeć na to kto sprawuje obecnie władzę. Pan Bush, Anders, Carter  należą do Komisji.
I – W gazetach typu Newsweek, Times, US News World Report znajdujemy artykuły, w których jesteśmy zapewniani, że nie powinniśmy mieć żadnych obaw wobec Komisji Trójstronnej. Czy jest jakieś powiązanie między Komisją a głównymi mediami w Stanach?
AS – Tak, zwłaszcza w dziennikach. Na przykład redaktor naczelny czikagowskiego Sun Times, James Hoogy, jest członkiem Komisji. Dyrektor Timesa również.  Dyrektor CBS. Jak widać na pewno Komisja ma wpływ na media.
I – Pewnie dlatego bagatelizują tam wpływ Komisji Trójstronnej na obecny rząd.
AS – Tak, swojego czasu zrobiłem komputerowy przegląd artykułów poświęconych Komisji, które ukazały się od 1973. Okazało się, że na świecie opublikowano ich zaledwie 73.
I – Jakie jest powiązanie między członkami Komisji Trójstronnej a organizacją Council of Foreign Relations?
AS – Council of Foreign Relations jest oczywiście starsza, założona w latach 20ych. Przeprowadziłem badania w których porównałem członków Komisji z członkami organizacji, ok. 50% nazwisk się pokryło.

Koniec transkryptu

Komentarz przeprowadzającego wywiad Stanleya Monteitha:
Wywiad ten przeprowadzono w 1980. Niedługo potem Anthony Sutton przestał występować publicznie. Na stronie 280 książki „With no apologies” („Bez przeprosin”) Goldwatera jest napisane: Komisja Trójstronna jest machiną opierającą się na kontrolowaniu międzynarodowego rynku bankowego i handlowego, która ma przejąć faktyczną władzę polityczną nad Stanami Zjednoczonymi.

I – Antony Sutton mieszka teraz w odosobnieniu, podobnie jak wiele innych osób, które udokumentowały działalność niewidzialnego rządu rządzącego naszym krajem. Żyje w obawie o swoje bezpieczeństwo. Ponieważ życie ludzi, którzy udokumentowali, że mamy niewidzialny rząd oraz to, że obie partie amerykańskie są rządzone przez tych samych ludzi, w istocie jest w niebezpieczeństwie.
Chciałem zaznaczyć, że od 1953 wszyscy sekretarze stanu byli członkami Council of Foreign Relations, jak również wszyscy niżsi sekretarze stanu, wszyscy szefowie CIA i rezerw federalnych.  Z ostatnich dziewięciu prezydentów Stanów Zjednoczonych 6, możliwie nawet 7  było członkami Council of Foreign Relations, który to sprawuje faktyczną władzę w Stanach. Aby zrozumieć jak to wszystko się stało polecam nasze nagranie „The descentance of darkness” („Zstąpienie ciemności”). Mówi ono o powstaniu Rady, pochodzącej z tajnego stowarzyszenia, stworzonego przez Cecila Rhodesa w 1891, czyli z Grupy Okrągłego Stołu; oraz o Królewskiej Radzie ds. Zagranicznych w Anglii oraz British Common Wealth. Natomiast w ramach Council of Foreign Relations w Stanach załatwiane są interesy Okrągłego stołu i J.P. Morgan Banking.

 Jeśli chcieliby państwo sprawdzić dokumenty na ten temat polecam fantastyczną książkę napisaną przez prof. Carrolla Quigley. Był on mentorem Billa Clintona, kiedy ten kończył uniwersytet w latach 60ych. Carroll Quigley był liberalnym profesorem uniwersyteckim. Wywarł ogromny wpływ na wielu swoich uczniów. Bill Clinton wspominał jego postać, kiedy został kandydatem demokratów. Przywołuje rok 1962, był wówczas studentem, usłyszał wezwanie Johna Kennediego do odpowiedzialności obywatelskiej, które było przedstawione i objaśnione przez prof. Carolla Quigly. W 1966 prof. Quigly napisał książkę „Tragedy & Hope. A history of the World in Our time” („Tragedie i nadzieje w historii współczesnej”). Opisywał w niej całą historię współczesną, poruszając min. takie tematy jak tajne stowarzyszenia, które zdominowały nasz rząd. Było to tak odkrywcze, że wkrótce cały nakład jak i wydawnictwo zostały wykupione. Następnie okazało się, że ktoś, kto pracował dla nowego właściciela zniszczył matryce książki. Jeśli wątpią państwo w to, co mówię, mamy dostępne dokumenty profesora z George Town University, do których dotarliśmy w latach 90ych. Mamy również wywiad z profesorem, w którym mówi o zniszczeniu matrycy i o tym jak nie dopuszczono do ponownej publikacji książki, mimo iż był na nią popyt na całym świecie. Jest to dostępne w naszym zestawie „Secret Goverment” wydanym przez nasze radio „Liberty”.  Council of Foreign Relations nie jest jedynym tajnym stowarzyszeniem, które zmienia wolne amerykańskie społeczeństwo w społeczeństwo komunistyczno-faszystowskie. O tym mowa w naszych nagraniach: „Inside of the brotherhood of darkness” oraz „The true story of murdering…”.

Ameryka znajduje się w poważnych kłopotach. Czy nie zdążyli państwo jeszcze zauważyć, że nie ma tak naprawdę znaczenia, która partia, republikanie czy demokraci, są u władzy. Prowadzona jest bowiem ta sama polityka krajowa i zagraniczna. Jeśli przeczytają państwo książkę „With no apologies” na stronie 271 stoi napisane, że od późnych lat 40ych było 4 prezydentów republikanów, 3 demokratów aż do 1979 kiedy powstała książka. Przez następne 7 lat rządów Eisenhauera, bez względu czy u sterów stali republikanie czy demokraci, polityka zagraniczna pozostała niezmienna. Jeśli przeczytają państwo książkę prof. Quigly, na stronie 247/248 stoi, że tak naprawdę można głosować, ale nic się nie zmieni. I tak będzie prowadzona ta sama polityka.

Prof. Quigly na stronie 324, w książce „Tragedy & Hope”, której matrycę zniszczono i odmówiono wznowienia nakładu, mówi, że światowe banki centralne pracują nad stworzeniem systemu pozwalającego kontrolować rządy, a te z kolei będą kontrolować ludzkość. Prawdziwy cel obecnych wydarzeń to stworzenie rządu światowego, nowego porządku gospodarczego i nowej formy duchowości. Za tym wszystkim co wydaje się dziś oczywiste, działają ciemne siły. A my jesteśmy zaangażowani w duchową walkę.
Frag. z listu do Efezjan 6:12 13. : „Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw pierwiastkom duchowym zła na wyżynach niebieskich. Dlatego weźcie na siebie pełną zbroję bożą, abyście w dzień zły zdołali się przeciwstawić i ostać, zwalczywszy wszystko.”
Szanowni państwo siły rządzące Council of Foreign Relations, Komisją Trójstronną, stowarzyszeniami takimi jak: Bilderberg, Masoni, Scull & Bones, Radą Rezerw Federalnych, światowymi banki centralnymi, są siłami zła, siłami ciemności. Organizacje te finansowały komunizm od jego początków, finansowały Hitlera, wojny w Korei, w Wietnamie, a obecnie wspierają rozwój potencjału militarnego Chin.

Czy Ameryka przetrwa jako wolny kraj? Tylko jeśli jej mieszkańcy zgodnie połączą się i będą brali świadomy udział w życiu politycznym. Trzeba zrozumieć, że chodzi tu o walkę duchową. Trzeba przypomnieć sobie, że kiedyś Ameryka była wolnym krajem katolickim.  A potem straciliśmy tą wolność. Abraham Lincoln powiedział w Illinois w 1840: „Do jakiego stopnia powinniśmy się spodziewać zagrożenia? Jak powinniśmy się przed nim chronić? Czy powinniśmy się spodziewać jakiś gigantów transatlantyckich, które przejdą przez ocean i zdmuchnął nas z powierzchni? Nigdy, żadne europejskie armie, azjatyckie i afrykańskie, nawet jeśli będą miały Boanpartego jako dowódcę nie będą w stanie napić się wody w Ohio, ani postawić stopy w Blue Ridge. A więc w jakiej mierze powinniśmy się spodziewać niebezpieczeństwa? Odpowiadam, jeśli kiedykolwiek nas dotknie, to my sami je spowodujemy, nie będzie ono pochodzić z zewnątrz. Jeśli dojdzie do zniszczenia, to my sami będziemy jego sprawcą. Jako wolny naród będziemy żyć po wieczne czasy, albo zginiemy przez samobójstwo”.

<<Wcześniejsza część wywiadu.  

Załącznik nr 1- Rosja 1920-30. | Załącznik nr 2- Rosja 1929-45. | Załącznik nr.3 Rosja 1945-1965  | Film: Wojna na sprzedaż. Wywiad z A.C. Suttonem.  |  Wall Street i Rewolucja Bolszewicka.  |