Prison Planet

Jak duża jest Ziemia? Duża w porównaniu do księżyca, mała w porównaniu do systemu słonecznego, i nieskończenie mała w porównaniu do wszechświata. Chodzi o to, że wielkość zależy od punktu odniesienia.

San Francisco Federal Reserve Bank (SF Fed) i promotorzy offshoringu (czyli podzlecania pracy poza swoimi granicami) zapomnieli o tym prostym fakcie. 8 sierpnia SF Fed wypuścił Gospodarczy List, w którym amerykański import towarów wyprodukowanych w Chinach (zarówno przez chińskie jak i amerykańskie firmy) zostały przedstawione jako zaledwie 2,7 procent amerykańskich osobistych wydatków na konsumpcję.

Jestem przekonany, że pracownicy SF Fed byli w pełni kompetentni, aby uzyskać ten procent poprawne. Ale czy to cokolwiek oznacza? Nie.

Dla większości Amerykanów, ich dochody są rozdysponowywane na opłacanie mieszkania, energii, płatności za samochód, żywności i opieki medycznej. Bardzo niewielka część dochodu pozostaje, zwłaszcza w obecnych czasach, na nabywanie dóbr trwałych (np. mebli i sprzętu gospodarstwa domowego) i nietrwałych (np. odzieży i obuwia).

Odpowiednie porównanie importu z Chin (zarówno z Chińskich korporacji jak i Amerykańskich) będzie jedynie odsetkiem osobistych wydatków na konsumpcję produktów trwałych i nietrwałych. Ponieważ nie sądzę aby USA puki co importowało samochody z Chin, a przynajmniej nie w znacznej ilości, możemy odliczyć pojazdy mechaniczne z osobistych wydatków konsumpcyjnych na dobra trwałego użytku. Całkowite osobiste wydatki konsumpcyjne na meble, sprzęt AGD, i inne dobra trwałego użytku, odzież i buty stanowią 9,9 procent osobistych wydatków na konsumpcję.

Oznacza to, że towary importowane z Chin (te wykonane przez chińskie i amerykańskie firmy) stanowią 27% wydatków na dobra trwałe i nietrwałe za wyjątkiem samochodów. Innymi słowy, import z Chin pochłaniają więcej niż jedną czwartą dochodów.
 
Tak więc wydatki Amerykanów na wyroby przemysłowe stanowią dziesięć razy wyższy procent w stosunku do tego wskazanego przez Gospodarczy List SF FEDu, który został przyjęty i promowany przez promotorów offshoringu.

Około połowa importu do USA z Chin jest produkcją amerykańskich korporacji, zajmujących 13-14 procent amerykańskich osobistych wydatków na konsumpcję w produkcji (z wyłączeniem samochodów osobowych).

Znaczna części gospodarki USA, która została przeniesiona do Chin, to tylko część strat amerykańskich miejsc pracy, dochodów konsumentów, podstawy opodatkowania i PKB. Amerykańskie korporacje sprzedają Amerykanom własne towary wyprodukowane w Indonezji, Tajwanie, Korei Południowej, Europie Wschodniej i gdzie indziej - w każdym miejscu znajdując ludzi do pracy, zatrudnianych za wynagrodzenie poniżej wkładu pracy w stosunku do zysków.

Kiedy dodać cały offshoring produkcji amerykańskich korporacji, które importują produkty z powrotem do USA, aby sprzedać je Amerykanom, którzy nie mają pracy, lub dochodów z pracy od produkcji towarów, które zużywają, uzyskujemy bardzo wysokie koszty offshoringu, nie zawierające się w kosztach produkcji korporacji.

Libertarianie i ekonomiści "wolnego rynku" chwalą niskie ceny osiągnięte przez Wal-Mart poprzez offshoring. Jednakże ceny te nie zawierają kosztów zdziesiątkowanych państwowych i lokalnych baz podatkowych, które niszczą amerykańskie miasta, nie zawierają też kosztów wysokiego bezrobocia i osobistych depresji, przestępczości i programów wspierania dochodów. Te i inne koszty są to koszty nakładane na osoby trzecie wynikające z przeniesienia amerykańskich miejsc pracy za granicę w celu maksymalizacji zysków.

Zarobki korporacji i sprzedawców detalicznych nie zawierają wszystkich rzeczywistych kosztów. Jeśli koszty offshoringu zostałyby uwzględnione - bezrobocie i zniszczone kariery, cięcia w usługach publicznych, wpływ deficytu handlowego na zmniejszanie wartości dolara amerykańskiego, i tak dalej - offshoring nie byłby opłacalny i nie wystąpił by.

Tutaj widzimy jedną z największych porażek kapitalizmu - tj zdolności do wytwarzania poprzez przenoszenie kosztów produkcji na niezainteresowane osoby trzecie, które nie partycypują w zyskach.

Widzimy te same wysokie koszty zewnętrzne nałożone na społeczeństwa i kraje, przez sektor finansowy powodowany żądzą zysku. Rozbicie nadziei na emeryturę, przejęcia domów, zerowa stawka oprocentowania od oszczędności emerytów są wynikiem laissez faire sektora finansowego, który wykorzystał możliwości zadłużania się do poziomów wcześniej niewyobrażalnych. Kiedy pękła bańka, sektor finansowy, zarówno w USA jak i w Europie, wykorzystał rządy aby ograbiły portfele zwykłych ludzi w celu uniknięcia jakichkolwiek strat w sektorze finansowym, pełnym oszustw, chciwości i niewypowiedzianej nieodpowiedzialności.

Kapitalizm działa tylko wtedy, gdy koszty produkcji są wliczone w cenę produktu. Z offshoringiem tak nie jest. Wolny handel, jeśli w ogóle działa, realizuje się wtedy gdy kapitał i technologia pozostają w gospodarce krajowej i znajdują najlepszy sposób na ich wykorzystanie lub uzyskanie przewagi komparatywnej. Offshoring jest zaprzeczeniem wolnego handlu. Jest to dążenie do uzyskania najniższego współczynnika kosztów oraz absolutnej korzyści.

Utrata produkcji na rzecz offshoringu nie jedynym poniesionym kosztem przez Amerykanów. Przenoszenie profesjonalnych usług, takich jak inżynieria oprogramowania, zostały również poddane offshoringowi, pozbawiając pracy Amerykanów z wyższym wykształceniem. W ostatnich latach studia oznaczają bezrobocie, niespłacalne pożyczki studenckie, i życie z rodzicami.

Z offshoringu pracy skorzystało Wall Street i przedsiębiorstwa liczące zyski, jednocześnie demontując drabiny awansu, które tworzyły w Ameryce społeczeństwo pełne możliwości. Jednak przywódcy polityczni Ameryki tego nie rozumieją. Ostatnio prezydent Obama powiedział, że częściowym rozwiązaniem problemy ociągającej się gospodarki USA jest podpisanie porozumienia o "wolnym handlu" z Koreą Południową.

Innymi słowy, więcej offshoringu miejsc pracy ma rozwiązać problem.

Wiele z tych nielicznych, którzy są świadomi problemu winią Chiny za "manipulacje walutowe", które są również ulubionym kozłem ofiarnym promotorów offshoringu. Argumentem jest to, że Chiny przyciągają offshoring poprzez utrzymywanie niedowartościowanej waluty w stosunku do dolara, "manipulując" swoją walutą usztywniając jej kurs do dolara.

Innymi słowy, kiedy rząd USA manipuluje dolarem poprzez dewaluację, chińska waluta postępuje za nim w dół.

Jest to kolejne fałszywe twierdzenie, pochodzące korporacji żyjących z offshoringu, kupionych i opłaconych ekonomistów i polityków oraz prostytuujących się mediów. Chiny usztywniły kurs swojej waluty do dolara amerykańskiego, w celu zapewnienia świata, że wątpliwego zaufania pieniądze komunistycznego kraju są tak dobre jak dolar.

Z powodu amerykańskich porażek, chińska waluta stała się lepsza od dolara i jest zaniżona w wyniku usztywnienia. Chiny dostosowują się do tej rzeczywistości poprzez zastąpienie sztywnego kursu do dolara, dynamicznym. Chińska waluta zyskuje na wartości wg wyceny dolarowej, ale dolar traci szybciej na wartości niż dostosowujący się dynamiczny kurs Yuana. Dlatego chińska waluta pozostaje nadal przewartościowana.

Nie jest to jednak powód dla którego tak wiele firm amerykańskich produkuje dla swoich amerykańskich klientów w Chinach. Podobnie jak Chiny, Indie, Indonezja, i inne kraje mają duże nadwyżki podaży pracy. Pracę tą można wykorzystywać za płace, które są poniżej wkładu pracy do zysku.

Całkowity brak patriotyzmu korporacji pierwszego świata, ku swoim rodzimym krajom niszczy ekonomicznie zachodnią cywilizację. Podczas gdy jesteśmy również świadkami innych czynników niszczących zachodnią cywilizację, wkraczamy w czas upadku porównywalnego do upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego i zmiany świata.


* O Autorze: Były współpracownik wydawca The Wall Street Journal i felietonista Business Week, dr Paul Craig Roberts służył jako osobisty doradca oraz w komisjach Izby Reprezentantów i Senatu, oraz służył jako Asystent Sekretarza Skarbu Polityki Gospodarczej w Administracji Reagana. Był autorem i twórcą “reganomiki”.


Trends Research Institute