Prison Planet

Planowane na ten miesiąc rozpoczęcie wierceń przez China National Petroleum Company (CNPC) w Iranie może być zapowiedzią znacznie szerszych wydarzeń geopolitycznych. 5 miliardowy projekt podpisany w ubiegłym roku po latach celowego opóźniania projektu przez zachodnich gigantów energetycznych takich jak Total i Shell w cieniu Amerykańskich sankcji - ujawnia główną arterię dostaw energii dla świata.

Krytycy od dawna podejrzewają, że prawdziwym powodem militarnego zaangażowania Ameryki i zachodnich krajów w Afganistanie i Iraku jest kontrola korytarza energetycznego w centralnej Azji. Jak dotąd ich zaangażowanie wydaje się dotyczyć głównie ropy. Na przykład pojawiły się twierdzenia, iż planowany rurociąg transportujący ropę z Morza Kaspijskiego przez Afganistan i Pakistan do Morza Arabskiego jest głównym trofeum stojącym za wydawać by się mogło bezsensowną militarną kampanią Ameryki w tych krajach.

Trendy strategiczne transferu ropy do roku 2030:


Jednakże współpraca między China National Petroleum Corporation (CNPC) i Iranem pokazuje, że gaz ziemny jest jeszcze większym trofeum, które będzie miało kluczowe znaczenie dla światowej gospodarki a konkretnie dla dwoistego przepływu tego paliwa na zachód i wschód z Centralnej Azji do Europy i Chin.

Michael Economides, redaktor Energy Tribune z siedzibą w Huston jest jednym z licznych obserwatorów, który przekonany jest o tym, że w ciągu nadchodzących dekad i stuleci gaz ziemny wyprze ropę jako główne źródło energii. Wskazuje na ostatnie prognozy stworzone przez International Energy Agency (IEA) z siedzibą w Paryżu, która to dramatycznie zmieniła swoje szacunki odnośnie globalnych rezerw gazu ziemnego o 100 procent. Economides przypisuje ten ogromny wzrost szybkim usprawnieniom technologicznym, które maja zastosowanie w wydobyciu jak dotąd niedostępnych złóż gazu. Oświadczył również, że IEA szacuje złoża gazu na 300 lat zapotrzebowania świata. "Jeżeli weźmiemy pod uwagę jedynie ogromne ilości gazu jakie obecnie posiadamy, można prawie z całą pewnością stwierdzić, że stanie się on głównym paliwem dla przyszłej gospodarki świata".

Wzrost znaczenia gazu ziemnego jako źródła energii zwiększa się nieubłaganie od wielu lat. Zgodnie z IEA razem ze zwiększonym zużyciem gazu ziemnego między rokiem 1973 a 2007 wkład ropy w światowej podaży energii zmalał z 46.1% do 24%. Amerykańska Energy Information Administration (EIA) przewiduje, że konsumpcja naturalnego gazu wzrośnie między 1980 i 2030. W tym czasie gaz ziemny stanie się najprawdopodobniej głównym źródłem energii na potrzeby publiczne i przemysłowe.

Istnieją solidne naukowe powody dla których gaz ziemny (metan) staje się królem wśród paliw kopalnych. Po pierwsze ma znacznie większą wartość opałową niż węgiel i ropa. Oznacza to, że produkuje więcej ciepła na jednostkę paliwa. Po drugie jest czystszym paliwem, porównując go z ropą emituje podczas spalania 30 procent mniej dwutlenku węgla i 35 procent porównując go z węglem. Po trzecie gaz jest lepszy w transporcie zarówno jako surowy materiał w skompresowanej formie znajdującej się w lądowych rurociągach jak i w formie paliwa napędowego.

Wszystkie agencje energetyki zdają sobie sprawę, że największe zasoby gazu ziemnego spoczywają na Bliskim Wschodzie, Eurazji w tym także Rosji. EIA z siedzibą w Ameryce stwierdza, że zasoby gazu w tych regionach są od siedmiu do dziewięciu razy większe niż zasoby tego paliwa w Ameryce Północnej, która jest jednym z najlepszych miejsc do pozyskiwania gazu ziemnego.

Na Bliskim Wschodzie Iran posiada największe złoża gazu ziemnego. Jego południowe złoża są największymi na świecie. Jeżeli zamienić by to na beczki z ropą, to złoża te przygniotły by swoją wielkością rezerwy Arabii Saudyjskiej z takimi polami naftowymi jak Ghawar (Ghawar jest największym na świecie polem naftowym, które funkcjonuje od 1948). W niedalekiej przyszłości gdy zacznie się era dominacji gazu nad ropą Iran przejmie dotychczasową rolę piastowaną przez Arabię Saudyjską jako głównego dostarczyciela światowej energii.

Zarówno Europa jak i Chiny czekają aby stać się częścią gazowego tranzytu z Iranu i Azji Centralnej. Już w tym momencie tworzona infrastruktura odzwierciedla te ambicje. Gazociąg Nabucco miałby dostarczać gaz z Iranu (i Azerbejdżanu) przez Turcję i Bułgarię do Europy Zachodniej (sygnalizując w ten sposób koniec rosyjskiej dominacji). Iran eksportuje również gaz poprzez rurociągi do Turcji i Armenii. Zamierza też kontynuować eksport do innych krajów Zatoki Perskiej włączając w to Zjednoczone Emiraty Arabskie i Oman. Kolejnym głównym rurociągiem jest tzw rurociąg pokoju prowadzący z Iranu poprzez Pakistan do Indii, przez który Iran będzie eksportował paliwo do dwóch krajów regionu posiadających największą populację. Najprawdopodobniej jednak najbardziej kuszącą perspektywą dla Iranu jest 1,865 kilometrowy rurociąg który dostarczy gaz ziemny poprzez Turkmenistan, Uzbekistan i Kazachstan do Chin. Będzie on gotowy do działania w 2012 roku. Turkmenistan dzieli 300 kilometrową granicę z Iranem na południu i ma już umowę na eksport gazu z Teheranem. Jeśli Irańsko-Chińskie pola gazowe będą mogły być włączone do rurociągów międzynarodowych potwierdzi to fakt, że Iran pełni rolę bijącego serca dla światowej ekonomii w której gaz jest głównym źródłem energii. Ten prospekt wzmocniony jest dodatkowo przez gwałtownie rosnące zapotrzebowanie na gaz ze strony Chin, które zgodnie z prognozami EIA mogą być uzależnione od importu 1/3 swojego zapotrzebowania na gaz w 2030 roku.

To jest kontekst przegrupowania światowej ekonomi energetycznej - w której rola USA będzie stale pomniejszana. Waszyngtońskie porywiste, retoryczne mowy o wojnie z terroryzmem o pokoju i demokracji jak i ataki na Iran o jego domniemaną broń jądrową mogą być jedynie desperackimi próbami maskowania niepokoju związanego z przegraną pozycją w tej rozgrywce. Wojna USA z Iranem jest zagrożeniem dla największego w przyszłości konsumenta gazu ziemnego czyli Chin. Akcje USA mogą być postrzegane jako przykładanie noża do głównych, gazowych arterii nad którymi nie może już dłużej dominować.

Kolejny zwrot w tej historii to stanowisko Rosji, która posiada potężne rezerwy gazu ziemnego. Rosja może być postrzegana jako konkurent dla Iranu. Jest prawdopodobnie mniej przystosowana niż Iran do dostarczania gazu Europie i Chinom, jest jednak głównym graczem, który pilnie zabiegał o transakcje eksportowe z Chinami w 2006 roku. Zgodnie z tym co zaobserwował Economides "negocjacje pomiędzy dwoma krajami były zrywane i wznawiane, w szczególności konstrukcja rurociągu była boleśnie powolna" Jednakże rosyjskie ambicje bycia głównym światowym eksporterem gazu ziemnego mogą tłumaczyć jej sprytny sojusz z Iranem. Rosyjska ambiwalentna pozycja w stosunku do amerykańskich działań w Iranie sugeruje iż Rosja ma swój własny plan na utrudnienie pracy Islamskiej Republice jako swojemu głównemu gazowemu rywalowi.

Tłumaczenie; Adam Cornell, http://agnihotra.wordpress.com/


Link do oryginalnego artykułu: LINK