Prison Planet

Kontynuacja artykułu: Waluta CO2: Nowy początek dla Technokracji? #1

Nowoczesna propozycja.
Ze względu na połączenie ruchów ekologicznych, globalnego ocieplenia z technokratyczną koncepcją świadectw energetycznych, należałoby oczekiwać, że waluta CO2 będzie zaproponowana przez tą właśnie społeczność, i w rzeczywistości tak właśnie jest.

W 1995 roku Judith Hanna napisała w New Scientist w artykule "Ku wspólnej walucie węglowej", "Moją propozycją jest ustalenie rocznego ogólnego kontyngentu dla spalania paliw kopalnych i rozdzielanie go po równo między wszystkich dorosłych na świecie."

W 2004 r. prestiżowy Harvard International Review HIR opublikował artykuł "Nowa waluta" w którym można było przeczytać,

"Dla tych, którzy chcą spowolnienia globalnego ocieplenia, najbardziej skutecznym działaniem jest stworzenie silnych narodowych walut węglowych/CO2... Dla uczonych i polityków, kluczowym zadaniem jest przeszukiwanie historii dla znajdywania bardziej użytecznych kierunków. Globalne ocieplenie jest określone jako problem środowiskowy, ale jego najlepsze rozwiązania nie znajdują się w kanonie prawa ochrony środowiska. Wszechobecność węgla w gospodarce światowej wymaga, aby jego koszt był brany pod uwagę w każdym systemie w celu ograniczenia emisji. Rzeczywiście, handel emisjami [CO2] został namaszczony na króla, ponieważ jest on najbardziej elastyczny w odniesieniu do kosztów. A ponieważ handel uprawnieniami do emisji dwutlenku węgla jest bardziej podobny do handlu walutami niż eliminacji zanieczyszczeń, decydenci powinni patrzeć na handel i finanse, myśląc w jaki sposób rynki CO2 powinny być regulowane. Musimy przewidywać wyzwania polityczne, które powstaną w tym wyłanianie się oddolnego systemu, w tym zarządzanie połączeniami między poszczególnymi rodzącymi się systemami handlu, zasadami odpowiedzialności za fałszywe zezwolenia i współpracy sądowej."

HIR konkluduje, że "po siedmiu latach kołowrota i złych analogii, międzynarodowy system kontroli węgla kieruje się, choć niepewnie w kierunku produktywnej ścieżki działania."

W 2006 roku, David Miliband brytyjski sekretarz ds środowiska powiedział do komisji przeprowadzającej coroczny audyt, kategorycznie stwierdzając, "Wyobraźcie sobie kraj, w którym węgiel staje się nową walutą. Wykonujemy karty bankowe, które przechowują zarówno funty jak i punkty węglowe. Gdy kupujemy energię elektryczną, gaz i paliwa, możemy używać naszych punktów węgla, jak również funtów. W celu zmniejszenia emisji dwutlenku węgla, rząd będzie ustalał limity na ilość węgla, który będzie mógł być zużyty."

W 2007 roku New York Times opublikował artykuł Hannah Fairfield "Kiedy węgiel staje się walutą". Stwierdziła Ona dobitnie że: "Aby zbudować rynek węgla, jego twórcy muszą stworzyć walutę kredytów węglowych, którą uczestnicy będą mogli handlować".

PointCarbon, światowy lider doradztwa, w parze z Bank of New York Mellon wyceniają szybko rozwijający się rynek węgla. W 2008 roku wydali dokument "W kierunku wspólnej waluty węglowej: poszukiwanie perspektyw dla integracji światowych rynków węgla." Raport omawia zarówno ekologiczną jak i ekonomiczną efektywność w podobnym kontekście, tak jak początkowo rozważał to Hubbert w 1933 roku.

Wreszcie w dniu 9 listopada 2009 r. Telegraph (Wielka Brytania) przedstawił artykuł "Każdy w Wielkiej Brytanii, może otrzymać osobisty "przydział CO2."

"...Wprowadzenie w życie indywidualnych przydziałów CO2 dla każdej osoby będzie najbardziej skutecznym sposobem realizacji celów redukcji emisji gazów cieplarnianych. Oznaczałoby to że ludziom wyda się unikalny numer, który będą musieli podać przy zakupie produktów, które przyczyniają się do emisji dwutlenku węgla, takich jak paliwo, bilety lotnicze i energia elektryczna. Podobnie jak z konta bankowego, oświadczenie powinno być wysyłane co miesiąc, aby pomóc ludziom śledzić to, czego używasz. Jeśli ich "konto CO2" spadnie do zera, będą musieli zapłacić, aby uzyskać więcej kredytów ".

Jak widać, przedstawione teksty nie odnoszą się do "małej ligi" w kategoriach autorstwa czy treści. Nurt wczesnej techokratycznej myśli w końcu dotarł do brzegu, gdzie fale kładą się na plaży.

Technokratyczny prototyp Karty Dystrybucji Energii.
W lipcu 1937 r. artykuł Howarda Scotta w Magazine Technokracja opisał Kartę Dystrybucji Energii w najdrobniejszych szczegółach. Zadeklarował, że użycie takiego instrumentu jako "środka rozrachunków jest częścią proponowanych przez Technokrację zmian wokół których ustrój społeczno-ekonomiczny może być zorganizowany".



Scott pisał dalej,
"Certyfikat zostanie wydany bezpośrednio obywatelowi. Jest on niezbywalny i nienegocjowalny, dlatego nie może być skradziony, zagubiony, wynajęty, pożyczony, lub oddany. Jest niekumulatywny, dlatego nie może być zaoszczędzony, i nie może gromadzić odsetek. Jednostki nie muszą być wydane, ale tracą swoją ważność po wyznaczonym okresie czasu."

To mogło się wydawać science fiction w 1937 roku, ale dziś jest całkowicie osiągalne. W 2010 roku Technkracja, Inc oferuje zaktualizowany pomysł, co do tego jak taka Karta Dystrybucji Energii mogła by wyglądać. Ich strona internetowa podaje: "Teraz można użyć plastikowej karty podobnej do dzisiejszych kart kredytowych z wbudowanym mikroprocesorem. Układ ten może zawierać wszystkie informacje potrzebne do stworzenia karty dystrybucji energii, jaką opisano w tej broszurze. Ponieważ te same informacje będą zawarte w dowolnej formie, najlepiej pasującej do najnowszych technologii, to samo pojęcie "Karty Dystrybucji energii jest tutaj wyjaśnione."

Jeśli przestudiujesz zamieszczoną powyżej kartę to zauważysz, że jest ona również uniwersalnym dokumentem tożsamości i zawiera mikroprocesor. Odzwierciedla to filozofię Technokracji, że każdy człowiek w społeczeństwie musi być starannie monitorowany i zliczany w celu śledzenia tego, co zużywa w zakresie energii, a także, do czego się przyczynia w procesie produkcyjnym.

Uczestnicy rynku węgla/CO2.
Nowoczesny system kredytów węglowych/CO2 (carbon credits) był wynalazkiem Protokołu z Kioto i zaczął nabierać tempa w 2002 roku wraz z ustanowieniem pierwszego krajowego systemu handlu kredytami w Wielkiej Brytanii. Po tym jak proces ten stał się częścią międzynarodowego prawa w 2005 roku, przewiduje się, że rynek handlu powinien osiągnąć 3 biliony dolarów do roku 2020 lub wcześniej.

Edmond de Rothshild 1992 spotkanie UNCED w Brazylii. Tam właśnie Rothshild zaproponował po raz pierwszy koncept handlu CO2 dla ratowania świata:


Graciela Chichilnisky, dyrektor Columbia Consortium for Risk Management i projektant tekstu ustawy kredytów węglowych Protokołu z Kioto, powiedział, że rynek emisji "jest zatem środkiem dla działań pieniężnych i handlu - ale jest również sposobem na generowanie zysków w bardziej ekologicznej przyszłości." (patrz również artykuł: Kto potrzebuje rynku CO2?)

Kim są "przedsiębiorcy", którzy zapewniają otwarte drzwi do partycypowania w tych zyskach? Obecnie na czele stawki są JPMorgan Chase, Goldman Sachs i Morgan Stanley.

Bloomberg zauważył w artykule "Węglowi Kapitaliści" z 4 grudnia 2009 r., że:
"Banki przygotowują się do działań na rynku CO2, podobnych do tych jakie robili wcześniej: projektując umowy rynku instrumentów pochodnych, które pomogą firmom będącym ich klientami zabezpieczyć ryzyko cenowe w długim okresie. Są też gotowi do sprzedaży produktów finansowych CO2 dla inwestorów zewnętrznych."

W JP Morgan, kobieta, która pierwotnie wynalazła swapy ryzyka kredytowego, Masters Blythe, jest teraz szefem wydziału, który handluje kredytami CO2 dla banku.

Biorąc pod uwagę samą siłę światowych gigantów bankowych stojących za handlem uprawnieniami do emisji, nic dziwnego, że analitycy już przewidują, że wkrótce rynek emisji dwutlenku węgla przyćmi handel wszystkimi innymi surowcami.

Konkluzja.
Gdzie jest dym, jest ogień. Gdzie są rozważania, tam jest i działanie.
Jeśli M. King Hubbert i inni wcześni architekci Technokracji żyli by dzisiaj, byliby bardzo zadowoleni z plonów jakie mogli by zebrać z pomysłów alokacji energii, które rozrosły się na tak dużą skalę. W 1933 roku, nie istniała technologia wdrożenia systemu świadectw energetycznych. Jednak w dzisiejszym świecie coraz bardzie zaawansowanych technologii komputerowych, cały świat może być łatwo zarządzany na jednym komputerze.

Alan Watt o nowym wyłaniającym się systemie:


[...] Oczywiście, waluta jest jedynie środkiem do osiągnięcia celu. Kto kontroluje walutę również kontroluje gospodarkę i struktury polityczne, które są ich następstwem. Poszukiwania co do tego, jak taki system mógłby wyglądać będą tematem na przyszłość.

Technokracja i rozrachunki oparte na energii nie są bezczynnymi lub teoretycznymi zagadnieniami. Jeżeli światowe elity zamierzają zastąpić narodowe waluty walutą węglową/CO2, to w konsekwencji cały system ekonomiczny i polityczny na świecie będzie również fundamentalnie zmieniony na zawsze.

To czego Technokracja nie mogła osiągnąć w czasie Wielkiego Kryzysu wydaje się, że ma twardy grunt do działania w obecnej Wielkiej Recesji.


Link do oryginalnego artykułu: LINK


Wielka Globalna Transformacja.  |  ONZ: Wielka technologiczna transformacja.  |  Alan Watt. Wielka Globalna transformacja.  |  Pierwsza Globalna Rewolucja. Czyli kto wymyślił problem CO2.  |  IMF: Nowy raport. Dolar- SDR- Nowa światowa waluta.  |  Poza system Dolarowy. Raport z Chatham House.  |  Pierwszy technokrata Europy: Lider Grupy Bilderberg Mario Monti przejmuje Włochy.  |  Kim są architekci finansowego załamania?  |  Zarządzanie tożsamością: Naukowcy badają dlaczego nie chcesz przyjąć wszczepianego czipa identyfikacyjnego.  |  Internet rzeczy. Planeta więzienie 2025.  |