Prison Planet

Javier Solana, przez niektórych nazywany Pan 666 (Jego stanowisko UE zostało powołane poprzez rekomendację, którą sam przedłożył. Rekomendacja miała numer 666.), jest jedną z osób, która zajmuje się strategią wdrażania globalizacji i zarządzania wynikłymi z jej progresu konfliktami. Obecnie oprócz rozpoczęcia wraz ze Zbigniewem Brzezińskim serii destabilizacji sięgających od północnej afryki do bliskiego wschodu i zarządzaniem tymi kryzysami poprzez International Crisis Group zajmuje się propagandą optującą za powołaniem rządu światowego.



Jak sam stwierdza, świat, który obecnie współtworzy będzie zbudowany na zgliszczach świata zachodniego. Pod względem kulturowym, religijnym, etycznym świat będzie odzwierciedleniem wschodu, który jest zaprzeczeniem zachodniego systemu. Więcej na ten temat na końcu artykułu “Przyszłość liberalnego porządku świata i internacjonalizm po Ameryce.” Pod koniec poniżej zaprezentowanego artykułu Solana straszy końcem historii (to znaczy światową wojną) jeśli globalny kolektywny rząd nie powstanie. No cóż ci ludzie są gotowi zrobić wszystko...


Javier Solana. Efektywne globalne zarządzanie musi być celem ludzkości.

Dziś główną obawą ludzkości nie jest konkretne zło, ale raczej nieokreślone zagrożenia. Nie jesteśmy zaniepokojeni widocznym zagrożeniem, ale raczej niejasnymi zdarzeniami potrafiącymi uderzyć w najmniej spodziewanym momencie - i przed którymi nie jesteśmy wystarczająco chronieni.

Istnieją, oczywiście, konkretne, możliwe do zidentyfikowania niebezpieczeństwa, ale to co nas najbardziej niepokoi na przykład w temacie terroryzmu, to jego nieprzewidywalność. To co w tych dniach jest najbardziej niepokojące w gospodarce to jest jej zmienność - innymi słowy, brak instytucji, mogących chronić nas przed możliwościami ekstremalnej niepewności finansowej.

Ogólnie rzecz biorąc, wiele naszych lęków odzwierciedla nasze narażenie na zagrożenia, nad którymi możemy mieć tylko częściową kontrolę. Nasi przodkowie żyli w warunkach bardziej niebezpiecznych, ale także mniej ryzykownych. Przeżyli stopień ubóstwa, który byłyby nie do przyjęcia dla tych którzy obecnie żyją w krajach rozwiniętych, jednocześnie obecnie jesteśmy narażeni na ryzyko, którego charakter, choć może to być trudne dla nas do zrozumienia, byłby nie do pomyślenia dla nich.

Ponieważ współzależność naraża wszystkich na całym świecie w sposób bezprecedensowy, zarządzanie dotyczące globalnych zagrożeń ludzkości jest wielkim wyzwaniem. Pomyślmy o zmianach klimatycznych; zagrożeniach energetyki jądrowej oraz broni; zagrożeniach terrorystycznych (które są jakościowo różne od niebezpieczeństw wojny konwencjonalnej); skutków ubocznych niestabilności politycznej, ekonomicznych skutków kryzysów finansowych; epidemii (których ryzyko wzrasta wraz z większą mobilnością i wolnym handlem) oraz nagłe, napędzane przez media paniki, takie jak niedawny kryzys ogórkowy w Europie.

Wszystkie te zjawiska stanowią część ciemnej strony zglobalizowanego świata: skażenia, zakażenia, niestabilność, współzależność, turbulencje, wspólna kruchość, uniwersalne efekty i nadmierne narażenie. W związku z tym, można mówić o "epidemicznym charakterze" współczesnego świata.

Współzależności, jest w rzeczywistości, wzajemną zależnością - wspólnym narażeniem na zagrożenia. Nic nie jest całkowicie odizolowane, a "sprawy zagraniczne" już nie istnieją: Wszystko stało się sprawami krajowym, a nawet osobistymi. Problemy innych ludzi stały się naszymi problemami, i nie możemy już na nie patrzeć z obojętnością, lub z nadzieją na czerpanie z nich osobistych korzyści.

Taki jest kontekst naszego obecnego braku bezpieczeństwa. To co kiedyś nas chroniło (odległość, interwencja rządu, zdolność przewidywania, klasyczne metody obrony) zostało osłabione lub obecnie oferuje niewielką lub żadną ochronę.

Może nie wzięto pod uwagę wszystkich konsekwencji geopolitycznych wynikających z tej nowej logiki wzajemnej zależności. W tak złożonym świecie, nawet najsilniejszy nie jest odpowiednio chroniony. Rzeczywiście, logika starcia hegemonii w bieżących zjawiskach fragmentacji i autonomizacji - np Pakistan, czy Włochy - mogą tworzyć nierównowagę i asymetrię, która nie zawsze jest korzystna dla tych, którzy są potężni.

Słaby, gdy jest pewien, że nie może wygrać, może zaszkodzić najsilniejszemu - lub nawet sprawić, że przegra. W przeciwieństwie do wiekowego systemu Westfalii opartego o państwa narodowe, w którym waga poszczególnych państw była czynnikiem decydującym, tak w świecie współzależności bezpieczeństwo, stabilność gospodarcza, zdrowie i środowisko są stale zakładnikami najsłabszych. Wszyscy są narażeni na skutki zaburzeń i zawirowań na peryferiach.
 
Obecne warunki narażenia są w większości przypadków bezprecedensowe, podnosząc liczne pytania, na które jeszcze nie mamy właściwych odpowiedzi. Jaki rodzaj ochrony jest właściwy w takim świecie?

Nic dziwnego, że zaraźliwa globalizacja, zwiększając podatność na niebezpieczeństwa nieuchronnie wywołuje działania zapobiegawcze i strategie obronne, które nie zawsze są proporcjonalne i uzasadnione. Ksenofobia i szowinizm które mogą być wynikiem takich strategii obronnych mogą zrobić więcej szkód niż zagrożenia wobec których zostały skierowane, aby nas chronić.

Tak więc, w czasach globalnego ocieplenia, inteligentnych bomb, cyber wojny i epidemii na całym świecie, nasze społeczeństwa muszą być zabezpieczone bardziej złożonymi i subtelnymi strategiami. Nie możemy kontynuować strategii, które ignorują naszą wspólną ekspozycję na globalne ryzyko, zawierającą rzeczywistość wzajemnych zależności.

Musimy nauczyć się nowej gramatyki władzy w świecie, która składa się bardziej ze wspólnego dobra - lub wspólnego zła - niż własnych interesów lub interesów narodowych. Te interesy nie zniknęły, oczywiście, ale okazuje się, że nie dają się obronić poza ramami będącymi w stanie podjąć zagadnienia wspólnych szans i zagrożeń.

Podczas gdy stary model władzy poszukiwał ochrony własnych interesów, bez troski o interesy innych, nadmierne narażenie na problemy przyniosło wzajemność ryzyka, rozwój metod współpracy, wymiany informacji i strategii. W pełni skuteczne, globalne zarządzanie jest strategicznym horyzontem, do którego dziś ludzkość powinna dążyć z całą swoją energią.

Wydaje się to być trudne do osiągnięcia, i tak będzie. Ale to nie ma nic wspólnego z pesymizmem. Wyzwanie dotyczące zarządzania globalnym ryzykiem to nic innego jak wyzwanie mające zapobiec "końcowi historii" - nie jako spokojna apoteoza globalnego zwycięstwa liberalnej demokracji, ale jako zapobieżenie najgorszej kolektywnej porażki jaką możemy sobie wyobrazić.



Link do oryginalnego artykułu: LINK