Prison Planet

Kontynuacja artykułu: Europa musi podjąć walkę przeciwko atakowi spekulacyjnemu USA i Wielkiej Brytanii. #1

1914, 1939, 2011 - Czy Europa ponownie popełni zbiorowe samobójstwo?
W XX wieku Europie udało się popełnić zbiorowe samobójstwo nie raz, ale dwa razy - w 1914 roku i na nowo w 1939 roku. Czy europejskie elity absolutnie niczego się nie nauczyły? Czy absolutnie niczego nie nauczyła się europejska opinia publiczna? Czy trzecie zbiorowe samobójstwo - tym razem spowodowane przez nieumiejętność zapobieżenia katastrofalnemu i chaotycznemu rozpadowi euro w wyniku anglo-amerykańskiego ataku spekulacyjnego - jest naprawdę nieuniknione?

Ci, którzy opowiadają się za rozpadem euro muszą wyjaśnić, dlaczego nalegają na poddanie się nachalnej agresji Londynu i Nowego Jorku. Dlaczego są tak zdecydowani, aby poddać się Goldman Sachs, Barclays Bank, JP Morgan Chase i całej reszcie anglo-amerykańskiego stada wilków?
Jedynym sposobem na zniszczenie euro jest celowe pozwolenie na to przez Europejczyków. Dla tych z Europejczyków, którzy chcą walczyć o swoją niepodległość i przyszłość przekazuję następujące sugestie.



Czego Europa nie powinna robić.
Należy zdecydowanie wystrzegać się wielu działań przynoszących odwrotne do zamierzonych skutki.

Żadnych oszczędności – cięcia budżetowe są całkowitą porażką, ponieważ w warunkach obecnej depresji redukcje wydatków rządowych w sposób nieunikniony prowadzi do większych deficytów i czerwonych wykresów w kolejnych latach. Samobójcza daremność cięć oszczędnościowych była dramatycznie widoczna podczas rządów Bruenninga w Niemczech 1930-1932, jak i obecnie Schwarzeneggera w Kalifornii oraz Papandreu w Grecji. Grecki deficyt rośnie z powodu cięć budżetowych. Polityka oparta na cięciach budżetu nigdy nie prowadzi do jego zrównoważenia, za to podczas próby realizacji ma duże szanse zniszczyć system gospodarczy i polityczny kraju, otwierając drzwi dla dalszego rozpadu gospodarczego i faszyzmu.

Żadnych dofinansowań (bailoutów) – światowa bańka instrumentów pochodnych wynosi około 1.5 biliarda dolarów, co jest sumą 25-krotnie większą niż całkowity produkt krajowy brutto świata, wynoszący około 65 bilionów dolarów, przy czym ta ostatnia liczba może być i tak zawyżona dzięki spekulacji. Europejska część światowej bańki derywatów jest z pewnością większa niż jedna trzecia, a zatem wynosi ponad 500 bilionów dolarów. Suma ta sama w sobie przekracza możliwości planety Ziemi do wygenerowania takiej ilości kredytu i płynności. To czarna dziura zdolna jest pochłonąć wysiłki wszystkich banków centralnych świata. Nie da się jej wykupić. Derywaty mogą być co najwyżej usunięte, co w praktyce oznacza ich podarcie i skasowanie. Los całej cywilizacji zależy od zrozumienia tego problemu. Pani Merkel idzie złą drogą.

Żadnych euroobligacji – ponieważ bankructwo europejskich banków jest głównie kwestią nagromadzonych toksycznych derywatów. Jest również bezsensownym pożyczanie pieniędzy od Chin czy od prezydenta Dilmy z Brazylii. Plan Barroso musi zostać odrzucony.

Żadnej rekapitalizacji banków dla maskowania strat na derywatach – żadna suma rekapitalizacji nie ma szans wyzerować derywatów, które kryją się w tych bankach. Dzięki Sekretarzowi Skarbu USA Henryemu Paulsonowi, pozwolono amerykańskim zombie-bankom zatrzymać toksyczne derywaty w ich sejfach, nawet po tym jak otrzymały pomoc z Departamentu Skarbu (bailouts) oraz 0% kredyty z FEDu. Mimo tego, zombie banki wciąż nie są w stanie udzielać pożyczek. Nie ma potrzeby powielać amerykańskich błędów w Europie.

Żadnego ‘sześciopaku’ – reformy budżetowe zwane ‘sześciopakiem’ są próbą odgrzania kryteriów konwergencyjnych z Maastricht, które ograniczały europejskie deficyty do 3% PKB. Maastricht było planem skrępowania produktywnej gospodarki Europy, utrwalającym depresję zatrudnienia. Te nieudane projekty winny być odrzucone, a nie na nowo powoływane do życia. Wypij sześciopak, a obudzisz się z potężnym deflacyjnym kacem.

Żadnego lewarowania EFSF – jeśli europejskie gospodarki mają zbyt wielkie długi, według Anglo-Amerykanów oczywistą na to odpowiedzią jest akumulacja jeszcze większej ilości długów przez użycie Europejskiego Funduszu Stabilizacji Finansowej (EFSF) jako zabezpieczenia pod dalsze pożyczanie. Lecz ta głupia sugestia pozostawiłaby EFSF odsłoniętym na ataki agencji ratingowych, które działają jako słabo skrywani wspólnicy Wall Street i londyńskiego City. Jeśli EFSF pożyczy dużo pieniędzy a jego rating zostanie obniżony, możliwości generowania kredytu w Europie na tworzenie miejsc pracy (Kreditschöpfung für Arbeitsbeschaffung) w tradycji Wojtynskiego i Lautenbacha wyparują. Lepiej jest skierować fundusze EFSF na inwestycje infrastrukturalne.

Żadnego MFW – wtrącający się nieudolni ekonomiści z Międzynarodowego Funduszu Walutowego pozostawili po sobie ślady łez w różnych miejscach globu. Nigdy nie potrafili pokazać choćby jednego przykładu sukcesu osiągniętego dzięki ich receptom. MFW jest podstawą absurdalnego i zdyskredytowanego Konsensusu Waszyngtońskiego w polityce gospodarczej, opartego na deregulacji, prywatyzacji, rozbijaniu związków zawodowych, niszczeniu pomocy społecznej, likwidacji sektora państwowego, systematycznej redukcji płac, zasiłków i generalnej barbarzyńskiej spirali w dół. Do 2008 roku panował sprzeciw wobec tych drakońskich recept, lecz zostały one obecnie nałożone na Grecję, Portugalię i Irlandię. Europa musi być Europą ludzi, nie Europą banków i karteli. Przegrane neoliberalne i monetarystyczne projekty MFW nie mogą mieć miejsca w europejskim rozwoju.



Co Europa powinna zrobić.
Zlikwidować zombie-banki. Porzucić koncepcję instytucji ‘zbyt dużych by mogły upaść’ – około tuzina największych europejskich banków jest ewidentnie niewypłacalnych i utrzymywanych przy życiu tylko z powodów politycznych. Te euro-zombie banki korzystają z kontynentalnej wersji polityki ‘zbyt dużych by upaść’. Banki te nie chcą i nie mogą zapewnić komercyjnych pożyczek pod nowe fabryki i sprzęt, który mogłyby stworzyć produktywne miejsca pracy. Zamiast tego, handlują toksycznymi derywatami, zwiększając rozmiar światowej bańki derywatów. Powiększają również miażdżące obciążenia w produktywnych sektorach gospodarki poprzez spekulacje na kontraktach terminowych na towary i energię, co tylko pogarsza depresję. Do tego wydzierają od swych klientów horendalne opłaty. Te banki nie służą żadnemu konstruktywnemu celowi społecznemu lub ekonomicznemu. Muszą zostać poddane procedurom bankructwa, a ich derywaty muszą być wymazane.

1% podatku Tobina od wszystkich transakcji finansowych – europejscy przywódcy muszą zignorować histeryczny opór i sabotaż ze strony Sekretarza Skarbu Geithnera, Kanclerza Osborne’a i kilku koni trojańskich wewnątrz UE, i przejść do wprowadzenia mocnego podatku Tobina w formie 1% opłaty od wszystkich transakcji finansowych, bezwzględnie obejmującej derywaty. Europejska gospodarka nie może przetrwać jako kasyno zakładów na derywatach. Jednoprocentowy Euro-Tobin posłuży skrępowaniu spekulacji, szczególnie zaś działań bezczelnych i socjopatycznych funduszy hedgingowych, które zdają się z lubością niszczyć tworzywo liczącej trzy tysiące lat cywilizacji. Stany Zjednoczone miały de facto podatek sprzedażowy nałożony na Wall Street od I Wojny Światowej do 1967 roku, zaś stan Nowy Jork wciąż go posiada, przy czym kolejni gubernatorzy stanu lekką ręką oddawali te wpływy z powrotem instytucjom z dolnego Manhattanu. Nawet w tak zdominowanej przez Wall Street administracji jak reżim Obamy, czołowy doradca ekonomiczny Peter Orszag silnie zalecał wprowadzenie podatku od sprzedaży na Wall Street. Robił to do czasu udzielenia mu reprymendy przez Larry’ego Summersa, jednego z autorów deregulacji derywatów w czasie drugiej kadencji Clintona, który rwał włosy z głowy nazywając plan opodatkowania Wall Street absolutnym złem. Pieniądze pochodzące z wpływów z Euro-Tobina winny być wypłacane poszczególnym państwom członkowskim, a tam przeznaczone na utrzymanie programów społecznych, a nie banków.

Uniwersalne anulowanie/zamrożenie długów spowodowanych derywatami – w czerwcu 1931 roku prezydent USA Herbert Hoover - którego imię stało się synonimem inercji i kapitulacji w obliczu depresji gospodarczej - zareagował na upadek austriackiego Kreditanstalt i nadciągający upadek niemieckiego Danatbank swym Moratorium Hoovera, najbardziej pouczającym działaniem w naszych czasach. W tamtym czasie, dwiema najbardziej niebezpiecznymi i uciążliwymi kategoriami długu były reparacje nałożone na Niemcy oraz długi wojenne Aliantów, głównie Francji i Wielkiej Brytanii, względem Stanów Zjednoczonych. Hoover zaproponował i uzyskał zamrożenie wszystkich płatności odsetek i kapitału od tego ogromnego ciężaru zadłużenia przez wszystkie zainteresowane strony, na okres jednego roku. Fatalnym błędem moratorium Hoovera było to, że było potrzebne na dłużej - co najmniej na pięć lat lub na czas trwania światowego kryzysu gospodarczego. Dziś najbardziej niebezpieczny typ międzynarodowego zadłużenia finansowego to dług wynikający z derywatów. Powinien on być poddany moratorium na co najmniej pięć lat lub na czas trwania depresji, w zależności co będzie trwać dłużej. Hoover jest uważany za złego prezydenta, jednak na tle nieodpowiedzialnych urzędników naszych czasów jawi się jako geniusz. Świat pilnie potrzebuje męża stanu zdolnego do opowiedzenia się za skutecznymi działaniami w celu zmniejszenia długu, który obecnie dławi przyszłość ludzkości. W wyborze między cywilizacją i świętością długu, musimy wybrać cywilizację.

Delegalizacja CDS-ów, CDO-sów — zgodnie z tym samym rozumowaniem, najbardziej niebezpieczne rodzaje instrumentów pochodnych muszą zostać na stałe zabronione. Podczas swojego wystąpienia przed Kongresem w maju 2010, nawet Lloyd Blankfein z Goldman Sachs wysunął ideę, iż papiery dłużne CDO powinny być zakazane. Co do swapów ryzyka kredytowego (CDS), są one albo nielegalne, jako hazard, albo jeśli są one uważane za ubezpieczenia, są nielegalne, ponieważ ich emitenci nie spełniają wymogów prawnych - w tym dotyczących reasekuracji, rezerwy gotówkowej, itp. – które są wymagane od zarejestrowanych firm ubezpieczeniowych. Jak wspomniano powyżej, największą pojedynczą przyczyną obecnego załamania finansowego jest niezdolność Unii Europejskiej do zakazania swapów ryzyka kredytowego od wszystkich europejskich akcji i obligacji, pod karą sztywnych sankcji karnych. Należy przypomnieć, że wszystkie derywaty były nielegalne w Stanach Zjednoczonych od 1936 do 1982 roku zgodnie z warunkami ustawy o wymianie towarów (Commodities Exchange Act). Fatalną deregulację derywatów przeprowadzoną w latach 1982 i 1999 należy uznać za najistotniejszy pojedynczy czynnik finansowej burzy ostatnich trzech lat.

Rewizja i audyt agencji ratingowych – w Stanach Zjednoczonych pojawiły się doniesienia, iż agencje ratingowe angażowały się w nielegalne praktyki (insider trading) poprzez informowanie spekulantów z wyprzedzeniem o obniżeniu ratingu amerykańskich obligacji skarbowych. Włoski prokurator Michele Ruggiero dostarczył przykład odwagi swymi nalotami na biura agencji ratingowych w Mediolanie, i potrzeba na kontynencie więcej jego naśladowców. Kiedy prezydent Kennedy był zaangażowany w konfrontację z bankiem JPMorgan w sprawie United States Steel, JFK zmobilizował Departament Sprawiedliwości pod Robertem Kennedym i FBI do zastraszenia tych złoczyńców, dotąd działających bezkarnie. Czy nie ma w europie urzędników z odwagą Kennedych? Albo państwa uznają zombie-banki i związany z nimi aparat, w tym agencje ratingowe, za kandydatów do bankructwa i likwidacji, albo zombie-banki znajdą sposób na doprowadzenie do bankructwa i zniszczenie państw narodowych, co doprowadzi do nowego średniowiecza neo-feudalizmu.

Natychmiastowe moratoria na spłatę długów gospodarek w kryzysie, które powinny pozostać w strefie euro – niektóre z krajów, takie jak Grecja, Portugalia i Irlandia, zostały już rzucone na kolana przez bezwzględne ataki spekulacyjne anglo-amerykańskich zombie-banków i hien z funduszy hedgingowych. Gdy tylko kraje te stwierdzą, że nie są już w stanie sprzedawać swoich obligacji na rozsądnych warunkach, muszą wyciągnąć oczywiste konsekwencje i wymierzyć odwet, ogłaszając natychmiastowe, jednostronne i całkowite moratorium na spłatę swojego całego międzynarodowego zadłużenia. Nie jest wstydem lub hańbą działać w ten sposób. Wielkie narody, w tym Brazylia, Meksyk i Argentyna zrobiły dokładnie to samo z różnym powodzeniem w ciągu ostatnich trzech dekad, podobnie jak wiele mniejszych państw - w tym Kostaryka, kraj znany z nie posiadania sił zbrojnych. Gdy tylko moratorium na zadłużenie zostaje wdrożone, suwerenne narody mogą się zmierzyć na równych warunkach z drapieżnymi bankierami, zwykle osiągając cel zmniejszenia swego całkowitego zadłużenia o co najmniej połowę. Grecja już przeżywa ewentualne negatywne konsekwencje moratorium na zadłużenie, bez odczuwania żadnych jego korzyści.  Każdy kraj deklarujący moratorium na spłatę zadłużenia nie ma absolutnie żadnego obowiązku do opuszczania euro. Kiedy Stany Zjednoczone istniały tak długo, jak obecnie zjednoczona Europa, panika wywołana przez Jacksona i van Burena w 1837 roku doprowadziła do niewypłacalności i bankructwa stanów Mississippi, Luizjana, Maryland, Pensylwania, Indiana i Michigan. Żadne z tych stanów nie myślało ani przez chwilę o opuszczeniu USA tylko dlatego, że zbankrutowały. Rzeczywiście krucha jest polityczna konstrukcja, która choćby przemyśliwuje o wyłączeniu jednego ze swych składników tylko z powodu trudności finansowych, będących cyklicznymi zakłóceniami w stanie rzeczy. Mówiąc w skrócie, zadłużenie musi być radykalnie zmniejszone, właśnie po to, aby Europa mogła przeżyć.

Europeizacja EBC, gwarancje redyskontowe na obligacje infrastrukturalne – w przeciwieństwie do wielu powierzchownych opinii analityków szkoły Sorosa, najbardziej dysfunkcjonalną cechą obecnego systemu europejskiego jest Europejski Bank Centralny, dziś rządzony przez niepoprawnego Tricheta, a wkrótce mający przejść w jeszcze bardziej złowieszcze ręce Draghi’ego. Zasady działania EBC uniemożliwiają przeprowadzenie polityki odnowy gospodarczej, która musi opierać się na dyrydżyzmie, neomerkantylizmie i protekcjonizmie. EBC obecnie nie może odróżnić pasożytniczej działalności spekulacyjnej od zyskownych inwestycji w dobra kapitałowe, infrastrukturę i produkcję fizycznych towarów. Mimo to, oczywista zdolność EBC do tworzenia kredytu stanowi ważny zasób europejskiej gospodarki. EBC należy na stałe wyciągnąć spod kontroli tajnych klik niewybieralnych i nie odpowiadających przed nikim bankierów i poddać go demokratycznej kontroli przedstawicieli instytucji politycznych. Jedynym możliwym sposobem na dostarczenie demokratycznej legitymacji EBC jest poddanie publicznej debacie i zatwierdzeniu przez Parlament Europejski w pełnym blasku opinii publicznej takich kwestii jak: wielkość europejskiej podaży pieniądza, wysokość stóp procentowych oraz dozwolone kategorie kredytów. Biorąc pod uwagę niezaprzeczalny fakt światowego kryzysu gospodarczego na niespotykaną skalę, przywódcy państw europejskich muszą podjąć inicjatywę ogłoszenia gospodarczego stanu wyjątkowego, który powinien umożliwić im w praktyce zawieszenie obowiązujących zasad EBC, aby umożliwić tej instytucji rozpoczęcie zakupu kolejnych transz biliona euro obligacji i papierów wartościowych każdego z krajów europejskich, regionów, prowincji i gmin, przekazując pieniądze wyłącznie na infrastrukturę i roboty publiczne. W efekcie, EBC musi zaoferować redyskontowe gwarancje dla tych obligacji. Obligacje te powinny posiadać oprocentowanie 0% i okres zapadalności od 50 do 100 lat, w zależności od typu i tempa zużycia infrastruktury, dla której są emitowane. Zasadniczo, istniejącą politykę blisko 0% kredytów dla banków i innych instytucji finansowych należy uznać za porażkę i ostatecznie porzucić ją.

1 bilion euro na infrastrukturę – transze 1 biliona pożyczki z EBC powinny być wykorzystane do systematycznej modernizacji i rozbudowy europejskiej sieci autostrad, szybkiej kolei i kolei magnetycznej, nowoczesnej produkcji energii i dostaw, instalacji wodnych i kanałów, domów, szpitali, szkół i innych instytucji edukacyjnych, bibliotek, budynków użyteczności publicznej oraz innych niezbędnych robót publicznych. Celem jest osiągnięcie stałego wzrostu europejskich zasobów dóbr kapitałowych, jednocześnie szybko podnosząc wydajność pracy w Europie.

40 mln nowych produktywnych miejsc pracy dla osiągnięcia pełnego zatrudnienia – najlepsze aktualne szacunki oceniają łączną liczbę bezrobotnych, nie w pełni zatrudnionych oraz zniechęconych do poszukiwania pracy w Unii Europejskiej na około 40 mln osób. To jest tragiczna utrata jednej z najlepiej wykwalifikowanych sił roboczych jaką można znaleźć gdziekolwiek na świecie. Każdy system, który pozwala na tak skandaliczną ruinę kapitału ludzkiego skazuje się na automatyczne zapomnienie. Muszą zostać stworzone nowoczesne produktywne miejsca pracy, które są kapitałochłonne, energochłonne, o wysokiej wartości dodanej i wynagradzane pełną płacą i uposażeniami według najlepszych związkowych standardów. Jest to konieczne, aby zapewnić poziom zamożności i kultury gospodarstw domowych, które pozwolą nadchodzącemu pokoleniu Europejczyków sprostać coraz bardziej intensywnej konkurencji globalnej. Pogodzenie się ze stałym poziomem wysokiego bezrobocia, które jest zawarte w niemieckim systemie Hartz i podobnych programach musi być odrzucone.

Zakończenie militarnego wtrącania się do Afganistanu, Libii, Kosowa i innych państw – era kolonialnego awanturnictwa jest ostatecznie zakończona i próby ożywienia go są kuszeniem bezsensownej tragedii. Wszystkie europejskie oddziały wojskowe muszą powrócić do krajów. Nadszedł czas, aby odwrócić się od wszelkich koncepcji neo-kolonializmu i neo-imperializmu, gdyż są one radykalnie anty-historyczne. Zamiast tego konieczne jest wspieranie rozwoju wspólnoty suwerennych państw, obejmującej Europę, Rosję, Afrykę, Bliski Wschód i inne części świata. Kroki w stronę reformy międzynarodowego systemu walutowego, aby umożliwić tego rodzaju reorganizację świata na podstawie wzajemnych korzyści, powinny być podjęte bez zwłoki.


Tłumaczenie: davidoski, www.bankowaokupacja.blogspot.com i EkonomiaPolityczna.pl


Link do oryginalnego artykułu: LINK