Prison Planet

Poza problemem MF Global, Europa stoi na pierwszym planie nierozwiązanych problemów światowego zadłużenia. Jak do tej pory zrobiono bardzo mało aby rozwiązać te problemy. Czas świąt czyli okres od 7 grudnia do 10 stycznia będzie okresem, w którym prawie nic nie zostanie rozwiązane.

Przypomina to sytuacje z lata, gdzie jedyną rzeczą jaka zrobiła światowa elita było postawienie na czele ECB członka grupy Bilderberg i mianowanie nowych premierów we Włoszech i Grecji.

Przez ostatnie dziesięć lat widzieliśmy powiększanie się długu, głównie pośród południowych krajów strefy euro. Ta nierówność była do przewidzenia, lecz północne kraje po prostu zignorowały problem. Ci na północy obwiniali różnice w kulturze i etyce pracy. Kolejnymi elementami była mieszanka rządowej i bankowej rozrzutności jak i rosnący brak konkurencyjności. Wszystko to było prawdą, ale nie zmienia to faktu, że wielka nierówność istniała i w dalszym ciągu istnieje przyczyniając się do zasadniczego braku konkurencyjności.

Finansowa niegospodarność miała z pewnością ogromny wpływ na sześć krajów strefy euro włączając w to również Francję. Problemy były również spotęgowane przez szalony wzrost zadłużenia w sektorze bankowości. Ci ostatni w szczególności uwielbiają koncept jednej stopy procentowej dla wszystkich krajów strefy Euro. Winę za to ponoszą szczególnie banki Irlandii i Hiszpanii gdzie budownictwo niepotrzebnie rozrosło się do szalonych rozmiarów. W czasie tego okresu w szczególności Niemcy i Holandia nie nadążały z pożyczaniem pieniędzy tym, którzy nie powinni ich otrzymywać. Gdy patrzymy na to teraz widzimy, iż była to zła inwestycja i zła lokata kapitału, która była lewarowana 70 do 1. Ciągle staramy się odpowiedzieć na pytanie o czym myśleli ci ludzie, którzy zarządzali tym wszystkim. Działania banków są sednem do tego co dziś obserwujemy.

Dwa lata temu Niemcy doszły do wniosku, że nie mogą dłużej kontynuować swojej polityki. Starali się więc zgermanizować Grecję i wpoić im dyscyplinę, lecz plan się nie powiódł ze względu na wielkie różnice kulturowe. Doprowadziło to tego, że EFSF który dostarczał pożyczek dla krajów które nie powinny ich dostawać wkroczył na rynek obligacji. Był to kolejny krok do tego aby pominąć rzeczywisty problem. Północne kraje strefy euro chcą nadal eksportować swoje produkty do tych krajów, lecz nie mogą tego robić i dlatego nie mają pieniędzy. Powoli zaczynają dostrzegać, że  kolektywizm nie działa. Nie ma czegoś takiego jak kolektywna odpowiedzialność. Ci geniusze nowego porządku świata zapomnieli, że kiedy wprowadzasz plan oszczędnościowy PKB spada i masz recesje. Ponadto prowadzi to również do inflacji, której obawia się ECB ponieważ jego rolą jest utrzymanie jej w ryzach. To z kolei zmusiło ECB aby broniło rozbieżnych celów.

To pokazuje czemu ECB nie chce zostać pożyczkodawcą ostatniej instancji dla rządów. Sześć narodów borykających się z poważnymi kłopotami zostało zmuszonych pomimo krzyków i protestów do zaakceptowania rządowych zmian i ujawnienia okropnej kondycji w jakiej znajdują się ich banki. Grecja dla przykładu przyjęła pierwszą część planu ratunkowego, który wymusza niższe dochody i zmniejsza zdolność do spłacania odsetek. Płace zostały zmniejszone o 40%, rząd chce odebrać także licencje kierowcom taksówek i włączyć ich do niemieckiego konsorcjum. Doprowadziło to do wielkich demonstracji. Pisaliśmy dwa lata temu, że Grecja powinna zbankrutować, powrócić do Drahmy co doprowadziło by do polepszenia się stanu ich gospodarki. Nikt jednak nie chciał wtedy o tym słyszeć a teraz sytuacja jest już znacznie gorsza.

Mamy sześć krajów wiszących na stryczku. Problemy na rynku pożyczkowym są już z nami. Stres testy są zwykłym oszustwem i są bez znaczenia. Dexia przeszła je bardzo dobrze a dwa tygodnie później zbankrutowała.

Ze względu na otwarte kłamstwa bankierów i polityków w przyszłości pieniądze będą trudniejsze do pozyskania. Jeżeli niemiecka aukcja w ostatnim tygodniu była prawdziwa a udało im się zebrać jedynie połowę tego co chcieli, to w jaki sposób ci którzy borykają się w poważnymi kłopotami mogą liczyć na zebranie jakichkolwiek funduszy oprocentowanymi na ponad 7% 10 letnimi obligacjami?

Najprostszym rozwiązaniem jest zakończenie istnienia euro, tego źle przemyślanego eksperymentu o którym twórcy myśleli, iż stanie się walutą światową. Jeżeli waluty są zarządzane w dobry sposób banki centralne nie muszą być pożyczkodawcami ostatniej instancji. Wszystko co robią obecnie pożyczkodawcy tworząc pieniądze i kredyty prosto z powietrza, to pozwalają na ucieczkę przed ekscesami polityki fiskalnej i banków. Roczny limit w wysokości 3% na kreowanie pieniądza przez banki centralne przyniesie ograniczoną inflacje i pozwoli na wzrost.

Rozpad strefy euro nie musi przebiegać chaotycznie. Co dwa miesiące przez okres roku, jeden z sześciu narodów może dostać pozwolenie na bankructwo i całkowite opuszczenie strefy Euro. W następnym roku pozostałych 11 członków strefy może zadecydować, czy chce dalej utrzymywać grupę w całości czy powrócić do swojej pierwotnej waluty. Jest to w zasadzie to czego chce 65 % obywateli Niemiec.

Pozostałe państwa nie mogą koordynować polityki fiskalnej, ponieważ oznacza to utratę suwerenności państw zarządzanych. Wewnętrzna fiskalna kontrola była by w tym wypadku dana ośmioosobowej komisji w Belgi w której zasiadać mieli by ci sami ludzie, którzy współtworzyli obecne kłopoty strefy razem z bankami które myślały, iż mają licencję na okradanie. 

I tak zmierzamy do depresji gospodarczej czy to się podoba elitom czy nie. Jej oznaki pojawiają się w Europie w Wielkiej Brytanii jak również w Stanach Zjednoczonych bez względu na to jakie kroki podejmowane są do rozwiązania tych problemów. Depresja jest nieunikniona. Kiedy obligacje osiągają obecnych poziomów znaczy to, że gra jest skończona i nie można zrobić już nic więcej. Rekapitalizacja obecnego systemu jest bezsensowną stratą czasu. Tworzenie większego długu żeby spłacić ten który już istnieje - jest idiotyzmem. System musi być oczyszczony - nie ma innego sposobu. Bankierzy nie chcą tego ponieważ mogli by przez to stracić klucze do swojego zaplecza dzięki któremu wszystko kontrolują. Politycy i biurokraci nie chcą tego ponieważ musieli by wtedy znaleźć prawdziwą pracę. Rekapitalizacja w tym stadium może przynieść odpowiednie skutki jedynie wtedy gdy złe inwestycje zostaną usunięte z systemu, ale rządzący bankierzy nie mogą być z powrotem dopuszczeni aby partycypowali w systemie na obecnym poziomie. To błędne koło deflacyjne musi się w końcu skończyć. Wiemy już, że zwiększona podaż pieniądza i kredytu nie działa.

Nie możesz w nieskończoność uciekać przed widmem deflacyjnej depresji, ponieważ zamiast niej pojawi się hiperinflacja, która może okazać się znacznie gorsza. Wystarczy spojrzeć na historię republiki Weimarskiej. Nie ma łatwego wyjścia z takiej sytuacji i to trzeba zrobić. Nawiasem mówiąc jedynie ci, którzy posiadają złoto i srebro będą tymi, którzy pozostaną z jakimkolwiek majątkiem.

Tłumaczenie: Adam Cornell, http://agnihotra.wordpress.com/


The International Forecaster