Prison Planet

Od dekad wielu badaczy zastanawia się nad globalną koordynacją informacji płynących z mediów. Dlaczego wszystkie główne telewizje, gazety, radia przekazują w tym samym czasie te same informacje? Na całym świecie słyszymy wciąż wystandaryzowane, często oparte o te same slogany komunikaty, które coraz częściej przyjmują formę nachalnej propagandy.

Jak to jest, że w większości wolnych krajów świata niezależni dziennikarze decydują się na porzucenie własnych poglądów i na pisanie o tym samym w ten sam sposób? Czy może jest tak, jak niektórzy sugerują, że globalne media są ściśle kontrolowane przez wywiad i polityczne ośrodki wypływu? Czy też zanik odmiennych narracji i odmiennych punktów widzenia jest może wynikiem nadludzkiej jednomyślności?

W tym artykule nakreślmy jaka jest od ponad stulecia struktura mediów „wolnego świata” i jaką naprawdę spełniają rolę.

Powstanie globalnych mediów.
Kluczem dla zrozumienia roli mediów jest opisana w książce „A parliament of the press. The first imperial press conference.” (Horace Marshall & son, Londyn 1909) imperialna konferencja prasowa, która odbyła się w 1909 roku w Londynie. Na tą konferencję zjechali się właściciele wszystkich mediów (na tamte czasy głównie gazety) przechodzącego pod komendą Chatham House metamorfozę Imperium Brytyjskiego.

Konferencja gościła przedstawicieli lub właścicieli takich gazet i instytucji jak Daily Graphic, Aberdeen Journal, Irish Times. „Western Morning News, Belfast Evening Telegraph, The Times, Daily Express, Exchange, Telegraph Company, Bolton Evening News, Contemporary, Dalziel News Agency, Standard of Empire, South Wales Daily Post, Western Mail, Bradford Telegraph. Sheffield Independent, Agencja Routera, Daily Chronicle, Manchester Courier, Evening News, Manchester Evening News, Daily Mail, Daily News, Observer. Standard, Wolverhampton Chronicle. Exeter Gazette, Staffordshire Sentinel, Amalgamated Press, Globus, Belfast News Letter, The Shields Daily Gazette, Country Life, Manchester Daily Dispatch, Illustrated London News and Sketch, Liverpool Post and Mercury, Associated Newspapers Ltd., Southern Daily Echo, Arthur Pearson, Ltd., Daily Mirror, Empire Review, Scotsman, Daily Telegraph, Dundee Advertiser, Sheffield Daily Telegraph, Hull Daily Mail, Bath Herald, Daily Chronicle, Liverpool Courier, Illustrated Sporting and Dramatic News, Financial News, Yorkshire Evening News, The Car, Birmingham Gazette, Morning Loader, Morning Star, Northern Daily Telegraph, Press Association, Pall Mall Gazette, Manchester Guardian, Spectator, Le Canada, The Chronicle, Le Soleil, Manitoba Free Press, Winnipeg Telegram, The World, Victoria Times, Times of India, The Pioneer, Times of CeyIon, Madras Mail, Singapore Free Press, The Gleaner, West Australian, Hobart Mercury, The Herald, New Zealand Herald, The Press, Cape Times, Pretoria News, The Friend, i wiele innych… Jednym słowem były to na tamte czasy całe media okalające globalne Imperium Brytyjskie.

Jak widać na powyższej mapie goście na tą konferencję przybyli z całego Imperium Brytyjskiego z Kanady, Indii, RPA, Afryki, Irlandii, Nowej Zelandii, Australii i zostali poparci przez króla Wielkiej Brytanii. Na stronie 9 publikacji główny pomysłodawca konferencji Harry Britain odczytuje pozdrowienie od króla dla delegatów „Król bardzo serdecznie dziękuje zamorskim delegatom Imperialnej Konferencji za ich uprzejmy telegram i liczy, że będą się cieszyć z pobytu w Anglii.”

Pomysł zorganizowania Imperialnej Konferencji Prasowej „zrodził się od Harry'ego Brittaina, członka kadry kierowniczej gazety Standard i konserwatywnego posła w latach 1918-1929. W 1907 roku, podczas wizyty w Kanadzie jako przedstawiciel izby handlowej Brittaina uderzyła ignorancja wielu obywateli Wielkiej Brytanii w odniesieniu do dominiów i vice versa. Opierając się na założeniu, że sama prasa może być potężnym czynnikiem promującym współpracę w ramach Imperium, opracował plan zebrania redaktorów gazet na konferencji w Wielkiej Brytanii. Przez dwa lata wprowadzał swoje pomysły w rzeczywistość. Pierwszym krokiem było zapewnienie wsparcia dla czołowych magnatów prasowych. Utworzono komitet z Lordem Burnhamem jako prezesem, Northcliffem jako skarbnikiem, Pearsonem jako przewodniczącym i Brittainem jako sekretarzem. Inne znane osobistości prasowe aktywnie zaangażowane w przygotowania do konferencji to Spender, Gwynne, Robert Donald (redaktor Daily Chronicle) i Harry Lawson MP (który zarządzał The Daily Telegraph od 1903 roku, kiedy jego ojciec Edward Lawson został podniesiony do parostwa jako Lord Burnham). Wysłano listy do właścicieli głównych codziennych gazet Imperium, aby poinformować ich o konferencji i poprosić osoby z większych miast o wybranie delegata. W sumie wyszło pięćdziesięciu czterech delegatów. Przybyli z Australii, Nowej Zelandii, Kanady (m.in. przedstawiciel prasy francusko-kanadyjskiej), RPA (w tym dwóch przedstawicieli prasy afrykańskiej, obaj walczyli o niepodległość Transwalu w 1899 r.), Indii (pięciu przedstawicieli prasy anglo-indyjskiej, ale tylko jeden dla prasy „tubylczej”), Birmy, Cejlonu, osad w Cieśninie Malajskiej i Indii Zachodnich.”

Na konferencji omówiono zagadnienia dialogu między dziennikarzami wysp brytyjskich i z dominium oraz lobbowano na rzecz obniżenia stawek za przesył informacji podmorskimi kablami.

Publikacja stwierdza „To właśnie w latach 1850–1870 kable podmorskie rosły od zaczątków do dojrzałości. W 1852 r. kable miały łącznie długość zaledwie 46 kilometrów; do 1895 r. rozciągały się na około 300 000 kilometrów. W 1866 r. kable dotarły do ​​Ameryki Północnej, Indii w 1870 r., Australii w 1871 r., Afryki w 1879 r. i Afryki Zachodniej w 1886 r. Miały niezwykły efekt. Na przykład kiedy otwarto kabel z Londynu do Australii, wiadomość która płynęła statkiem szła pięćdziesiąt cztery dni, teraz szła tylko piętnaście do dwudziestu czterech godzin. Jednak od wielu lat międzynarodowa telegrafia była pozostawiona prywatnemu biznesowi, stawki za połączenia kablowe były zazwyczaj bardzo wysokie. W istocie, aż do 1895 roku telegramy między Australią a Wielką Brytanią były tak drogie, że wszystkie australijskie gazety razem wzięte mogły sobie pozwolić na przesyłanie tylko kilkuset słów dziennie. Aby obniżyć tę stawkę, australijskie kolonie musiały dotować odpowiednią firmę, Eastern Telegraph, w wysokości 32 400 funtów rocznie. Jednak dopiero w grudniu 1902 r. otwarto publicznie kabel Oceanu Spokojnego, a sytuacja zaczęła się naprawdę poprawiać. Zbudowany przez konsorcjum składające się z Australii, Nowej Zelandii i Kanady i mocno dotowany przez brytyjski rząd, nowy kabel zmusił Telegraph do obniżenia stawki do 3 szylingów za słowo.” Generalnie zdecydowano się by to Guglielmo Marconi wdrażał Imperialne systemy komunikacyjne.

Członkowie konferencji spotykali się następnie na bankietach u polityków, rodziny królewskiej, zwiedzali zabytki, koszary, porty marynarki wojennej, ośrodki przemysłowe, parlament, tworząc podwaliny pod Unię Prasową standardującą informacje w obszarze Imperium i działając na rzecz jego obrony, utrzymania i rozszerzania. Było to spotkanie ze wszystkimi którzy kształtują Imperialną politykę. Goście konferencji obserwowali manewry marynarki i wojsk lądowych w Spithead. Szeroko omawiano przygotowania do wojny w Europie, którą określono na str 14 jako nadchodzący „Armageddon”. Omawiano systemy komunikacji dla wojska w kontekście rozwoju telegrafu i prasy (Rozdział XX) gdzie rozwój sieci miał prowadzić do konsolidacji imperium. Określono, iż Dominia mają budować własne skoordynowane z Imperium armie i marynarkę, które mają dbać o unię i utrzymanie wspólnych sił. W. Brytania miała przetransferować technologię budowy flot wojskowych do Dominiów a media miały zachowywać tajemnice wojskowe (patrz str. 155). Dla tych działań potrzebne było wytworzenie standardowej opinii publicznej (Rozdział VII) i systematyczne wsparcie medialne dla przekonania wszystkich stron co do słuszności takich działań. Jednym słowem przenoszono już wtedy obciążenia finansowe utrzymania Imperium Brytyjskiego na Dominia i ich lokalne populacje tworząc partnerstwo autonomicznych krajów ale z jeszcze bliższą "organiczną unią" co omówiliśmy w poniższej audycji opartej na dokumentach Chatham House.

Dalej omawiano rolę mediów jako narzędzia kontrolowania społeczeństwa „A druga funkcja prasy, jest jak to sobie wyobrażam, bardziej poważna i trudna - wyraża się przez konstruktywną pracę formowania opinii publicznej. I tu ponownie mamy wspólny grunt z parlamentarzystami.” stwierdził Sir Edward Grey podkreślając, że media mają mieć poprzez konstruktywną krytykę na celu poprawę systemu a nie krytyki dla krytyki. Stwierdzono, że media są odbiciem opinii publicznej i zarazem twórcą opinii. Mogą zabierać głos w imieniu całego społeczeństwa i zarazem być lojalne wobec unii. Jednym słowem niby niezależne media miały lobbować na rzecz rządu postulując, iż robią to w imieniu ludu - co jest de facto fasadową demokracją.

Na spotkaniu w Oxfordzie (All Souls) stwierdzono, że za pieniądze Cecila Rhodesa, który stworzył tajną grupę poświęconą budowaniu globalnego Imperium, kształci się dyplomatów i polityków Imperium, którzy następnie będą zajmowali czołowe stanowiska we wszystkich Dominiach i w USA. (str. 79-80) W ten sposób powstaje ścisłe powiązanie Brytyjskiego Imperium, ze wszystkimi Dominiami i USA. Dla współpracy nie są już więcej potrzebne żadne umowy ponieważ większość polityków, urzędników, przedstawicieli przemysłu, bankowości, mediów działa jednomyślnie w ramach umowy dżentelmeńskiej. Wyedukowani w celu budowy globalnego Imperium po prostu wykonują powierzane im zadania w każdym miejscu na świecie.

Omawiano również migrację w kontekście działań mediów. Media miały zająć się promocją lub blokowaniem migracji pomiędzy Dominiami i spoza Imperium. Omawiano zagadnienia populacji i systemów komunikacyjnych w kontekście wojennym i prasowym. (rozdział XIX)

„Zaraz po odjeździe delegatów powstał Empire Press Union EPU (Imperialna Prasowa Unia obecnie Commonwealth Press Union oraz Commonwealth Press Training and Education Trust). Była to stała instytucja, której zadaniem było prowadzenie konferencji i doskonalenie komunikacji między gazetami Imperium. Jej siedziba znajdowała się na Fleet street, a oddziały zostały zorganizowane we wszystkich Dominiach. EPU zajmowała się kwestiami dotyczącymi kabli [kable telefoniczne pod dnem oceanu] i była odpowiedzialna za przygotowanie dalszych konferencji. W czasie I wojny światowej uczestniczyła również w pracach propagandowych, organizując wpuszczanie korespondentów gazet kolonialnych do lobby Izby Gmin, odwiedzanie ważnych ośrodków przemysłowych i wojskowych w Wielkiej Brytanii oraz wypraw na zachodni front.” czytamy na stronie 84.

W efekcie Imperialne media nie były samoistnym organicznym tworem pozwalającym na pragmatyczny dyskurs w Imperium ale elementem kontroli podbitych społeczeństw. Po rozpadzie Imperium Brytyjskiego media te pomagały w formowaniu Wspólnoty Narodów obejmującej na dzień dzisiejszy ponad 50 krajów i wepchnięciu Stanów Zjednoczonych w rolę lidera dalszej rozbudowy globalnego Imperium.

Konkluzje.
Jak widzimy na tamte czasy globalne media Imperium Brytyjskiego nie zostały przejęte przez wywiad, wojsko, tajne stowarzyszenia czy inne bliżej niezidentyfikowane siły. Tak zwane demokratyczne, Zachodnie media były i są od początku wywiadem, armią, częścią rządu, siłą stwarzającą złudzenie pluralizmu i publicznego dyskursu. Te globalne konglomeraty medialne rozszerzyły się dalej na Stany Zjednoczone wciągając je w strefę wpływów polityki Imperialnej a następnie po II wojnie światowej na całą Europę, Afrykę i część Azji.

Obecnie po ponad stu latach od konferencji Prasowego Parlamentu światem mediów głównego nurtu obejmujących cały niemalże glob rządzi jedynie 6 korporacji, które generalnie są w pełni skoordynowane w programowaniu globalnej narracji. Jeżeli istnieje jakikolwiek dyskurs to tylko i wyłącznie w głównym torze narracyjnym. Media są narzędziem globalistycznego anglo-amerykańskiego establishmentu, który wciąż buduje i umacnia swoje Globalne Imperium. Nie ma znaczenia czy nazywa się ono brytyjskim czy amerykańskim. Zatem media nigdy nie były i nigdy nie będą oparciem dla społeczeństw. W najlepszym wypadku media państwowe służą państwu a komercyjne siłom kapitału.

Jak wiadomo jednostronna narracja jest stałym elementem krajów totalitarnych przy czym pluralizm, dialog i dyskurs elementem krajów wolnych. Ta druga cecha odbudowała się samoistnie wraz z rozwojem internetu - trzeciego obiegu informacji w którym bardzo tanio ludzie organicznie komentują, krytykują i badają wszystkie obszary życia. Wymiana informacji pominęła media głównego nurtu i doprowadziła do wytworzenia prawdziwych rozproszonych i niezależnych mediów. Wspólnie media te są potężniejsze niż 6 globalnych korporacji, które dodatkowo muszą być wciąż dotowane miliardami korporacyjnych i państwowych dolarów. W ostatniej dekadzie, niepostrzeżenie niezależne media zdominowały dyskurs społeczny i wymianę informacji stąd mamy obecnie silne działania cenzorskie niszczące wszelkie odnogi tych organicznych mediów. Wojna informacyjna trwa i jedyną możliwością aby nie być jej bezwiedną ofiarą to przyłączenie się do niej i walka w słusznej sprawie - „za wolność naszą i waszą”.