Prison Planet

Kontynuacja artykułu: Destabilizacja. Szeroka perspektywa. #2

Polityczno Militarny Mechanizm Imperium w Kryzysie.
W ostatnich latach imperium USA organizowało kolorowe rewolucje poparte groźbą bezpośredniego ataku militarnego. Potknięcia USA w Iraku i Afganistanie spowodowały, że elity rządzące w USA odwracają się od wojskowego awanturnictwa jako metody działań, przynajmniej na razie. Jest to pogląd wyartykułowany przez sekretarza obrony Gatesa, klona Z. Brzezińskiego. Izraelski atak na południowy Liban latem 2006 r. był również wojskowym fiaskiem, w dużej mierze wojska izraelskie zostały pokonane przez nowe i bardziej skuteczne pociski przeciwpancerne Hezbollahu, które sparaliżowały jeden oddział pancerny z pięciu jakie posiada Izrael. Kolorowe rewolucje również nie działają, jak oczekiwano. Cedrowej rewolucji w Libanie w 2005 r. udało się przepędzić wojska syryjskie, ale nie była na tyle silna aby poważnie zaszkodzić organizacji Hezbollah. Rewolucja przez Twitter w Iranie w czerwcu 2009 roku również okazała się niewypałem ze względu na skuteczną reakcję rządu. Ukraińska pomarańczowa rewolucja została całkowicie wycofana i wiodący demagogowie usunięci. Rewolucja róż w Gruzji została całkowicie zdyskredytowana przez świadomość, że jego centralna postać, prezydent Saakaszwili, jest niespełna rozumu podżegaczem wojennym i bardzo uciążliwym dyktatorem. Najnowsza próba kolorowych puczów na Białorusi i Macedonii okazała się fiaskiem.

Próby podparcia staczającego się dolara.
Obecna fala destabilizacji ma również na celu wzmocnienie upadającego dolara. Po wpompowaniu bilionów dolarów do niesławnego planu ratunkowego Wall Street w latach 2008-2009, system jest obecnie zaangażowany w politykę znaną jako QE II, co oznacza, że ​​kolejne biliony dolarów będą wykorzystywane do wspierania spekulacji na rynkach finansowych. Ta ogromna ilość dolarów wirująca wokół rynków świata normalnie oznaczała by szybki spadek wartości dolara, podnosząc ryzyko, że najważniejsze kraje zaczną przenosić rezerwy banku centralnego z dala od dolara. Jednym ze sposobów, aby temu zapobiec był skoordynowany atak na euro, stosując swapy kredytowe i inne pochodne, a koncentrując się na słabych greckich obligacjach rządowych, a następnie kierując podobne ataki na Portugalię, Hiszpanię i Irlandię. Chodzi o to, że chociaż może to być niemożliwe dla dolara aby wyglądał dobrze, jest to możliwe, aby euro wyglądało bardzo źle, zmuszając wiodące banki centralne i inne instytucje do trzymania dolara. Strategia ataku na euro stworzyła nieoczekiwane zdarzenie w postaci momentalnego krachu 10 maja na rynku w Nowym Jorku, kiedy program komputerowy obniżający wartość euro okazał się jednocześnie obniżać średnią Dow Jones, co w konsekwencji oznaczało, że ​​musiał zostać zarzucony. Chiny również zaczęły wykupywać europejskie aktywa po zaniżonych cenach, psując efekt ataku Anglo-Amerykańskiego. Mimo tych ataków, euro okazało się nadzwyczaj dynamiczne, frustrując całą tą strategię. Inny sposób aby wzmocnić dolara, to rozpoczęcie wojen lub co najmniej wzrostu napięcia z Iranem. Zasada jest taka, że każdy wzrost cen ropy generuje nowy sztuczny popyt na dolary, a tym samym przeciwdziałanie tendencji do spadku wartości dolara. Jeśli Iran został by zaatakowany, powszechnie uważa się, że irańską odpowiedzią była by ingerencja w ruch tankowców przez Zatokę Perską, a tym samym podniesienie cen ropy do 500 dolarów za baryłkę co zagwarantowało by obfity popyt na dolary na wiele lat. Pożądane wojny i konfrontacje, nie zmaterializował się do tej pory, choć Anglo-Amerykanie nie przestali próbować. Destabilizacje na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej do tej pory były dość skuteczne w podnoszeniu cen ropy naftowej, która pomaga dolarowi, mimo że jest to wysoce destrukcyjne dla gospodarki USA. Fale uchodźców przemieszczające się łodziami przez Morze Śródziemne uciekając od chaosu w Tunezji, Libii i Egipcie prawdopodobnie spowodują poważne społeczne dyslokacje w krajach takich jak Włochy, Francja, Grecja, Hiszpania, Malta, i innych. Koszty zajmowania się tymi uchodźcami są już przyczynkiem rosnącego napięcia wewnątrz Unii Europejskiej, co chętnie wspierają Anglo-Amerykanie.



USA preferuje Chaos od Handlu i Rozwoju
Dla CIA wynik jest idealny gdy istniejące państwa narodowe są rozdarte przez regionalizm, konflikty etniczne, lokalnych watażków, i podziały społeczne. Departament Stanu odgrywa wiodącą rolę w partycji Sudanu. Ten sam los jest oczywiście przygotowany dla Jemenu. W tym momencie USA chętnie podzieli Libię na Trypolitanię i Cyrenajkę. Irak został już złamany na trzy części. Według planu Bernarda Lewisa, Iran może być podzielony na pół tuzina małych krajów. Turcja i Syria są także przygotowywane na podział i Bałkanizację. To samo odnosi się do Libanu. Wynikiem takiej szalonej polityki byłaby masa bezsilnych podmiotów neo-feudalnych, z których żaden nie mógłby powstać przeciw JP Morgan Chase i Exxon Mobil. Życie gospodarcze będzie regulowane przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Światową Organizacją Handlu, podczas gdy NATO zapewni wojskowy przymus.

Paralele do nieudanych rewolucji w 1848
W dziejach destabilizacji imperialistycznych, obecna fala przewrotów i powstań nosi wiele istotnych podobieństw do tzw przewrotów polityczny, które szybko rozprzestrzeniły się w wielu regionach Europy, z Kopenhagi do Palermo i z Paryża do Budapesztu, w 1848 r., dotykając wszystkich krajów z wyjątkiem Wielkiej Brytanii. Jak R.R. Palmer napisał w 1950 roku, "nigdy przedtem, ani potem Europa nie widziała tak powszechnego wstrząsu, jak w 1848 roku." (A History of the Modern World, wydanie II, s. 469 nn.). W tym czasie duża części Europy była pod kontrolą reakcyjnego Świętego Przymierza Imperium Rosyjskiego, Austrii i Królestwa Prus. Brytyjczycy gardzili tymi imperiami jako "arbitralne siły", rozpoczynając działania mające na celu złamanie ich w celu ułatwienia dominacji polityczno-wojskowej, a zwłaszcza, aby zostawić je otwarte na szkodliwe brytyjskie doktryny wolnego handlu i związaną z nim subordynacją ekonomiczno-finansową. System Świętego Przymierza był uosobiony przez austriackiego księcia Klemensa Metternicha, który był dominującą osobowością polityczną Europy Środkowej i Wschodniej od kongresu wiedeńskiego w 1815 roku, gdzie post-napoleońska Europa została ustanowiona. Oczywiście Święte Przymierze Austrii, Rosji i Prus było systemem ucisku, z Austriakami utrzymywanymi w rodzaju średniowiecznej pańszczyzny w takich miejscach jak Galicja, Czechy, Węgry, Prusy i opierając się na przymusowej pracy chłopów na wschód od Łaby. W Rosji, poddaństwo utrzymane było do 1861 roku. Rosja i Prusy były bardzo złymi miejscami do życia dla milionów Polaków, których kraj został podzielony na partycje, i Cesarstwa Austriackiego zawierającego dużo pozbawionych praw mniejszości Węgrów, Czechów, Słowaków, Rumunów, Serbów, Chorwatów, Słoweńców, Ukraińców i Włochów. Tajne metody policyjne były w modzie na całym świecie.



Gershman: widmo jaśminowej rewolucji nawiedza dyktatorów
Carl Gershman, neo-trockista szef US National Endowment for Democracy, a tym samym jeden z czołowych agentów destabilizacji w systemie Obamy, napisał w "Washington Post" z 12 marca 2011 r.: "Widmo krąży po świecie dyktatorów - widmo jaśminowej rewolucji". To jest próba Gershmana, parodii Manifestu komunistycznego Marksa ze stycznia 1848 roku. Gershman twierdzi, że obecna destabilizacja reprezentuje czwartą falę "demokratycznej ekspansji", co oznacza w praktyce obalenie niepodległych państw. Ta terminologia pochodzi z 1991 r., z książki Samuela Huntingtona, “The Third Wave”. Tytuł nawiązuje do serii proamerykańskich zmian reżimów w Europie, Ameryce Łacińskiej, Azji i Afryce w okresie pomiędzy 1974 r. "rewolucji goździków" w Portugalii i obalenie reżimów komunistycznych Europy Wschodniej i upadku Związku Radzieckiego w latach 1989-1991. Dla Huntingtona, pierwsza fala demokracji nastąpiła w 19 wieku, w tym 1848 roku, i wypaliła się wraz z pojawieniem się faszyzmu w 1920 roku. Druga fala tzw demokratyzacji została zidentyfikowana przez Huntingtona w latach 1945 do około 1970 roku. Jak zawsze u Huntingtona, analiza ta jest ekstremalnie fałszywa, począwszy od faktu, że większość systemów, które klasyfikuje jako demokratyczne nimi nie są, ale są to raczej oligarchiczne lub plutokratyczne formy dominacji mas przez bogatą mniejszość. Jest to szczególne widoczne w przypadku Stanów Zjednoczonych, gdzie rola Wall Street w nabywaniu urzędów i przepisów, nie pozostawia wątpliwości co do oligarchiczno-plutokratycznego charakteru systemu.

1848 rozpoczęło się na Sycylii, w styczniu
Etap przewrotu w 1848 roku został powołany - podobnie jak dziś - w ciężkiej depresji gospodarczej, która miała miejsce w 1847 roku. Wydarzenia z 1848 roku, kontynuowane były do 12 stycznia wraz z buntem na Sycylii zabiegającym o niepodległość wyspy. Sycylia jest w zasięgu wzroku z Tunezji, i to była Tunezja w 1848 roku. Oczywiście, Admiralicja Brytyjska od dawna z uwagą obserwowała wyspy Morza Śródziemnego, w tym Sycylię jako jedną z najważniejszych. Ale insurekcja rozprzestrzeniła się szybko. Barykady ustanowiono w Paryżu 22 lutego 1848 roku, w ciągu dwóch dni król Ludwik Filip, który był u władzy od lipca 1830, abdykował i uciekł do Londynu. Doprowadziło to do powstania drugiej Republiki Francuskiej. W dniu 13 marca 1848 robotnicy i studenci rozpoczęli powstanie w Wiedniu, stolicy Cesarstwa Austriackiego i wkrótce napadli na Pałac Cesarski. Austriacki system stał się histerycznie zdezorientowany i książę Metternich zbiegł w przebraniu, również do Londynu. 15 marca rozpoczęły się zamieszki w Berlinie, gdzie król Fryderyk Wilhelm IV natychmiast obiecał spisanie konstytucji. Rządy większości pozostałych 37 państw niemieckich także szybko upadły. Również w dniu 15 marca węgierskie Zgromadzenie zadeklarowało całkowite oddzielenie od Austrii, mimo że cesarz Habsburski nadal pozostawał jako głowa państwa. Czechy zażądały samostanowienia kilka dni później. W Mediolanie, Włochy, najbogatszym mieście Cesarstwa Austriackiego, bunt rozpoczął się 18 marca i 22 marca austriacki garnizon został wyrzucony. Wenecja zadeklarowała powrót do statusu niezależnej republiki. Wielki książę Toskanii został obalony przez bunt. Król Charles Albert Sardynii, jedynego niezależnego państwa włoskiego wypowiedział wojnę Austrii 23 marca z zamiarem dodania Mediolanu i Wenecji do swojego królestwa...

Ten cykl zdarzeń był o wiele bardziej dramatyczny, szybszy i bardziej zapierający dech w piersiach oszałamiający dla współczesnych obserwatorów w porównaniu do wydarzeń w Tunezji, Egipcie, Bahrajnie, Jemenie i Libii, które obserwujemy od początku 2011 roku. Ucieczka Ludwika-Filipa i Metternicha wniosły znacznie więcej niż obalenia Ben Aliego i Mubaraka. Wydarzenia roku 1848 również przekraczały zakres geograficzny upadku reżimów komunistycznych tj Polski, Węgier, NRD, Czechosłowacji i Rumunii w lecie i na jesieni 1989 roku. Jak Palmer to podsumował: "W krótkim okresie tych fenomenalnych dni marca, cała struktura opierająca się na Wiedniu rozbiła się na części: Cesarstwo Austriackie wpadło do jej głównych składników, Prusy ustąpiły rewolucjonistom, wszyscy Niemcy przygotowywali się do ujednolicenia, kiedy wojna dotarła do Włoch. Wszędzie oszołomione rządy obiecywały konstytucje, konstytucyjne zespoły spotykały się, lub odrębne niezależne narody wywalczyły swoje istnienie. "(Palmer, str. 480)

Egipt i Tunezja: Pałacowe pucze, zakamuflowane przez demonstracje uliczne, a nie rewolucje.
Szybki marsz buntów/rebelii w Europie wstrząsnęły, oszołomiły i tymczasowo sparaliżowały istniejące rządy, ale nie ostatecznie aby je pokonać lub złamać ich moc, ponieważ instytucje, a zwłaszcza wojska pozostały nienaruszone. Wskazuje to na powierzchowność rzekomej rewolucji w 2011 roku w miejscach takich jak Tunezja i Egipt, które naprawdę bardziej przypominały pałacowe zamachy przeprowadzane za kulisami przez biurokratów i generałów, w towarzystwie kilku demonstracji ulicznych. Ani w Tunisie ani w Kairze istniejące instytucje polityczne lub regulujące system nie zostały zmienione. Co najwyżej niektóre osobistości na szczycie zostały zmienione, ale niewiele więcej. Rewolucje wyglądają inaczej; niszczą stare instytucje (niewolnictwo, zagraniczne protektoriaty, monarchie, feudalizm, pańszczyznę, MFW, NATO) i tworzy nowe.

1848: Rewolucje, które nie wypaliły
W czerwcu 1848 roku, fala zaczęła się obracać. Rewolucjoniści społeczni i republikanie zaczęli się kłócić między sobą w Paryżu. Druga Republika Francuska, z pomocą brutalnego generała Cavaignaca, zmiażdżyła Warsztaty Krajowe społecznych republikanów w czerwcu 24-26, 1848 roku. Przez pewien czas wyglądało na to, że Francja zmierza w kierunku wojskowej dyktatury generała Cavaignaca, ale Ludwik Napoleon, potomek cesarza, który stał się politycznym awanturnikiem i puczystą w służbie Lorda Palmerstona i Wielkiej Brytanii, wkrótce powstał przy wsparciu ze strony pro-Brytyjskiej sieci masońskiej. Ludwik Napoleon został wybrany prezydentem Francji przez szeroki margines w grudniu 1848 r., oraz 2 grudnia 1851 roku zniósł parlament przez zamach stanu. W Londynie, Lord Palmerston rzucił się tak szybko do przyznania pełnego dyplomatycznego uznania dla nowego systemu Ludwika Napoleona, że ​​obraził Królową Viktorię, która była oczywiście głową monarchii. Po plebiscycie 20 grudnia 1851 roku Ludwik Napoleon został prezydentem przez 10 lat, w ciągu roku ogłosił Francję ponownie imperium i sam mianował się na cesarza Napoleona III.

Napoleon III pełnił funkcję satrapy Imperium Brytyjskiego w Europie kontynentalnej, zapewniając wojskom brytyjskim wsparcie do wojny krymskiej przeciwko Rosji, a później inwazji na Meksyk jako część próby okrążenia Brytyjskiego Stanów Zjednoczonych podczas wojny secesyjnej. Najechał on również Indochiny. Jego reżim odzwierciedla szereg cech, które łączą się z faszyzmem w XX wieku. Takie były gorzkie owoce niejasnych sloganów i entuzjazmu w 1848 roku.

Sprzątanie: Cavaignac, Windischgrätz i Radetzky
To co zrobił gen.Cavaignac w Paryżu, zostało dokonane w Cesarstwie Austriackim przez dwie kluczowe postacie wojskowe. Praga była bombardowana przez gen. Windischgrätza, który rozproszył Pan-słowiański kongres, który tam się zbierał. Windischgrätz wkrótce udał się do Wiednia by położyć kres nowemu systemowi w dniu 31 października 1848 roku. Na południe od Alp, podobną rolę odegrał Marszałek Radtezky, który pokonał Sardynię w walkach w Custozza i Novara, Mediolanie i gwałtownie sprowadzając Lombardię i Wenecję z powrotem do Austrii. Na Węgrzech, gdzie właściciele ziemscy zostali wyparci przez Słowaków, Rumunów, Niemców, Serbów, i Chorwatów, te mniejszości znalazły skutecznego przywódcę w osobie namiestnika Chorwacji, Jellachicha, który był wspierany przez kanclerza Austrii Schwarzenberga w imieniu cesarza Habsburgów.

Ostatecznie, rząd w Wiedniu wezwał 100.000 rosyjskich żołnierzy, aby zdławić bunt na Węgrzech zgodnie z postanowieniami Kongresu Wiedeńskiego, który został podpisany w sierpniu 1849 roku. Jest to paralela do wejścia sił ZEA Arabii Saudyjskiej i Bahrajnu w dniu 14 marca 2011 r., rzekomo w celu przywrócenia porządku. To sugeruje, że Rada Współpracy Zatoki, składająca się z państw arabskich Zatoki Perskiej, stała się swego rodzaju nowym Świętym Przymierzem, niesamowicie podobnym do historycznego poprzednika a jego celem jest obrona monarchii absolutnej wobec zmian w jakiejkolwiek formie.

Egipt feldmarszałka Tantawi może skończyć tym razem jak Kair Cavaignaca, zepchnięty przez bardziej ambitnego awanturnika. Niektórzy z synów Kadafiego, lub niektórzy z libijskich dowódców armii, są już w drodze do stania się Windischgrätzem lub Radetzkym w libijskim powstaniu. Ostatnie wystrzały rewolucji w 1848 roku rozpoczęły się w listopadzie 1848 po zabójstwie Pellegrino Rossi, który został mianowany premierem państwa papieskiego przez reformatora papieża Piusa IX. Zabójcą był syn pewnego Ciceruacchio z Trastevere, agenta Lorda Wielkiej Brytanii Minto, a tym samym Palmerstona. (Obecnie mogą istnieć pewne osoby ala Ciceruacchios pracujące dla NATO i polujące na Karzaia, Malikiego i różnych przywódców Pakistanu, by wymienić tylko kilku.) W dniu 24 listopada 1848 Pius IX uciekł w przebraniu do Neapolu, a Republika Rzymska została ogłoszona przez Mazziniego i Garibaldiego. Mazzini został wypchnięty w dniu 3 lipca 1849 roku przez wojska francuskie wysłane przez Ludwika Napoleona, który został wyznaczony do pobytu w Rzymie na następne 20 lat.

W Niemczech, Frankfurdzkie Zgromadzenie było w stanie zgodzić się na realny plan zjednoczenia narodowego. W końcu wzywając króla pruskiego, aby stał się konstytucyjnym władcą zjednoczonych Niemiec. Fryderyk Wilhelm IV odrzucił propozycję, twierdząc, że nie mógł "odebrać korony z rynsztoka". Wkrótce wojska pruskie rozproszyły Zgromadzenie we Frankfurcie, a nowa era autorytaryzmu została konsolidowana.

Demokracja formalna i Wolności Obywatelskie lub prawa gospodarcze i społeczne
Typowe wymagania rewolucji 1848 były bardzo podobne do tzw podnoszonych dziś haseł demokracji w całym świecie arabskim. Agitatorzy żądali konstytucyjnego rządu, niezależności i ujednolicenia przepisów krajowych dla grup, zespołów przedstawicieli, praw do głosowania, ograniczenia praw policji i tajnej policji, sądów przysięgłych, swobód obywatelskich, wolności prasy i mediów, a także prawa do zgromadzeń i wyrażania opinii. Jak pokazuje historia francuska 1848, było to potencjalnie gwałtowne i pełne sprzeczności wydarzenie, pomiędzy wyłącznie zaangażowaniem się w te formalnie demokratyczne postulaty z jednej strony, oraz dodatkowe wymagania ludzi pracy dla praw ekonomicznych z drugiej. Dzisiejsze wydarzenia, są pełne gwałtownych sprzeczności między zamożną złotą młodzieżą, która zajmuje się wolnością w Internecie, wierząc w neoliberalny monetaryzm-finansowy globalizacji, z wolnym handlem i prywatnymi bankami centralnymi jako podstawą ich osobistej pomyślności z jednej strony, a ludźmi pracy, którzy są zainteresowani bardziej cenami żywności i dopłatami do paliwa, wyższą płacą minimalną, prawem pracy, likwidacją zagranicznych monopoli i karteli, praw dla związków zawodowych, utrzymaniem sektora państwowego i innych ograniczeń mitycznego "wolnego rynku".

Rola sieci Mazziniego w odpaleniu 1848
Jak zauważa Palmer, rok 1848 "współczeni czasami przypisują powszechności zjawiska machinacjom tajnych stowarzyszeń ...." (Palmer, str. 470) Tajne stowarzyszenia, o których mowa to przede wszystkim te z Włoch pseudo-rewolucjonisty prowokatora Giuseppe Mazziniego, agenta Admiralicji Brytyjskiej. Mazzini stworzył sieć Ultra-nacjonalistów lub krwawych nacjonalistycznych tajnych i pół-tajnych grup wywrotowych w wielu krajach o nazwach takich jak Młode Włochy, Młode Niemcy (którego członkiem był poplecznik Karola Marksa, Fryderyk Engels), Młoda Francja, Młoda Polska i Młoda Ameryka. Młoda Ameryka była za utrzymaniem niewolnictwa i secesji południowych stanów,  prezydent USA Franklin Pierce działał blisko tej grupy. Młoda Anglia była zwolennikiem Torystów i premiera Disraeli. Przywódcy rewolucji, tacy jak Louis Kossuth z Węgier i Ledru-Roland z Francji byli częścią orbity Mazziniego. Austriacki punkt widzenia na Mazziniego był taki, że był on wykorzystywany przez Brytyjczyków do podburzenia Włoch, co byłoby złe dla Wiednia, jednocześnie pozostawiając Włochy bezsilnymi i nie zjednoczonymi, co byłoby zagrożeniem dla Londynu. Jest to dobre podsumowanie metody destabilizacji używanych przez sieci Mazziniego w wielu krajach, i dziś przez NED (Natiional Endowment for Democracy).



Oprócz radykalnych republikanów Mazziniego, Brytyjczycy wspierali również rozwój mniejszych grup, socjalistycznych republikanów, charakteryzowanych na początku 1848 roku przez Louisa Blanca i jego Narodowe Warsztaty, których celem było powstanie przeciwko reżimowi bardziej umiarkowanych Republikanów w Paryżu w czerwcu 1848 r. - wydarzenie, które zostało opisane przez wierzacych w mitologię rewolucji proletariackiej, jako świt przemocy proletariatu, co wywołało gwałtowną reakcję prawicy w całej Francji. W trakcie 1848 roku pojawia się takrze niemiecka Liga Komunistyczna Karola Marksa a absolwent Młodych Niemiec Fryderyk Engels, przygotowuje Manifest komunistyczny, który pojawiła się na początku roku. Komunizm nie był wiodącą siłą w 1848 roku, ale szybko się rozplenił w klimacie destabilizacji. Marks później działał w Londynie przez kilka lat pod auspicjami brytyjskiego ambasadora do Imperium Osmańskiego Davida Urquharta.

Trzecim trzonem brytyjskiego wpływu ideologicznego na wydarzenia 1848 był rosyjski anarchista Michaił Bakunin, którego radykalni zwolennicy staną się skrajnymi terrorystami w służbie brytyjskiego wywiadu przeciwko progresywnym reformatorom, w tym Cara Aleksandra II, w najbliższych latach.

(przypis prisonplanet.pl.  Proszę zauważyć że cały ruch rewolucyjny, wraz z ruchem komunistycznym był tworem Brytyjskich służb specjalnych. Ruchy te były zorganizowane najpierw pod agentem Brytyjskiej Admiralicji Mazzinim a potem pod Engelsem. Cały późniejszy przewrót komunistyczny był tworem Brytyjskim i Amerykańskim, co tłumaczy późniejsze idealne relacje pomiędzy Moskwą a Wall Street. Czytaj dalej: Wall Street i Rewolucja Bolszewicka 1, 2, 3;  Oglądaj Film: Wojna na sprzedaż. Wywiad z A.C. Suttonem.)

Od Mazziniego do Gershmana i Gene Sharpa
Mazziniego, Marksa i Bakunina, można porównać do Wikileaks, nihilistów Juliana Assangea i Waela Ghonima, Google- Gershmana, teoretyka kolorowej rewolucji Gene Sharpa z Instytutu Alberta Ensteina, Josepha Nye i podobnych figur. Angielski Lord Palmerston odpowiada Samancie Power i Cass Sunsteinowi z Białego Domu Obamy. Sieć Mazziniego przedstawiała 19-wieczny ekwiwalent CIA, MI-6, National Endowment for Democracy, International Republican Institute, National Democratic Institute, oraz wiele innych organizacji pozarządowych finansowanych przez Anglo-Amerykański wywiad.

Rewolucje 1848 dały niewielki postęp we wprowadzaniu zasad parlamentarnej ​​Europy kontynentalnej, z głównym wyjątkiem statutowej konstytucji Sardynii i konstytucji pruskiej z 1850 roku, która miała trzy klasy kwalifikacji nieruchomości, będąc systemowo znacznie szerszą niż system Brytyjski w tym czasie. Brytyjczykom udało się zakończyć poddaństwo wszędzie, ale nie w Rosji.

Czasy po 1848: Koniec Rewolucyjnych Romantycznych Iluzji i wzrost realizmu
Młodzież czasów po 2001, naiwna i pełna dobrych intencji, wliczając młodych ludzi w świecie arabskim i poza nim, podobnie jak pokolenie młodzieży z 1848 roku, są w dużej mierze pod wpływem romantyzmu rewolucyjnego, który zawiera odległe echa pigułki dostarczanej przez Lorda Byrona, Mazziniego i im podobnych. Szeregowi działacze młodzieżowi z placu Tahrir zazwyczaj oferują ogólne hasła o wolności, demokracji, prawach człowieka, swobodach obywatelskich i wolności słowa. Opierali się na egipskiej dumie narodowej, jedności armii i ludzi (typowe zagadnienie bonapartystyczne) i twierdzili, że robią rewolucję na własną rękę, nie zważając na setki milionów dolarów zainwestowane w projekt przez MI-6, CIA, NED, i inne organizacje pozarządowe. Dla niektórych Assange był idealnym ego, dla innych może to być Ghonim. Patos tych młodych ludzi, był zbudowany na naiwności, działając jako dodatki i rekwizyty potrzebne do telewizyjnego skryptu pisanego przez CIA z udziałem Tantawi i junty wojskowej, z czarnymi charakterami IMF-u jak i El Baradeia i Amr Moussa czekającymi za sceną. Oczywiście, tych młodych ludzi czeka wiele ogromnych rozczarowań, z których mądrzejsze oświecenie może się objawić.

Ideowy kac po 1848 roku: cynizm, otępienie i polityka siły
Lata po rewolucji 1848 są opisane w kategoriach "wytrzymałość nowego ducha", z udziałem cynizmu, trzeźwego realizmu, i bezwzględnego pragmatyzmu. Ponieważ wiele z tych pokonanych rewolucyjnych romantyków nie było w stanie odkryć wyższej historycznej moralności stopniowego rozwoju człowieka, wielu wybrało redukcjonizm, w którym moralność była ograniczona do racjonalizacji interesów. Konotacja idealizmu zmieniła się w kierunku niejasno pozytywnym a następnie zdecydowanie negatywnym. Sentymentalizm nabył także negatywny wydźwięk. Surowy pozytywizm Augusta Comte chwycił we Francji, z brutalnym cynizmem Arthura Schopenhauera, który przyszedł do głosu w Niemczech. Ludzie zaczęli czcić siłę. Tzw. post-1848 Realpolitik lub polityka siły podsumowana przez pruskiego kanclerza Bismarcka w 1862 roku w jego słynnym przemówieniu stwierdzającym, że "wielkie pytania wieku nie zostaną rozwiązane przez wypowiedzi i głosowanie większościowe - tam leżał wielki błąd 1848 i 1849- ale krwią i żelazem ".

Kluczowy blok Kadafiego wobec imperialistów
W obecnym kryzysie, jedyną zasadą powinno być to, że państwo narodowe powinno być uważane za rzeczywistą lub potencjalną pozytywną siłę. Obecnie najlepszą polityką jest współpraca z istniejącymi rządami zamiast organizowania prób rozbicia ich, bez względu na ich wady. Stan taki jest lepszy od chaosu i anarchii braku państwa. Kliki wywrotowych generałów i urzędników przekupionych przez CIA, wspartych przez oszalałe tłumy wielbicieli Facebooka rzucone w szał nienawiści wobec tego czy innego przywódcy nie wydają się ruchem godnym polecenia. Mubarak skapitulował i odszedł od władzy, ale bardziej bezwzględny Kadafi pokazuje wszystkie znamiona powodzenia obrony swojego reżimu. Porażka destabilizacji Libii stanowiłaby Surową odprawę, na Anglo-Amerykanów.
Jak zauważa Shashkov, "Od lat administracja USA marzyła o pozbyciu się Muammara Kadafiego, ale za każdym razem ten charyzmatyczny i niezależny przywódca przechytrza Amerykanów. I tak Kadafi może uratować innych arabskich przywódców, którzy stoją następni w kolejce."

Stalingrad CIA przed Ras Lanouf
Lorenzo Cremonesi, sprawozdawca z Libii dla Mediolańskiego Corriere della Sera ", zauważył w raporcie , że pokonanie rebeliantów anty-Kadafiego w Ras Lanouf 10 marca 2011, reprezentowało nowy Stalingrad. Diehl z Washington Post widzi skuteczną obronę Kadafiego jako punkt zwrotny - podobny do dni czerwca w Paryżu 1848.

...Gershman kierujący destabilizacją skarży się, że przetrwanie Kadafiego będzie sygnałem dla autokratów, że gwałtowny opór jest najmądrzejszą ścieżką. Spowoduje to odwrócenie fali na Bliskim Wschodzie i w dużym stopniu wzmoży nowy sprzeciw wobec zachodu. Jeśli przebiegły lis pustyni libijskiej przeżyje, cała teoria CIA panowania nad masami zostanie skompromitowana. Kadafi nie jest uczniem Gene Sharpa, lecz Porfirio Diaza z dewizą "Odstrzelenia na gorącym uczynku.” Z cynicznego okresu post 1848 wyciągnięto wnioski, że lepiej jeśli rozproszy się tłum wtedy, gdy się gromadzi aby rozpocząć kolorową rewolucję, nie patrząc na opinię publiczną w Europie i Stanach Zjednoczonych, ponieważ Zachodnia opinia publiczna będzie i tak wrogo nastawiona dzięki mediom Wall Street.

Chaos w Egipcie?
Egipt, gdzie muzułmańskie ataki na koptyjską mniejszość chrześcijańską już wybuchły, gdzie policja jest coraz bardziej brutalna wobec demonstrantów, droga wydaje się niejasna pomiędzy dyktaturą wojskową, lub chaosem. Jak Jackson Diehl z Washington Post zauważył, "niektórzy Egipcjanie wierzą, że kraj ten jest niebezpiecznie blisko uświadomienia, że "możemy nie dobrnąć do wyborów prezydenckich", powiedziało jedno z dobrze poinformowanych źródeł ....Gospodarka, jest w stanie wstrzymania; rządowi może wkrótce zabraknąć gotówki na wypłaty pensji pracownikom. Urzędy wszelkiego rodzaju rozpadają się: menadżerowie fabryk i liderzy związków są kwestionowani, a policja w dużej mierze zniknęła z ulic. W tym przypadku, Egipt może być zbyt słaby i chaotyczny, aby prowadzić interesy z Iranem. Jednym z najlepszych wyników dla Egiptu będzie pojawienie się nowej generacji pułkowników nacjonalistycznych, którzy są zniesmaczeni zdradą USA jak feldmarszałek Tantawi i General Enan, a którzy chcieliby powrócić do tradycji prezydenta Nasera, który przeciwstawił się imperialistom przez nacjonalizację Kanału Sueskiego, poprzez budowę zapory Aswan, bez której nowoczesny Egipt nie mógłby istnieć.

Poza nihilizm
Jeśli 2011 rozgrywa się na bazie modelu z 1848 roku, co teraz wydaje się bardziej prawdopodobne, że całe pokolenie dobrze rozumianych rewolucyjnych romantyków, którzy wpadli pod wpływy nihilistów takich jak Gershman, Assange i Ghonim mogą uświadomić sobie fakt, że klasowa rewolucyjna walka jest poważną sprawą wymagającą przede wszystkim dwóch rzeczy - programu i organizacji. Program w czasach nowożytnych dotyczy, tak samo jak ekonomii, tak i reform politycznych lub procesów społecznych. Program gospodarczy musi mieć na celu uwolnienie krajów rozwijających się od śmiertelnych kajdanów IMF-u, finansowej globalizacji, otwierając drzwi do niepodległości, pełnego zatrudnienia, wzrostu poziomu życia, poprawie długości życia i ogólnej modernizacji nauki, techniki, przemysłu i rolnictwa. Organizacja jest niezbędnym narzędziem, będącym w stanie interweniować w masie politycznych kierunków i zapobiec przejęciu procesów przez zagranicznych agentów i łotrów takich jak libijskie rady rebeliantów, feldmarszałka Tantawi, el Baradeia, lub Amr Moussa z Egiptu...

Brytyjczycy jako zwycięzcy z 1848 roku
Brytyjczycy, którzy działali blisko rewolucji w 1830 roku, byli głównymi beneficjentami zdarzeń 1848 roku. Francja znalazła się pod kontrolą brytyjskich agentów. Austria utraciła pozycję lidera i została trwale osłabiona. Rosja została przygotowana, na atak przez Brytanię, Francję i Imperium Osmańskie w 1853/56, a represje Rosyjskie na buntownikach w Polsce w 1848 roku zasiały ziarna nienawiści i urazy, które doprowadziły do ​​wybuchu powstania polskiego w 1863 roku. Po 1848 zmniejszyło się kontynentalne zagrożenie dla Wielkiej Brytanii co pozwoliło Londynowi, na przejście do krwawych represji buntu Sepoy 1857 roku w Indiach, po trzeciej fali Wojen Opiumowych przeciwko Chinom w 1860 roku. Co najważniejsze, Brytyjczycy byli w stanie uzyskać współpracę i wsparcie Francji, Hiszpanii i Austrii przy próbie okrążenia Stanów Zjednoczonych, zbiegło się to w czasie z Brytyjskimi zachętami do secesji Skonfederowanych Stanów Ameryki. Jest to rodzaj wyniku na jaki ma nadzieje Gershman - upadek wszystkich, aby utrzymać pozycję USA. Ale wygląda na to, że może się rozczarować.

Lata po roku 1848 tym samym stanowiły absolutnie punkt szczytowy światowej potęgi Imperium Brytyjskiego, okresu poważnego niebezpieczeństwa ustanowienia powszechnego kolonialnego imperium nad całą planetą, które cofnęło się tylko ze względu na zwycięstwo Lincolna w Skonfederowanych Stanach Ameryki w około 1865 roku, i po udanym zjednoczeniu Niemiec Bismarcka w 1871 roku z marionetkowym władcą Wielkiej Brytanii Napoleonem III obalonym w trakcie tego procesu.

Imperium jest złe dla narodu amerykańskiego
Odrodzenie fermentu pracowników, pobudzenie agitacji i obrony klasowych przywilejów przez lud pracujący w Stanach Zjednoczonych, reprezentowane przez opór przeciwko reakcyjnym Republikańskim prezesom, niszczenie związków i sojuszników "Tea Party" w takich stanach jak Wisconsin, Ohio, Indiana i innych, tworzy możliwość redukcji imperialnej roli USA w świecie, przy towarzyszących ciężkich, anty-Wall Street modernizacji, reform na wzór drugiego New Deal, które sprawi, że Stany Zjednoczone staną się znacznie silniejsze i bardziej zamożne niż ma to miejsce dzisiaj. Modernizacje 1920 roku, reformy Mustafy Kemal Ataturka były w stanie stworzyć silne i progresywne państwo tureckie, wśród ogólnego zniszczenia starego systemu imperium osmańskiego. Generał Charles de Gaulle był w stanie wypracować bardziej skuteczną, stabilną i zamożną Francję po upadku francuskiego imperium kolonialnego w Indochinach i Algierii. Amerykanie muszą się nauczyć, że imperium jest złe dla nich, ponieważ jest to imperium, które przynosi wysokie bezrobocie, spadek poziomu życia, reakcyjną dominację, bezlitosny wyzysk ludzi pracy, rosnące barbarzyństwo życia społecznego - jak i niekończące się wojny i niekończące się listy ofiar.

Sierpniowy przewrót w Moskwie w sierpniu 1991 roku był początkiem końca ZSRR jako imperium. Obecna fala puczu może również zaznaczyć początek końca bieżącego Anglo-Amerykańskiego imperialnego kongresu.

Odległa analogia: Rzymska Militarna Anarchia 235-284 AD
Dzisiaj, elity USA i Wielkiej Brytanii mają nadzieję, że trwający uniwersalny atak na państwa narodowe, w tym Rosję, Chiny, Indie, Turcję, Brazylię, Indonezję, Iran, mogą umożliwić przedłużenie na czas nieokreślony anglo-amerykańską supremację nad światem jako systemu światowego na bazie Międzynarodowego Funduszu Walutowego, Banku Światowego i Światowej Organizacji Handlu, z NATO, służącym jako główne ramie wojskowego dyktatu. Dzisiejszy kryzys w imperium anglo-amerykańskim jest porównywalny w pewien sposób do imperium cesarstwa rzymskiego, kryzysu lub Wojskowej Anarchii 235-284 AD.

Zawieszenie wyczerpanego imperium, podobne do rzymskich reform Dioklecjana po 284 AD do ostatecznego załamania w 476 AD, a następnie wejście w okres średniowiecza, oznaczałoby kres znaczenia nauki, technologii, rozwoju gospodarczego i społecznego postępu na całym świecie. Oznaczałoby to zstąpienie do czasów barbarzyństwa i neo-feudalizmu watażków i miast-państw. Dlatego konieczne jest, aby istniejące państwa narodowe, mimo wielu oczywistych wad, zostały obronione, a fale destabilizacji odparte.

Koniec


(Przypis Prisonplanet.pl
Dziś poprzez analogie historyczną pozostaje nam spojrzeć w przyszłość i zrozumieć co nas czeka. Analogicznie do wydarzeń 1847 recesja/depresja (w której obecnie jesteśmy), następnie 1848 rewolucje, których jesteśmy świadkami, prowadzące do destabilizacji państw narodowych. Następnie rewolucja na wzór komunistycznej. Dziś nie ma bardziej drastycznej i skrajnej ideologii od zielonego marksizmu, który opanował cały świat i który chce powrotu do feudalnego systemu, redukcji populacji co najmniej o połowę i ustanowienie naukowego socjalizmu w służbie ziemi. Scenariusz ten prowadzi do neo-feudalnego świata regionów, miast państw, które będą podporządkowane elitom świata. Regiony te będą zbyt słabe aby walczyć o niepodległość, o samowystarczalność nie mówiąc o samostanowieniu. Na dzień dzisiejszy walka trwa na froncie utrzymana państw narodowych, jeśli one znikną świat zostanie opanowany przez Nowy Porządek Świata- raj dla elit, koszmar dla ludzi.)


|  Polityka Z. Brzezinskiego dla Bliskiego Wschodu i Euroazji.  |  Soros grozi Iranowi "najkrwawszą z rewolucji".  |  Kto obala państwa na Bliskim Wschodzie i Afryce Północnej. Bractwo Muzułmańskie, Naziści i AlKaida.  |  Globaliści rozpoczęli Arabską rewolucję.  |  Przejęcie kraju. Jak to działa? |